Ametsgaiztoa Los Huetos etorbidean

Josu Estarrona > Alternatiba Araba

Ezer berririk ez eguzkipean. Gizateriaren historian boteretsuek bi bide baino ez dituzte topatu gizartean asaldaketa giroa sortu den guztietan herria isilarazteko, dakigula; zapalduen eskaera gutxi batzuk onartuta, gutxitan, eta gehienetan aldaketarako gosea geldiaraziko duen beldurra zabalduta. Azken joera honen adibideak soberan ditugu; enperadore, errege, autokrata, kolore zein ideologia desberdinetako pseudo-demokratek, guztiek erabili izan dute beldurra uneren baten indarrean dagoen status quoari eusteko. Egia da, bai, guztien gogoan daudela gobernuek bere herritarren kontra erabilitako muturreko indarkeriaren irudiak. Bakearen izenean eginiko sarraskiak, iraultzaren osteko Frantzia, Casas Viejas, Tian´anmen… edo denboran gertuago ditugun Libia eta Siriako irudiak. Beldurra, alabaina, ez dator ezinbestez bortizkeriaren eskutik. Beldurra ezartzeko bide ezkutuagoak daude eta, krisiak bizi gaituen urteotan egiaztatzen denez, eraginkorragoak.

Beldurrezko filmen zuzendariez ariko bagina bezala, kapitalistek eta haien menpeko agintariek, gizarte osoak langabeziari dion beldurra ustiatzeko moduan asmatzen ari dira, etorkizun beltza irudikatzen digute “merkatuen” eskakizunei men egiten ez badiegu, aurpegirik ez baina zerga paradisuetan kontuak eta jabetzan futbol, saskibaloi zein petanka taldeak (denetarik dago) dituzten horiei. Haien gomendio eta antidotoekin datoz gure laguntzan. “Batez ere, ez zaitezte mugitu, ez hitz egin ozenegi, lan egin eta ez ezazue haserretu diruaren jabea. Gerrikoa estutu eta zuen eskubideei uko egin, ez baitira hauek eskubide sozialen moduko luxuetarako garaiak”. Eta argi dago, baten bati kontrakoa esateko ahotsa altxatzea bururatzen bazaio errealitate dosi batekin isilaraziko dugu, “haien” errealitatearekin.

Arestian esandako guztiaz asko dakigu hemen bizi garenok. Krisialdi honetan, azken hiru urteetan, ateak itxi dituzte inguruko dozenaka enpresek eragindako sufrimenduarekin nahikoa ez balitz, bere produkzioa deslokalizatu nahi duen beste multinazional baten albistearekin gosaldu berri dugu, ekoizpen horretatik bizi diren 150 familiekin zer gertatuko den inolaz ere erreparatu gabe. Daewoo topatu dezakegun kasurik mingarrienetakoa dugu, enpresa “eredugarri” honek lor daitezkeen laguntza publiko guztiak eskuratu dituelako, beste edozein enpresak baino lan baldintza prekarioagoak ezartzen zituen bitartean. Araban izan duen historia bere langileekin izandako gatazka etengabearena izan da; gure elkartasuna eta babesa merezi duten langileak dira. Orain, Daewook alde egitea erabaki du, atzera begiratu gabe, arabarrekiko oro har eta langileekin bereziki duen erantzukizuna onartu gabe. Baina honekin nahikoa izango ez dugulakoan, duela gutxi ikusi berri ditugu Esmaltaciones San Ignacio lantegiko langileak ateak itxita aurkitu dituztela oporretatik bueltan. Aurretik ohartarazi gabe, negoziaziorik gabe, itxitako atea besterik ez dute topatu. Herrialde honetan irekiko dituzten ate bakarrak Zaballako kartzelakoak dirudite, tamalez, gela hauetan aberatsak inoiz ez dira sartzen eta txiroak nekez atera daitezke.

Noski, giro honen aurrean, hemen bizi eta lan egiten dugun herritarrok asaldatzen has gaitezkeela ikusta, aurrea hartzen digute beldurra are gehiago zabaltzen. Hala, egunero errepikatzen digute Mercedesek bere lantegia deslokalizatzeak gure lurraldearentzat zer nolako arriskua ekar dezakeen. Komunikabideen azaletan ikus dezakegu, baita hainbat orritako gehigarrietan ere, lan itunaren negoziazioa blokatuta dagoela esaten digute. Inolako lotsarik gabe ohartarazten digute auto modelo berria Los Huetos etorbidera eramatea langileak beren eskubideak murrizten jarraitzeko prestutasunaren araberakoa dela, eta langileei “arduraz” jokatzeko eskatzen diete, zuzendaritzaren erantzukizuna ahaztuta. Langileen baldintzez eta soldatez hitz egiten digute, pribilejiodunak bailitzan, hauek egin izan dituzten ahalegin ugariak ahaztuta. Multinazionalaren balizko beharrizanen berri xehetasunez ematen digute, baina ezkutatzen ez duten interesak bultzatuta lurraldean egon diren bitartean jaso dituzten laguntzak eta opariak ahaztu egiten dituzte. Ajuria Eneatik pasa diren Lehendakari desberdinek Alemaniara eginiko bidaiak diru laguntza desberdinak “negoziatzeko”. Hain luzea omen da arabarrentzat Mercedes bezalako multinazional bat gure lurraldean egotearen onuren zerrenda ezen apirilaren 24an San Prudentzio ospatu beharrean agian egokiagoa izango litzatekeela irailaren 24an Nuestra Señora de las Mercedes ospatzea, noski, kristau onen legez hemen erein dituzten fruituen etekinekin alde egitea erabakitzen ez badute.

Alternatiba Hondarribian izango da bihar Alarde parekidearen alde

Ekainaren amaieran Irunen egin bezala, Alternatibako ordezkariak Hondarribiko kaleetan izango dira bihar, Alarde mistoaren defentsan eta Jaizkibel konpainia babesteko. Ana Etxarte eta Begoña Vesga Bilboko eta Eibarko (Bildu koalizioaren baitan) zinegotziek hartuko dute parte, Alternatibaren izenean, herriko jaietan berdintasuna eta pertsona guztien parte-hartzea aldarrikatzen duten Hondarribiko gizon-emakumeekin.

Alternatibako bozeramaile Ana Etxartek Hondarribiko alkatearen, Eusko Jaurlaritzako Herrizaingo Sailaren eta hauek inposatutako ibilbide aldaketak ontzat eman dituzten epaileen jarrera salatu du, “15 urteko borroka gogorraren ostean emakumeak zigortu eta ezkutatu nahi dituztelako”. Era berean, Emakundek “aurtengo Alardean bazterkeria desagerrarazteko lan irmoagoa egin ez izana” deitoratu du Etxartek, “onartezina” iritzi baitio Jaizkibel konpainiako kideen eskubideak datorren urtean errespeta daitezen eskatuko dutela esateari.

Etxartek Alarde parekidearen aldeko borroka duela hamabost urte hasi zela gogorarazi du, eta emakumeek eginiko borroka txalotzeaz gain, aurrera jarraitzeko deia egin die Irun zein Hondarribiko herritarrei, “bazterketa mota guztiak, publikotasuna eta parte hartzeko askatasuna lortu arte”.

Alternatiba Arabak herrialdeko enpresen hamaikagarren itxiera salatu du eta erakunde publikoen esku-hartzea eskatu du

Alternatiba Arabak kezka handiz bizi du gure herrialdean azkenaldian industria egituretan ematen ari den deslokalizazio eta desegite prozesua. Saunier Duval, Kemen, Ceplastik eta beste hainbat enpresa historikoen itxierari Daewoo eta, berriki, Esmaltaciones San Ignacio lantegiena gehitu zaizkio. Honekin batera lan itunak negoziatzeko zailtasunak ikusten ditugu, inguruko adibiderik adierazgarriena Mercedes enpresan emandakoa dela, hitzarmena erabat geldirik dagoela.

Arabako langileon kontrako erasoen aurrean, Alternatibak erakunde guztien aldetik esku-hartze handiagoa exijitzen du gatazka hauek konpontzeko. Enpresaburuei ere, haien Sindikatua buru dutela, ardura handiagoa eskatzen diegu, Araban bizi eta lan egiten dugun herritarrekin eta herrialdeko gizarte egiturekin.

Era berean, egoera lazgarri hauek kaltetutako langile guztiei gure elkartasuna adierazi nahi diegu eta Arabako langile guztien eskubideak babesteko atsedenik gabe lan egiteko konpromisoa hartzen dugu, gainerako alderdi, sindikatu eta gizarte mugimenduekin batera.

Bukatzeko, arabar guztiei dei egiten diegu antolatutako mobilizazio guztiekin bat egin dezaten, gure adiskideeen aurkako erasoak langile guztien aurkako erasoak direlako. Hurrengoa zu zeu izan zaitezkeelako.

Jaurlaritzaren «bake plana»

Antxon Gomez. Gotzon Garmendia. Manu Sainz. Andoni Txasko. Iñaki Astoreka.

Lau Haizetara Gogoan plataformako kideak

Hurrengo egunetan, Gasteizeko gobernuak plan berri bat aurkeztuko du, «Bakea eta bizikidetza» deritzana. Ardantzaren gobernuek 1988ko Ajuria Eneko hitzarmenean sostengatu zuten euren plana; Ibarretxek 2006an estreinatu zuen berea; eta orain, 2011n, Patxi Lopezen gobernuak berea iragartzen digu. Guztiek gauza komun bat izan dute: 1983ko ZEN plan hark definitu zuen «bakegintzaren» inguruko lerro estrategikoaren ezarpenaren ondorioak jaso izana, Euskal Herrian bizi izan dugun biolentzia askotarikoari buruzko ikusmolde desitxuratua zabaltzea.

Plan horiek guztiak agiri berean hiru helburu bildu nahi izatearen emaitzak dira: 1) disidentzia politikoa suntsitzea; 2) marketin politikoarekin lotutako xedeak lortzea, oinarri kontserbadorea duten espazio sozio-politikoak sendotzeko asmoz; eta 3) kide dituzten fundazio, elkarte eta komunikabideen aldeko diru iturriak sortzea.

1936ko altxamendu militarra eta Estatu terrorismoaren biktimen eskubideak defendatzen ditugun erakundeok egiaztatu dugu plan guztiek emaitza berbera lortu dutela: azken 75 urteetan burututako Estatu krimenen gainean eraikitako errugabetasuna betikotzea.

Badakigu plan horiek martxan jartzen dituztenen helburua ez dela justizia eraginkor eta bidezkoa lortzea. Badakigu gauzak horrela direla; izan ere, plan bakoitzaren ostean, bi errealitate egiaztatu ahal izan ditugu. Batetik, nazioarteko legezkotasunari bizkar ematen jarraitzen zaio; alegia, Estatuak egia ikertzera eta justizia eraginkorra eta kalte-ordainen aldeko neurriak ezartzera (ez errepikatzeko bermeak barne) derrigortzen dituen legezkotasun horri. Eta, bigarrenik, genozidio frankista eta Estatu terrorismoaren biktimen bitartekaritza ukatzen da; alegia, giza eskubideen urraketak gainditzeko bidean behar liratekeen neurri politiko, juridiko eta sozialak ezartzeko orduan beharrezkoa den ahotsa.

Bake eta elkarbizitzarako plan batek, lehenengo eta behin, euskal herritarrek sufritu dituzten eta oraindik sufritzen dituzten giza eskubideen urraketen arrazoiak eta ondorioak definitu behar ditu argi eta garbi. Erakunde publikoetan orain arte aurkeztu diren planek, ordea, ez dute gizateriaren aurkako krimen gisa definitu 1936ko altxamendu militarrak eragindako indarkeria; plan horiek ez dute Estatu terrorismo gisa kalifikatu Estatuko gorputz militarren eta polizialen jarduna, nahiz eta heriotzak, torturak, desagertzeak eta abar izan tartean.

Estatu terrorismoa baita, eta ez «botere nagusikeria», euskal herritarrak erailtzea haiek auzo osasuntsu eta kutsadurarik gabekoak defendatzen ari zirela (Erandio, 1969); Estatu terrorismoa baita erailtzea langile babesgabeak, euren duintasuna eta lan zein gizarte eskubideak aldarrikatzen ari zirela (Gasteiz, 1976). Estatu terrorismoa baita talde armatuak antolatzea eta diruz laguntzea. Gizateriaren aurkako krimena baita herritar babesgabeak atxilotzea, erailtzea, torturatzea eta desagerraraztea; herri baten berezko nortasun ezaugarriak zapaltzea; eta oinarrizko giza eskubideak eta eskubide zibil eta politikoak ukatzea.

Auzitan jarri ezineko gertakizun historiko, politiko eta juridikoa den Estatu terrorismoaren biktimen errealitate sozio-politiko horri bizkar ematen jarraitzea, inpunitatearen mantupean ezkutatzen jarraitzea, 1936ko matxinatuen garaipenak eraikitako gizarte dualari jarraipena ematea da, genozidio politikoan eta Estatu terrorismoaren oinarritu zena, hain zuzen.

Euskal Herriko indarkeriaren fenomenoaren inguruko «kontaketa zuzen» bat egin nahi duenak, Gasteizko gobernuak egin asmo duen bezala, ezin du ezkutatu gure herriaren hurbileko historian bestelako giza gertakizunekin parekorik ez duen errealitate hauxe, giza dimentsioaren eta kopuru dimentsioaren ikuspegitik parekorik ez duen errealitate hauxe.

Ez bake planek ezta horien ondoriozko legebiltzarreko batzorde txostengileek ere ezin diote bizkar eman, beste behin, milaka zapalduren historiari, oraindik erantzun politiko eta juridiko eraginkorrik jaso ez duen errealitate horri. Jaur-laritza hartua duzuen horiek frankismoaren oinordeko ideologikoekin hartutako hipotekekin hautsi behar dute, diktadura garaiak, baretasunez, soseguz eta bake sozialez beteriko garai historikoak izan zirela usten duten horiekin, hain zuzen.

Historia ezkutatu eta itxuraldatzetik ez dira soluziobideak eratorriko, are gutxiago ahanztura inposatzetik. Soluzio bideak iragana onartu eta diktadura frankistaren eta Estatu terrorismoaren biktima guztiek dagokien eskubideak eskuratu dezaten neurriak hartzetik eratorriko da, hau da, egia, justizia eta erraparazioa, ez errepikatzeko bermeak barne, helburuak lortzeko beharrezkoak diren neurrietatik.

Alternatibak Lurra eta Pakearen aldeko nekazarien topaketan parte hartuko du gaurtik Kolonbian

Lurra eta Pakearen alde ‘Encuentro nacional de comunidades campesinas, indígenas y afrodescendientes por la tierra y la  paz; El Diálogo es la Ruta’ Barrancabermejan, Magdalena Medio eskualdean(Kolonbia), gaurtik eta astelehenera bitarte egingo duten topaketan parte hartuko du Alternatibak. Bihar, jardunaldien bigarren saioan, bakearen aldeko bertako zein nazioarteko esperientzien berri emateko orduan izango da eta bertan aurkeztuko du Alternatibak Euskal Herriko normalizazio prozesuaren inguruko esperientzia ezkerreko ikuspegitik.

Bizkaiko batzarkide ohi eta Alternatiba Gazteak-eko bozeramaile Jonathan Martinez izango da, besteak beste, Alternatibaren izenean hitz egiteko Topaketaren Aldeko Nazio Komiteak antolatutako jardunaldian. Nekazal munduko eta Giza Eskubideen aldeko hainbat erakundek sustatu dute topaketa, Asociación Campesina del Valle del Río Cimitarra elkartea barne, Kolonbiako Bakearen 2010eko Sari nazionala jaso zuen berberak. Sariketak bultzatu zuen, hain zuzen ere, topaketa hau egitera.

Jardunaldien helburu nagusia Kolonbian bakea lortzeko proposamen politiko negoziatuak elkar trukatzeko gunea sortzea da, nekazal eta indigenen komunitateen esperientzietatik abiatuta eta Gobernuarekiko zein Kolonbian bakea lortzearekin tematuta dauden eragile guztiekiko elkar trukaketa sustatuz. Lurra, Lurraldea, Natur baliabideak, Demokrazia, Eskubideen Bermea ea bakerako Politika nazionala izango dira eztabaidarako oinarriak.

Nukleartegirik ez

Jakes Lafitte > Berria

Lema hori zekarten pegatina eta txartel andana bat agertu zen Euskal Herrian 1974. urtean, jadanik errekarantz zihoan Francoren diktaduraren azken urteetan. Baita « Nukleartegiak : Euskal Herrian hilerriak » izenburutzat zuen errebista berezia kaleratua izana zen. «Ama lurra hil da ez dago kanpairik», Maite Idirinek abestutako koplak nahiko ospetsuak ziren Euskal Herrian eta kanpoan bizi ziren gazte argi batzuen gogoetan. Garai haietako ezker abertzale edo xoraturik omen zeuden gazte ekologisten asmakeriak baizik ez omen ziren lema beltz eta pesimista horiek. Zeren-eta denboraldi honetan 1973. urtetik munduan hasi zen erregaien kinka zela , beste energia iturburuak eta independentzia energetikoa eskuratu behar zituzten herri garaitu eta industriatsuek. Ekidin ezin genezakeen aurrerapenaren ildoa omen ziren nukleartegiak.

1975 .urteko udaberrian geoteknika saio batzuk egin nituen eraikitzen ari ziren Dampierre en Burly nukleartegian. Hamabost egun geratu nintzen Frantziako toki hartan, baina jadanik zer-nolako tentsioak nabaritzen ziren ohartu nintzen: guardiez, txakurrez eta burdinazko hesiez inguraturik zegoen xantier erraldoi hori. Gerla denboran ginela bazirudien benetan. Obra horretaz arduratzen zen ingeniariarekin mintzatzen ari nintzelarik, azkarregi pentsaturiko irtenbide bat nukleartegiak zirela eta 30 urte iragan ondoren abandonatuko zela aitortu zidan hark. Baita jende gehiena horri buruz ezaxola zela adierazi zidan. Geroztik pentsatzen dut kuraia ez zitzaiola eskas gizon horri, zuen lanpostuarengatik izugarrizko aitorpenak egiten zizkidalako. Nukleartegien eraikuntzan lanpostu txikiago dutenek gizakiak menperatzen ez duen teknika berri horren defendatzaile porrokatuenak baitira.

Ameriketako Estatu Batuetan lehen nukleartegiak egin zituzten, baina bide zuhurrago batez, hiri handietatik urrun zeuden basamortuetan eraiki baitzituzten. Frankismoaren denboretan, aldiz, hirigintza azkarra dagoela Lemoiz eta Ispaster bereizi zituzten, herria probokatu nahi bailuten. Horretaz gainera, kontzientzia txarra zutelako seinale, izengoiti baten pean lurraldeak erosi zituen Iberduerok. Nukleartegiak lanjeros ez zirela kantatzen ziguten leku guztietan, etorkizunerako bide berria zela. baina Txernobileko istripua gertatu zen 1986. urtean eta aurten Fukushimakoa. Ukraniakoa komunisten « lan txarraren » emaitza baizik ez omen zen, eta Fukushimakoa itsasikarak eragindako uhin erraldoiak ondorioztatu zuen. Baina zergatik lurrikarak maiz gertatzen diren tokietan nukleartegien eraikitzea? Hori alferrik arriskuetan ibiltzea delakoan nago. Euskal Herria Auniamendietan izanik, lurrikarak gerta daitezkeen herrialde batean dago, eta askotan pentsa dezakegu zer katastrofe gertatuko zen Lemoizko zentral nuklearraren ondoan lurrikara edo itsasikara bat gertatu izan balitz. Borroka horretan jende zentzudun batzuk bizitza galdu dutela esan dezake batek baino gehiagok; baina hainbesteraino iritsi aitzin, ez ote zen elkarrizketan oinarritutako irtenbide bat atzeman ahal izan? Frankoren diktadurarekin ezin aski. Alderantziz, zapalkuntza bortitzagoz erantzun zuen diktadurak: Gladys del Estal militante gaztea erail zuten Tuteran, eta «nukleartegirik ez » arropan josia zuten euskal herritarrak kalean bertan belaunikaturik papera jan zezaten bortxatu zituzten guardia zibilek; herriari iraina eta umiliazioa. Baina « edozein eta zernahitarako indarkeria» kondenatzen duten apostolu horiek zer dioskute Txernobilekoak eta Fukushimakoak egin eta eginen dituen biktimez ?

Diktatura nagusitzen ez zen erresumetan bide demokratikorik bereizi ahal zuten nukleartegien aldeko gobernuek? Oroitzen naizenez, Giscard d’Estaing-en denboretan bailararen mailan Kaskoinako Golfechen erreferendum bat antolatu zuten bertakoek nukleartegia nahi zutenetz jakiteko; ezetza eman zuten arren, Pariseko Gobernuak ez zuen boto hori onartu nahi izan , «konstituzioaren araberakoa» ez zelakoan.

Austrian, aldiz, nazioaren mailan egindako erreferendum baten ondorioz, ez dute nukleartegirik egin, eta Suitzan bezala gaur ere hala jarraitzen du Vienako Gobernuak. Horida, nire ustez, benetako demokraziaren ezaugarrietako bat. Frantziako estatuan 1981. urtean ezkerraldekoek boterea lortu zutelarik murriztu zuten nukleartegien egitasmoa, baina ez osoki gelditu, eta gero berriz abiatu zuten Chiracen kideek.

Hala ere, Txernobil eta Fukushimaren katastrofak gertatu ondoren galdera asko egiten diote Europako zuzendariek euren buruei energi nuklearra abandonatu ala jarraitu behar denaz. Alemaniak, behintzat, 2024an nukleartegiak geldituko dituelako ebazpen zuhurra hartu du. Pariseko eta Londreseko Gobernuak, naski, ez dira horretan; bi makur handi gertatu arren, aitzina jo nahi dute; Sarkozyren ustez, Erdi Arora itzultzea bailitzateke nukleartegietatik ekoitzitako energia abandonatzea. Hala ere, energia nuklearra utzi arren, Austriako biztanleria ez da Frantzian eta Bretainia Handian baino okerrago bizitzen.

Nukleartegiek estatuen independentzia energetikoa sendotzen dutela dioskute; baina nondik etorriko da Frantziako nukleartegien ibilarazteko uraniuma? Frantziako estatuan zeuden meategi ia guztiak (Vendeekoa, Limusingoa eta Forezgoa) agorturik daude, non lurki arraroa kanpotik ekarri beharko baitute. Orain Nigereko basamortuan meatokiak kudeatzen ditu AREVA konpainiak, Al Qaida-ko aktibistak nagusiak diren herrialde batean, alegia. Eta etorkizunean nork pentsa lezake uraniorik duten Afrika eta Asiako herrialdeek petroliodunek egiten duten baino presio gehiago eginen ez dutenetz?

Dampierre en Burly-n ezagutu nuen ingeniari horrek arrazoia zuela gero eta konbentzituago nago; nukleartegia behin-behineko irtenbide bat da. Beste energia iturbururik bilatu behar ditugu, eta ekoitz dezakeguna gutxiago gastatu, eta ez alferrik.

2011 Abuztua

Kutxan gordetako gezurrak

Inork ez dezala bere burua engainatzen utzi, diru publikoa eskuratzeko lapurreta da hau, banka pribatuaren emaitzak eta egoera are gehiago hobetzeko. Hondamendia eragin zuten berberak arbitro bilakatu ditu klase politikoak, haien gehiegikeriak herritarrek ordain ditzatela ebatzi duten epaileak dira

http://alternatiba.net/idazlanak/1253/kutxan-gordetako-gezurrak-alternatiba

Patronala beti da nagusi

Negoziazio kolektiboa arautuko duen Lege Dekretua onartu izanak, lan merkatuaren eta pentsioen erreformekin batera,  enpresaburu eta kapitalaren eskubideak gehiengo sozialen gainetik jartzen dituen infernuko zirkulua itxi du. Finantzen krisiak mahai gainean jarri du, argi eta garbi, kapitalismoak ez duela inolako mugarik eta gutizia dela azpian duen oinarri etiko bakarra.

http://alternatiba.net/idazlanak/1220/patronala-beti-da-nagusi-ana-etxarte-y-asier-vega-alternatiba

Nork hartzen du bere gain bizitzaren jasangarritasunaren erantzukizuna?

Hainbat eragile izan dira, emakumeen rolean gertatutako aldaketa funtsezkoa izanik, biztanleen erantzukizunen banaketan aurrez ezarritako eredua ezegonkortu dutenak eta lanaren berrantolaketaren beharrizana eragin dutenak. Nola banatzen da orain zaintzaren erantzukizuna? Nork edo nortzuk ari dira bere gain hartzen bizitzaren jasangarritasunaren erantzukizuna?

http://alternatiba.net/idazlanak/1226/nork-hartzen-du-bere-gain-bizitzaren-jasangarritasunaren-erantzukizuna

Bideo-elkarrizketa: Negoziazio kolektiboaren erreforma

Alternatibak Garbiñe Aranburu LABeko zuzendaritzako kidea elkarrizketatu du Espainiako Gobernuak abiatutako negoziazio kolektiboaren erreformaren inguruan. Erreforma honen nondik norakoak azaldu dizkigu, ultraeraginkortasuna eta negoziazio esparruak, besteak beste.

http://alternatiba.net/idazlanak/1262/bideo-elkarrizketa-negoziazio-kolektiboaren-erreforma-garbiñe-aranburu-lab

“Pasatzen ari haiz” > Maite Asensio (Berria)

Maite Asensio > Berria

Aitzakiak bilatu ohi dira emakumeen aurkako indarkeria ezkutatzeko: emaztea hil duen gizona zorrek itota dago, bikotekidea kalean jo duena zeloek itsututa, eta laguna bortxatu duena burua galduta. Jai giroan, berriz, alkohola izaten da aitzakia, erasoak mozorrotzeraino, «txantxa inozente» bihurtzeraino, eta erabateko zigorgabetasuna hedatzeraino: egoera antzeratsuan daudenen begien aurrean, erasotzaileak ondo pasatu nahian dabiltzan errugabeak dira, eta erasoa salatzen dutenak, aldiz, festa zapuztu nahi duten «histerikoak».

Baina, funtsean, adierazle batek ezaugarritzen ditu erasotzaile eta eraso guztiak: emakumeekiko begirunerik eza. Horrelako jokabideak ez dira egun batetik bestera agertzen, luzaroan egosten baizik. Eta aztarnak uzten dituzte: familia bazkarian emazteari isiltzeko agintzen dion gizonari jarrera matxista antzematen diogun bezala, zergatik ez ondoan duen emakumea haren gogoz kontra gerritik heltzen tematu denari? Zergatik ez ditugu horrelakoak gaitzesten? Are gehiago, zergatik kudeatzen ditugu halako egoerak konplizitatetik?

Indarkeria sexistari aurre egiteko, emakumeen jabekuntza ezinbestekoa da: jabetzea eskubideez, aukerez, berdintasunaz, erabakiez, autonomiaz. Jai giroan gertatzen diren erasoei aurre egiteko batik bat, autodefentsarako deia egin ohi du mugimendu feministak. Baina batzuetan, hori ez da nahikoa, eta, gainera, bidegabea ere izan liteke: non dago gizonen ardura? Non dago balizko erasotzaileekiko prebentzioa? Matxismoaren aurrean, euren burua neutraltzat daukate gizon gehienek, baina zenbatek esaten diote ozen albokoari lankidearen gonari buruzko iruzkin sexista erabat desegokia izan dela? Zenbatek diote, halere, ezin dutela ia ezer egin matxismoaren aurka?

Indarkeria maila bortitzenean gertatu aurretik egin behar da prebentzioa. Kuadrillako lagun hori, ustez ligatu nahian, emakumearen urruntze keinuei muzin eginda, gerritik heltzen ari zaionean, behin eta berriro. Lagunarengana joan, eta esan: «Pasatzen ari haiz». Moztu egoera, erasoa larriagotu aurretik. Eta adiskidetasunak ematen duen konfiantzatik, erreferente izaeratik, gaineratu: «Pasatzen ari haiz; neskak ezetz esan dik, eta hik hori errespetatu behar duk».

Argazkia: Gaizka Iroz / Berria

Kutxan gordetako gezurrak (Alternatiba)

Kutxen bat-egite prozesua geldiezina dirudi prentsan eta albistegietan hainbeste titular eta aipamen eman ostean. Halaxe saldu izan dizkigute Europan eginiko lan erreformarik atzerakoienak, pentsio sistema publikoen kontrako erasoa edo zerbitzu sozialetan emandako atzerapauso nabarmenak. Jakin badakigu krisia sortu zutenak direla bere onuradun nagusiak baina, hala ere, edozer egiteko aitzakia bilakatu da, baita finantza merkatuetan ere.

Berriz ere, errealitatea ezkutatzen digute, orain arte eta gureak ei ziren aurrezki kutxen fusiorako benetako arrazoiak argudio ilunekin estaltzen dituzte. Ez dago inolako kaudimen arazorik BBK, Kutxa eta Vitalen, inongo ikuspuntutik begiratuta ere, Europako finantza sistemaren zati baten gainean egin berri diren azterketek agerian utzi dutenez.

Benetako helburua, beraz, diru publikoa ebatsi eta merkatu pribatuetan txertatzea besterik ez da, finantza sistemaren erreskatearekin edota, are modu lotsagabeagoan, pentsioen erreformarekin. Inork ez dezala bere burua engainatzen utzi, diru publikoa eskuratzeko lapurreta da hau, banka pribatuaren emaitzak eta egoera are gehiago hobetzeko. Hondamendia eragin zuten berberak arbitro bilakatu ditu klase politikoak, haien gehiegikeriak herritarrek ordain ditzatela ebatzi duten epaileak dira.

Errealitatearekin zerikusirik ez duen egoera irudikatu digute non kutxak kutsu politiko handiegia duten erakundeak diren, kudeatzaile treberik gabekoak. Era berean, amildegi amaigabea ere deskribatu digute zeinetan nazioarteko merkatuek bankuak nahiago dituzten eraginkorragoak direlakoan. Espainiako kutxa jakin batzuen egoera txar baina puntualetik abiatuta, kutxen gaineko baldintzak gogortu dituzte eta, Kutxen Lege berriarekin, kapital pribatua bilatzera behartzen dituzte.

EAEn are gezur gehiago azaltzen zaizkigu, izan ere, kutxen aurkako eta bankarizazioaren aldeko giroan murgilduta, Akzio Sozietate (Kutxa Bank) berriaren gaineko kontrol publikoa izango dutela ziurtatu dute, baita gizarte ekintzaren gainekoa ere, betidanik gaizki ulertutako gizarte ekintza, finantza erakundeentzat zergak ordaintzeari uzteko eta, era berean, estatuak eskaini beharko lituzkeen hainbat zerbitzu ez emateko aitzakia dena.

Baina guzti hau, eta eskuzabalak izanik, erdizkako egia besterik ez da, honekin Italian 90ko hamarkadan emandakoaren antzeko bankarizazio prozesua ezkutatu nahi baitute. Hala laburtu daiteke: gizarte ekintza bere jardueratik banatzen duen finantza erakundea, gizarte ekintza fundazio bilakatuta eta, hasieran bakarrik, bankua kontrolatuko duena. Ondoren kapital pribatuaren sarrera gertatzen da eta, pixkanaka, fundazioak erabakiak hartzeko orduan duen gaitasuna murriztuz doa. Azkenean bankuaren eta fundazioaren arteko erabateko banaketa ematen da, fundazioa organo erabakitzailetik atera eta gizarte ekintza likidatzen dute.

Kontraesan handiak dituen eta dagoeneko oso mugatuta dauden finantza publikoen aurkako azken erasoaren larritasunaren aurrean, Alternatibak finantza sistema publikoa, gardena eta demokratikoa babesten du. EAEko hiru lurraldeetarako Aurrezki Kutxaren aldeko apustua da gurea, gure herriaren tamainara, enpresa egiturari eta gizartearen beharrei egokitutakoa. Bere zeregin soziala zehaztuko duen Aurrezki Kutxa berria, banka komertzialaren zereginak gaindituko dituena inbertsio produktiboak sustatuko dituen erakundea izateko, irizpide ekologiko eta sozialak jarraituta.

Finantza espekulatiboetatik at jokatuko duen kutxa nahi dugu, inbertsio militarrak, megaproiektuak eta erregai fosilak errefusatuko dituenak. Zeregin sozial jakin batzuk beteko dituen kutxa behar dugu, zaintzaren ekonomia baten lehentasunei egokitutako maileguak eta inbertsioak baimenduko dituena, kalitatezko enplegua sortzea eta aldaketa klimatikoaren aurkako borroka sustatuko dituena, elikadura subiranotasuna eta sektore ahulenen kontsumoa bultzatuko dituena. Lehentasun nagusi, azken batean, justizia soziala izango duena.

Eta erakunde honi forma emateko ordezkaritza portzentaje batzuk ezarri beharko lirateke , ezarleak, sindikatuak, langileak, instituzioak eta bazterketaren zein pobreziaren aurkako mugimendu sozialak aintzat hartuko lituzkeenak.

Baina makineria sasi utopiko honen ezinbesteko atala gardentasuna da, hiritarrei zabaldutako informazioan eta kontrol sozialean oinarritzen dena. Legebiltzarrak eta Diputazioek onartutako informazio sistema zeinetan, aldiro, emandako kredituen eta eginiko inbertsioen berri emango litzake eta ez bakarrik Kutxaren bilakaera orokorraren gainekoa.

Tamalez, euskal kutxen errautsetatik eraiki nahi duten bankuak ez du zerikusirik Alternatibak babestutako Euskal Kutxarekin. Eta horrela izaera nazionaleko banka publikoa izateko aukera galduko dugu, planifikatutako ekonomia nazionalerako lanabesa izango litzatekeena, atzerakoienek gaitzetsiko duen kontzeptua izanik ere, ezker kutsurik gabeko dokumentuetan ageri zaigu, Espainiako konstituzioan kasu.

Oskar Matute eta Ana Etxarte – Alternatibako bozeramaile nazionalak

Azkunari erantzuteko Kukutzaren alde manifestatzeko deia egin du Alternatibak

Alternatibako bozeramaile eta Bilboko zinegotzi Ana Etxartek Kukutzaren inguruan Iñaki Azkunak adierazitako mespretxua salatu du “kultura, bizikidetza eta sormenaren gotorleku den proiektu baten kontra”. Horrexegatik, “eraikuntza enpresen adiskideari kalean erantzuteko” deia egin die herritarrei, Ez dira pasako lemapean larunbat honetan, 18:00etatik aurrera, udaletxetik abiatu eta Errekaldeko gaztetxeraino Bilboko kaleak zeharkatuko dituen manifestazioan parte hartuz. Alternatibaren izenean Ana Etxarte bera izango da elkarretaratzean, Asier Vega Bizkaiko batzarkidearekin batera, besteak beste.

Etxartek Kukutzaren proiektuari eusteko konponbideak daudela berretsi eta Azkunak “arazo pribatuaz” hitz egitea gaitzetsi du, izan ere, Kukutzaren erabilera erabat publikoa dela ikus dezaten gaztetxera bertaratzera gonbidatu ditu bilbotarrak: “Seguruenik, udal gobernuak kudeatutako edozein eraikin baino publikoagoa da”. Era berean, eta udal administrazioak eraikina erosteko aukeraren inguruan jarritako aitzakiari dagokionez, zinegotziak interes orokorreko balizko inbertsioak gogorarazi ditu, besteak beste, Alondegia eraikitzeak izan zuen 30 milioi euroko gainkostua hasierako aurrekontuarekiko  edota World Series Bilbao Urban Circuit lasterketaren porrota, “alkateari ez zitzaion hain larria iruditu sei milioi euroko galera Bilbo Scalextrix batean eraldatzea otu zitzaionean”.

X