Mikel (Joxe Mari Carrrere)

Denbora dago jokoan/ Esazu. Esazu/ Unibertsoa istorioz osatuta dago, ez atomoz”. Muriel Rubeyser olerkari feministak idatzi zuen olerki hau, geroago Eduardo Galeanok berera ekarri zuena. “Txoritxo batek esan dit pertsonak ez gaudela atomoz eginak, istorioz baizik”. Eta biek ere arrazoi. Izan ere, pertsona bakoitza unibertso bat gara, eta unibertsoa bezala, diote, etengabe zabaltzen ari gara; hasierako Leherketa Handiaren ostean. Badira diotenak, unibertso bat baino unibertso desberdinak daudela, Multibertsoa. Eta badira diotenak ere zabaltze hori halako batean gelditu eginen dela eta unibertsoa inplosionatzen hasiko dela, hasierako egoerara itzuli arte; eta ondoren berriro lehertu, sortze eta agortze mugimendu eternalarekin.

Eta ez ote gara hori pertsonak ere? Istorioz osatzen joaten gara, handitzen, zabaltzen; une batean, berriz, gure baitan biltzen gara, istorioetan pilatzen gara. Halako batean, ordea, istorioak berriro askatzen hasten dira, beste
batzuen ahotan. Orduan, oroimena bihurtzen gara. Eta kontatzen gaituenaren unibertsoa gara eta hor diraugu. Besteen hitzetan gara.

Kontatzen dugunean gure eta norbaiten unibertsoa zabaltzen dugu. Kontakizunek egiten gaituzte pertsona, izana ematen digute, alde batetik bestera mugitzen gaituzte eta besteekin lotzen. Mikel Martin laguna joan zaigu, baina bere oroimenak gure istorioetan bizirik iraungo du kontatzen jarraitzen dugun artean. Isilik egotea ez da aukera bat, Mikelek esango zukeen bezala. Eta unibertsoa bihurtuko da gure unibertsoan.

GARAn publikatua

Izenak (Joxe Mari Carrere)

Esaera zaharra eta ezaguna da: “Izena duen guztia bada”; bestera esanda, izendatzen ez den hori ez da existitzen. Agian horregatik eman ohi zaio esateari nolabaiteko izaera magikoa. Karibe aldean esan ohi da ipuinak gauez kontatu behar direla, gauean bizi baita sakratua dena. Garmendia Larrañagak bildutako ipuin batean, gizon bat sorginduta gelditzen da liburu bat irakurtzean; liburua saltzean sorginkeria amaitu zen. Kutunetan haurren babeserako idatzizko formulak gordetzen ziren: ‘‘Inguma ez nago hire beldur/ jesus eta maria ditiak lagun/ zeruan izar lurrean hare/hek guztiak kondatu arte/ ez nigana ager’’.

Izendatzen ez dena, ordea, inexistentziara kondenatzen da. Izenak desagerraraztea euren memoria desagerraraztea da. Azken urteetan migrazio politiken ondorioz hildako eta desagertutako milaka pertsonak zenbakietan geratzeko arriskuaren aurrean, euren izenak gogoraraztea ezinbestekoa da, izendatuz oroimena indartzeko. Aurrekoan Behobian/Pausun egon ginen, Bidasoan eta Tarajalen hildakoen oroimena ekartzen, euren izenak ekartzen, izana izan dezaten:

Larios Fotio, Nana Roger Chimie, Ousman Hassan, Samba Baya, Ibrahim Keita, Abdouraman Bah, Mohamed Kemal, Jeannot Flame, Youssouff, Blaise Fochin, Yaya Karamogo, Faycal Hamadouche, Abdulaye Koulibaly, Tessfit Temzide, Ahmed Belhiredj, Ibrahima Diallo, Yves Martin Bilong, Daouda Mahtma, Luc Firmin Bikai eta beste hainbat.

GARAn publikatua

Espazio partekatuak (Maria del Rio)

Guztiok bat gatozela esango nuke: gero eta gehiago kostatzen zaigu proiektu kolektiboetan parte hartzea, eta, bizi izandako osasun-alarmaren ondoren, egoera okerrera joan da. Aurreko batean, lagun batek esan zidan ez zuela argi adinagatik ote zen, baina gehiago kostatzen ari zaiola lagunekin geratzea eta, batez ere, bat-bateko planak egitea. Are gehiago, isolamendu soziala eta bakardadea gero eta arazo handiagoak dira, batez ere adin tarte batzuetan. Asko dira ematen diren azalpenak, esaterako, sare sozialen gehiegizko erabilera, edo lanaldi luzeen ondoriozko denbora librearen falta.

Badira bestelako arrazoiak, elkarteek eta taldeek biltzeko leku egokirik ez dutela, kasu. Zaila da, batzuetan gaindiezina, leku publiko irisgarri bat aurkitzea, baldintza murriztaileegiak ezarrita ez dituena eta bereziki talde batzuek dituzten lan-ordutegi zailetara egokitzen dena. Gauza bera gertatzen da beste espazio kolektibo batzuekin, hala nola liburutegiekin eta ikasketa-aretoekin, non gero eta gehiago azterketa garaitik kanpo ere ikasleek eta oposiziogileek ilara luzeak itxaron behar dituzten, edo hirietako eskolen ohiko aldarrikapena: hurbileko espazio publikoa elkartzeko eta gozatzeko leku gisa erabiltzeko aukera izatea. Ez aipatzeagatik behin eta berriz eskatzen dela frontoiak eta jolas-guneak estaltzea, klima baldintzek laguntzen ez dutenerako.

Argi dago inguruneak eragin handia duela nor garen eta nola bizi garen zehazterako orduan. Premiazkoa da, beraz, elkar topatzeko leku egokiak izateko beharrari benetan duen garrantzia aitortzea. Frogatuta baitago harreman sendoak eta babes taldea sortzea ez dela soilik beharrezkoa gizarte kohesiorako, baizik eta osasunerako onurak ere badakartzalako. Gainera, gizartean eta taldean parte hartzeko gaitasuna izatea ezinbestekoa da gizarte demokratiko batean. Espazio partekatuak hobetzeko premiari erantzuteko auzokideek eta elkarteek parte hartzeko bideak sortzea urgentziazkoa da. Pentsa liteke, bestela, espazioen gabezia ondo neurtutako erabakia dela, hain zuzen ere, bizitza kolektiboa oztopatzeko.

Maria del Rio
GARA/NAIZen argitaratua

Neurri zuzentzaileak naturari? (Alba Fatuarte)

128 zuhaitzen mozketa masiboa Bilboko Agirre Lehendakariaren kalean. 128 zumar, itxuraz osasuntsuak, zerratuak eta espaloiaren gainean, zabor hutsa izango balira bezala. Beste nonbaiten bizirik irauteko esperantzarik gabe, norbaitek, bi aldiz pentsatu gabe, euren sustraietatik banatzea erabaki duelako. Irudi lazgarria, gutxieneko sentsibilitatea eta naturarekiko maitasuna duen edonorentzat.

Bilboko Udalak dio zumarrak gaixo zeudela, baina jada berandu da hori egiaztatzeko. Edonola ere, zaila da sinestea den-denak, 128 zuhaitz, kaltetuak zeudela. Udalak dio ere, 128 zuhaitz autoktono hauen ordez, jatorri asiarreko 125 astigar hiruhortzeko landatuko direla; baina zumar horiek, urteetan Deustuko bide horretatik igaro diren bizilagunei itzala, babesa eta arnasa eskaini dietenak, horiek, ordezkaezinak dira jada.

Eta jakin badakigu Agirre Lehendakarikoa ez dela lehen aldia izan. Halaxe egin zuten ere Santutxun, Txurdinagan, Indautxun edo Basurtun berriztu diren beste etorbide batzuetan. Guztietan, harrigarria da zelako erraztasunarekin aplikatzen den Bilboko Udalaren aldetik logika zapaltzaile bera: “Kale berriari lekua egiteko, zuhaitz zaharrak kendu behar ditugu; baina lasai egon, ez duzue zertan larritu behar, neurri zuzentzaileak hartuko ditugulako”.

Are mingarriagoa den adibide bat, Supersur (“SuperZor” gehienontzat) errepideak Bolintxu zeharkatzen zuen proiektuarena da: “Errepide hau beharrezkoa da. Aurrerabidearen izenean eta ekonomiaren mesedetan. Eta ez da ezer gertatzen, kalteak zuzentzeko plan bat daukagulako” zioten; ingurune natural bat suntsitzea hain erraz konponduko balitz bezala! Orain, guztiok egiaztatu dezakegu zer nolako sarraskia egin duten Bilboko azken bailara naturalean, eta badaudela atzera bueltarik ez duten ekintzak, konpondu ezin daitezkeen ondorioak dituztenak. Are gutxiago, bizi garen garaiotan, lur planetaren mugek jada gainezka egin dutenean.

Baina badirudi hiribilduko agintariek kezkatuagoak daudela marketinagatik gure ingurumena zaintzeagatik baino. Duela aste gutxi batzuk, Bilbon ospatutako 2030 Tokiko Koalizioaren Idazkaritzaren irekieran, udal ordezkariak irribarretsu agertzen ziren goi-mailako agintariekin batera. Aipatu Koalizioa Nazio Batuen sistemaren plataforma eta sarea da, Garapen Jasangarrirako 2030 Agendaren tokiko aplikazioa bultzatu eta bizkortzeko helburua duena. Aurtengo leloa: “Tokian-tokian jardun, globalak izateko”.

Ez dut uste lelo horrekin bat datorrenik Artxandan zabortegi bat ireki nahi izatea eta proiektu honen aurrean eragile ekologistek egindako salaketak aintzat ez hartzea. Bilbo zein Bilbo Handiko biztanleok urte askoan ordaindu behar izan dugu industria garapenaren faktura, natur guneen kutsadura eragin duena. Orain, zorra kitatzeko garaia da, espazio horiek berreskuratuz.

Era berean, ez dirudi garapen jasangarriko helburuekin bat datozenik, adibidez, Pagasarri desnaturalizatu duten ekimenek. Azkena, Artabe aldapako bidean zoladura eta argiztapen azpiegiturak jartzea, etorkizunean farolak ipini ahal izateko. Baina hau ez da esku-hartze bakarra izan Pagasarri hiri-parke bat bihurtzeko bidean. Bizkaiko Foru Aldundiak duela hilabete batzuk, hainbat txirrista, jolas eta kirol gune jarri zituen, hain zuzen ere, neurri orekatzaile gisa, Supersur errepidearen bigarren fasea eraikitzeagatik.

Baina mendiak parke bihurtzeaz gain, hiriko parkeetan ere, geroz eta gauza bitxiagoak ikus ditzakegu. Udal arduradunek berriki jarri dituzte Etxebarria parkean itxura modernoko banku estali gorri batzuk, antza, geroz eta ohikoagoak izango diren muturreko beroaldiei aurre egiteko diseinatuta daudenak. Egia esateko, askotan gehiegi konplikatzen gara: Ez al da zentzuzkoagoa, adibidez, Deustun moztu dituzten 128 zumar horietako batzuk bertan birlandatzea itzala emateko?

Ukaezinak dira hirietan zuhaitzak landatzea dituzten onurak: uholdeen aurka babestu, airearen kutsadura murriztu, klima-aldaketaren ondorioei aurre egiten laguntzen dute eta muturreko eguraldi aldaketen aurka babesten gaituzte. Ikerketa batzuek erakutsi dutenez, zuhaitzek zoriontsuago eta adimentsuago bihurtzen dituzte hirietako biztanleak. Gure agintariek hobe lukete banku estali horietako batean eseri eta honetaz guztiaz apur bat hausnartzea. Eta ulertzea, gaur egun, modernitatea ez dagoela zementuari, eta ordezkapenaren kulturari lotuta, zaintzari eta ingurumenaren kontserbazioari baizik.

Alba Fatuarte – Alternatiba
Bilbo Uriola-n publikatua

X