Elurrik ez momentuz hasi berri den neguan, baina gezurrak, aldiz, gero eta maizago ikusi eta entzun ahal ditugu, leihotik begiratzerakoan, baita albistegietan ere. Fake news aroan bizi garen honetan, gaur bezalako egunetan, Inozente egunean, ohikoak ziren albiste bitxiak desagertzeko bidean egon daitezke. Izan ere, ez ditugu faltan botako, eguneroko ogia bilakatu baitzaizkigu gezurrezko albisteak.
Alde nabarmena baitago bata eta bestearen artean, besteak beste, laguntzak eskatu eta eskubideak aldarrikatu egiten direla. EAEko Gizarte Zerbitzuen Legea, 2008ko abendukoa, helburu nagusi batekin onartu zen: gizarte prestazioak eta zerbitzuak unibertsalizatzea. Hala, adinekoen egoitzak, zentro okupazionalak, familia harrera zerbitzua, indarkeria matxista jasaten dutenentzako laguntza psikosoziala edo gizarteratzeko eguneko zentroak bezalako zerbitzuak pertsona guztien esku jartzea zen onartu zeneko asmoa, bakar batzuen pribilegioa izan ez zedin.
Alternatibaren hamargarren urtemugaren harira Bilboo Uriolak egin eta Argiak argitaratutako elkarrizketa gure bozeramaile Oskar Matuteri:
Abenduaren 13an 10 urte bete dira Alternatiba jaio zenetik, 2008ko egun berean Bilboko Bidebarrieta liburutegian aurreneko batzarra egin zenetik. Hori dela eta, larunbatean, abenduak 15, ekitaldia egingo dute Bilboko Itsas Museoan eta bere bozeramailea den Oskar Matuterekin egon gara.
2008ko abenduaren 13an sortu zen Bilbon, Zergatik erabaki zenuten Ezker Batua uztea eta alderdi politiko berri bat eraikitzea?
Esan beharra dago Alternatiba egun osatzen dugunon artean, gutxiengo bat datorrela beste alderdi horretatik. Sorreran ere, batzuk baginen Ezker Batua-ken ibilitakoak, baina beste asko mugimendu sozialetatik zein ezkerreko beste talde txikietan aritutakoak ziren. Orduan baziren hamaika arrazoi, baina azken batean bakarrarekin nahikoa genuen, euskal ezkerreko indarren arteko elkarlana sustatzea ezinbestekoa zela ikusten genuen, eta hori gauzatzeko beste esparru bat behar genuen. Asmoa ez zen beste sigla bat gehitzea eremu politikoan, baizik eta elkarlan hori ahalbidetzeko zubiak eraikitea.
10 urte pasa dira egun horretatik. Nola ikusten duzue egindako ibilbidea? Zein da barrutik ematen diozuen balorazioa?
Egia esan ez dirudi hainbeste denbora pasa denik, baina gero pentsatzen hasia, eta denbora honetan emandako hainbat gertaera kontuan izanik (ETAren amaiera, finantza merkatuen krisialdi gisa saldu diguten lapurreta, Nafarroan edo Gasteizen eskuin faxista kanporatu izana…), garai zirraragarriak izan direla ondorioztatu behar dugu.
Lehen esan bezala, Alternatiba helburu jakin batekin sortu zen, ezker subiranistaren elkarlana sustatzea, eta helburu hori EH Bildu bezalako proiektuan gorpuztu dela kontuan izanik, pozik egoteko moduan gaude. Noski, ezin ahaztu inguruan dugun guztia, faxismoaren gorakada kasu, edota kapitalismoaren nagusitasuna, baina aldi berean azpimarratu behar dugu nahiko denbora laburrean Euskal Herriko bigarren indar politikoa bilakatu garela.
Zer eskaintzen dio Alternatiba alderdiak Euskal Herriari?
Egia da askorentzat zaila izan daitekeela, gaur egun, EH Bildun bat egin dugu indarron artean desberdintasun handiak topatzea, baina badira, eta onerako gainera. Ezkerra ulertzeko askotariko familiak bildu dira proiektu honetan, sozialismoa helburu dugunotatik hasi eta beren burua sozialdemokratatzat hartu dezaketenekin amaitu. Balio handia da hori, komunean dugun guztia, asko dela, banatzen gaituenaren gainetik kokatzen asmatu dugulako.
Edozelan ere, Alternatibaren oinarrietako bat borroka guztiak aldi berean garatzeko konpromisoarena da. Alegia, ez dezagun borroka bat alboratu edo atzeratu beste bati lehentasuna emateko; adibidez, ez dezagun esan lehenengo eta behin sozialismoa ezarri eta independentzia eskuratu behar dugula feminismoaren alde borrokatzeko. Guztiak maila eta une berean eman beharreko borrokak dira guretzat.
Bestetik, ñabardura bat dago guregan, alderdi gisa ez dugula gure izaera independentistatzat jo. Seguruenik, gure militanteen artean gehiengoak bozkatuko lioke baietz Euskal Herriaren independentziaren aldeko galdeketa bati. Baina harago joan behar garela sute dugu, eta independentzia baino, burujabetza aldarrikatu. Izan ere, eta tamalez Greziarekin ikasi dugun bezala, herri bat independentea izan daiteke, baina aldi berean Troika edo bestelakoen menpe bizi. Gure bizitzari eragiten dioten gai guztien inguruan burujabe izan behar dugula diogu, eta hori ez digu inongo banderarik bermatuko. Noski, independentzia tresna oso eraginkorra izango da subiranotasunaren bidean, baina ez da, inondik inora, askatasunaren bidean azken geltokia euskal herritarrentzat.
Alternatiba sortu eta gutxira EH Bildu koalizioan sartzea erabaki zenuten. Zergatik?
Sartu ez, sortu egin genuen, ni neu izan nintzen notariorenean sinadura jarri zuen lehenetariko bat. EH Bildu sortu aurretik ere, kalean zein erakundeetan elkarlanean aritzen ginen gerora koalizio kide izan genituen alderdiekin. 2010etik, esaterako, ekimen komunak bideratzen genituen Batzar Nagusietan. Eta Bilbo bezalako hiri batean, Kalea guztiona da tankerako ekimenetan bat egiten genuen.
Denborarekin, Gernikako Akordioa edota Euskal Herria Ezkerretik bezalako urrats garrantzitsuak heldu ziren, eta azkenean, 2011n, Bildu osatu genuen udal eta foru hauteskundeetan elkarrekin aurkezteko. Alternatibaren bide naturala zen hori, indar ezkertiarrekin batera aritzea.
EH Bildu koalizioan sartu eta lehenengo Eusko Legebiltzarrera, eta orain Madrilera, Kongresura. Zein da zure lana, zer egiten du euskal ezkertiar batek bertan?
Naturala aipatu dudala, hemen kontrakoa esan behar, ez baita eremua naturala euskal herritar batentzat Madril, ezta euskal politikari batentzat ere, ez bada, beste batzuen modura, menpeko izatera joatea atsegin duzula. Baina hala ere, ezin dugu ahaztu eragiten diguten politika askoren sorburua Madrilen dagoela, eta horregatik da garrantzitsua euskal ezker subiranistaren ahotsa han izatea.
Aldi berean, nazioen kaiola dugun estatuko beste herri batzuekin hartu-emana garatu eta elkartasuna jorratzeko abagunea da ere Madril. 78ko erregimena maskara gabetzeko lan egin daiteke handik, eta uste dut ongi ari garela lan horretan, gure aurretik Sabino Cuadrak, Onintza Enbeitak eta beste askok egin zuten bezala.
Datorren larunbatean, abenduak 15, ekitaldia egingo da Bilboko Itsas Museoan 10. urtemuga ospatzeko, zer antolatu duzue?
Alderdi txikia garela kontuan izanik, gure neurriko ekitaldiarekin hasiko dugu eguna, Bilboko Itsas Museoan ondo diozunez. Militanteak eta gertuko eragile sozial, sindikal eta politikoetako ordezkariak bilduko ditugu. Ekitaldi politiko formala egitea baino, benetako ospakizuna egiten saiatuko gara, ezkerrak ospakizunetarako aukera gutxi izaten baititu. Ekitaldira gonbidatu gabe ere etortzeko gogoa duen edozein ongietorria izango da ere, 11:30etatik aurrera.
Arratsalde partean ere, ospakizunarekin jarraitzeko asmoa dugu. Hika Ateneon jarraituko dugu festa, lehenengo eta behin, 17:30etatik aurrera hitzaldi batekin. Horrela esanda, akaso ez dirudi planik dibertigarriena, baina hizlariak Jonathan Martinez eta Irantzu Varela gure kideak izango dira. Beraz, aspertzeko tarterik ez digute utziko. Ondoren, musika ikuskizunak izango ditugu, Txanba Payes kantaria, Oier Aslaren kontzertu parte-hartzailea eta Pushermen taldearen kontzertua. Gauak ematen duenera arte.
Gerora ere, apirilera bitarte hitzaldi sorta interesgarria antolatu dugu urtemugaren harira. Arrasaten hasiko da datorren astean, baina Bilbon ere hainbat hitzordu izango ditugu, esaterako Jordi Borrasekin urtarrilaren 12an.
Orain beste 10 urte betetzera, zein da Alternatibaren helburua?
Duela hamar urte esan genuen “hiltzeko jaioak” ginela. Eta oraindik ere hala dela uste dugu. Ez dakigu noiz arte, baina oraindik ere euskal gizarteari eta euskal ezker subiranistari ekarpen kualitatibo bat egiteko gai garela uste dugu, horregatik egiten dugu aurrera. Baina gure helburu politiko guztiak EH Bilduren baitan ordezkatuak ikusten ditugun egunean, seguruenik gure militantziak erabakiko du horraino heldu dela gure bidea. Hor dago, esaterako, Aralarrek egin zuen hautua, koherentziaz betea. Ez dakit beraz 15 edo 20 urte beteko ditugun, baina badakit Alternatiba desagertu edo ez egun gauden guztiok ezkerreko mugimendu sozial zein politikoetan militatzen jarraituko dugula.
10 urtez Euskal Herriko ezkerra eraldatzeko lanean. Hori lortu daiteke?
Utopia guztiekin gertatu bezala, bidea da garrantzitsuena halako erronka bati heltzen diozunean. Ezkerrak behin eta berriro asmatu behar du bere burua eta izaera, militantzia joerak aldatu egin dira eta ezin gara duela hamar edo hogei urteko moldeetan geldirik egon. Seguruenik, eta beste borroka ugarik bere garrantzia izanda ere, borroka feministaren bidetik helduko da, ez bada dagoeneko heldu dela, ezkerrak behar duen eraldaketa nagusia.
EH Bilduk adierazi du hurrengo abenduaren 6a ez dela jai eguna izango Euskal Herriko subiranistentzat, eta jai egun hori aldarrikapen egun bihurtuko duela. Era horretara, manifestaziora deitu du abenduaren 6an, Espainiako Konstituzioaren 40. urteurrenean. Eguerdiko 12:00etan hasiko den mobilizazioak Bilboko kaleak hartuko ditu, Plaza Eliptikotik Arriagara.
“Gure herriari Espainiako Konstituzioa inposatu ziotenetik 40 urte betetzen direnean, Espainiako Konstituzioa gure herriaren askatasun nahiak lotzeko giltzarrapoa baino ez dela sinesten duten euskal herritarrei Bilboko kaleetara ateratzeko gonbita egiten die EH Bilduk. Herri honen erabakitzeko eskubidearen eta bere egikaritzearen alde dagoen gehiengo politiko eta soziala da giltzarrapo hori irekiko duen giltza. Euskal Errepublika libre eta duinean bizi nahi duten euskal herritar guztiek hitzordu garrantzitsua dute abenduaren 6ko eguerdian”, agertu dute Oihana Etxebarrietak eta Oskar Matutek, Donostian egindako agerraldian.
Etxebarrietak gogora ekarri du 40 urte joan direla Espainiako Konstituzioa onartu eta indarrean jarri zutenetik eta Hego Euskal Herriko lau herrialdeetan ez zuen behar besteko onarpenik izan konstituzio horrek. “Duela 40 urteko euskal jendarteak argi eta garbi adierazi zuen Espainiako Konstituzioa ez dela berea. Argi esan zuen ezin zuela bere egin 78ko Erregimena egonkortzeko helburua baino ez zeukan konstituzioa, hau da, ezin zuela onartu herri honetan eta jendarte aske eta justuetan bizi nahi duten herritarren artean hain oroitzapen txarrak dituen aurreko erregimenaren aurpegi garbiketa bat.
40 urte joan dira, eta 78ko Erregimenak -eta beraz, Espainiako Konstituzioak- konpontzeke utzi zituen arazo politikoak kalean eta instituzioetan daudela zehaztu du EH Bilduko legebiltzarkideak. “Hautestontziak jarri eta herritarrei beren etorkizun politikoaren jabe izan eta Kataluniako Errepublika sortu nahi zuten galdetzeagatik Espainiako estatuaren neurrigabeko erantzun basatia pairatzen ari da herri katalana”, azpimarratu du.
Etxebarrietaren hitzetan, Euskal Herriak bere etorkizuna erabakitzeko eskubide demokratikoa daukala uste duen gehiengo politiko eta soziala dago gure herrian. Erantsi duenez, gehiengo hori behin baino gehiagotan agertu da azken urteotan, besteak beste, Gure Esku Dagok deitutako mobilizazio erraldoietan. “Arlo politiko eta instituzionalean, Araba, Bizkai eta Gipuzkoan erabakitzeko eskubidearen alde dagoen gehiengo politikoak estatus politiko berriaren oinarriak ezarriak ditu eta, modu horretara, agortutzat eman du Gernikako Estatutua. Eta Nafarroan, modu eraginkorrean ari dira lanean aurreko Erregimena instituzioetatik ateratzea ekarri zuen aldaketa egonkortzeko”.
“Baldintza eta egoera politiko eta sozial guztiek ekarri dute 78an aurpegi garbiketa behar zutela erabaki zuten indar politikoek mozorro guztiak kentzea eta eskura dituzten baliabide eta tresna guztiekin beren erregimena defendatzea, hau da, Espainiaren batasun hautsi-ezina defendatzea”, esan du Etxebarrietak. “Atzeraldi demokratiko nabarmenean murgilduta dago Espainiako estatua. Herri honetako zein Espainiako estatuko subiranista guztiei elkar hartuta eta partekatutako estrategiarekin jokatzera behartzen gaitu atzeraldi demokratiko horrek. Datorkigunaren aurrean, gure herrian zein aske eta burujabe izan nahi duten Espainiako estatuko beste herrietan, elkar hartuta, ausardia politikoaren eta herri eta etorkizun ikuspegiarekin jokatzera behartuta gaude”.
María del Río – Alternatiba
Eta jenderik gabeko etxeak egoteari lotsagarria zeritzon Kataluniako kantari batek film baterako sortutako abestian. Berriki Auzitegi Konstituzionalak ontzat eman ditu EAEko Etxebizitza Legeari buruzko artikulu gehienak, eta horrek etxebizitza eskubidearen gaineko eztabaida berpiztu du. Legeak onartzen du eskubide subjektiboa dela. Ondorioz, egoera jakin batzuetan Jaurlaritzari erreklamatu ahal izango zaio, eta epaitegietara ere jo ahal izango da. Horrela bada ere, oraindik zail egiten zaigu etxebizitza eskubide osotzat hartzea; urrun dago hezkuntza eskubideak edo osasun eskubideak duten gizarte babesetik.
Dudarik gabe, oinarrizko eskubide hori bermatzeko ezinbestekoak dira epe luzeko inbertsio publiko handiak. Baina zer gertatzen da bermatzen ez bada? Bada herritarron bizi-kalitatea eta osasun fisiko zein mentala okertu egiten direla, gizarte eragin nabarmenekin; besteak beste, emantzipatzeko adinaren atzerapena eta jaiotza-tasaren eragin negatiboa. Laburbilduz, bizitoki baldintza egokiak ez izateak gainerako gizarte eskubideak indargabetu edo ahultzen ditu.
Etxebizitza eskubidea bermatzen dela esateko bizileku bizigarria eskaini beharra dago, eta tamaina zein bestelako ezaugarri egokiak bermatu, pertsona edo familia jakin batentzat. Beraz, ezin ahaztu eraikinen eta etxeen birgaitzeak duen garrantzia, ezta azken honek energia gastuan duen eragina ere. Are gehiago, legeak ingurua ere duina eta egokia izan behar dela dio. Ba al dituzte gure auzoek berdegune eta ekipamendu nahiko?
Gaia konplexua da, eta interes kontrajarri ugari daude tartean; merkatuak duen pisua nabaria da. Azken batean, etxebizitza eskubidea bermatzeko egitekoa handia da eta premiazkoa, halaber, nekez ematen den politiken arteko koherentzia. Horren adibide etxebizitza, zerga zein hirigintza politikak dira. Azkenaldian, etxebizitza hutsak desjabetzeko aukeran arreta jarri da. Dena den, muturreko egoeretan soilik erabili ahal den neurri horretan sakontzea baino, eztabaida etxebizitzaren funtzio sozialean ardaztuko nuke: bizi-baldintzak hobetzeko eta gizarte-bazterketa saihesteko tresna gisa.
GARAn argitaratua
Gure kide eta Bilboko EHBilduko ziengotzi Alba Fatuarteren hitzartzeak Hamaika Telebistako Bidegurutzea saioan indarkeria matxista hizpide, eta bereziki Bilbon gertatutako azken erailketa matxista gogoan izanda. Tertulia osorik hemen eskuragarri.
Gaurkoan Euskal Herriak bere historiaren kapitulu berria idazteari ekingo dio. Egun hau buruan izango dute gure herriko gizon-emakume guztiek, modu batean edo bestean; askok begiak bustita ere, mina nahitaezko bidaide izan dugulako bidean. Gustatu ala ez, gure historiaren parte da, eta horregatik guztion ardura da, herritar, erakunde zein eragile politiko, sozial eta sindikal, biharko egunari bakoitzak bere ekarpena egiteko, guztion eskubide guztiei errespetua arau bilakatu dezagun. Dena egiteke dagoen honetan, desirak diren hiru hitz besterik ez: Konponbidea, Herria, Etorkizuna.
Alba Fatuarte eta Mireia Arginzoniz – Alternatibako Mahai Feminista
Silvia Federicik esana, «emakumeen gorputza kapitalismoaren azken muga da». Kapitalak gure bizitzak kontrolatu nahi ditu, gure umetokietatik hasita, mozkinak metatzen jarraitzeko. Oso modu desberdinetan agerian gelditzen ari den patriarkatuaren erasoaldia da.
Orain dela gutxi, komunikabide guztietan trajedun gizonezko talde irribarretsu bat azaldu zen: gizon zuriak, autonomoak eta aniztasun funtzionalik gabekoak; Eusko Jaurlaritzak, foru aldundiek eta Eudelek Familiaren Euskadiko Kontseiluarekin izenpetutako akordioaren berrespena jasotzen zuen albisteak, «jaiotza-tasa sustatzeko ituna» deritzona, Confebask patronalak ere bere egin duena.
Irudi honen aurrean, oraindik ez dakigu Urkullu, Olano eta besteak hazitarako animalien modura beren burua aurkezten ari ziren, edo benetan ez duten ulertzen argazki horretan oso agerian dagoen zer edo zer faltan zela. Bitxia bezain ohikoa bilakatu zaigu despotismo ilustratuaren garaiko leloa eraberritua datorkigula, «guztia herriarentzat, baina emakumerik gabe». Izan ere, bost gizon hauentzat emakumeok ez omen dugu zerikusi handirik jorratzen ari ziren gaiarekin, umeak izatearekin alegia, errealitateak kontrakoa dion arren.
Dirudienez, Euskadin «arazo» bat dago, emakumeok ume gutxi ditugulako. Baina, zergatik da arazo bat jaiotza-tasak behera egitea? Gizon hauek patronalak Gabonetan oparitu zien kalkulagailuari eragin diote, eta kontuak atera dituzte: Christine Lagardek dioen bezala, «agureak gehiegi bizi badira», eta gainera emakume nahikorik ez badago lan merkatua elikatuko dituen umeak ekartzeko prest… Nork ordainduko ditu pentsioak?
Halako batean, alarma guztiak piztu dira, eta «arazo demografikoaren» eztabaida zahar bezain faltsua pizten da. Zein da proposatzen duten konponbidea? Bost milioi euroren laguntza zuzenak, halako pizgarri politikak eraginkorrak ez direla egiaztatu den arren. Lana eta familia uztartzeko neurriak ere iragarri dituzte, hauek baliatzen dituztenen %90 emakumeak direla ezaguna den arren orokorrean, zaintzarako bideratuta. Neurriok, azken batean, erasoaldi patriarkal eta kapitalista hau indartzera datoz, lana generoaren arabera banatuz eta lan produktiboa eta ugalketari dagokiona bide desberdinetatik jorratuz.
Baina albiste txar bat dakarkigu Confebask eta PNVrentzat (ez bada erakunde bera direla, logo desberdinak izan arren): ez gara inozoak. Jakin badakigu beren benetako asmoa pentsioen sistema pribatizatzea dela. «Aurreikuspen sozialeko plan osagarriak», Pedro Azpiazu, Ogasun eta Ekonomia sailburuaren esanetan, eta herritarrei dei egin die halako plan pribatuen inguruan arreta jartzeko. Harago joan da Mariano Rajoy, banka handiaren morroi gisa jokatuta, zuzenean eskatu baitie herritarrei beren pentsioak osatzeko aurreztu dezatela. Santander edota BBVAren buruzagiek aspaldi eskatutakoari men egitea besterik ez da: legea baliatzea pentsio plan pribatuak kontratatzera behartzeko. Publikoa den ororen lapurretan jorratzeke duten azken negozioa da.
Guk argi dugu: Ez dugu onartuko pentsio sistemaren gainbeherarekin mehatxatzea jaiotza-tasa jaisten den bakoitzean. Xantaia baino ez da. Ez diegu utziko gure gorputzetara jotzea, berriro ere, kapitalari eusteko; ez dugu onartuko sistemak mozkinak metatzen jarraitzea ahalbidetuko duen lan esku merkea sortzeko inkubagailu hutsak izatea.
Indarra eta proposamenak ditugu bizitza eta pertsonen zaintza erdigunean jarriko dituen sistema baterantz aurrera egiteko. Beren benetako helburua familiak laguntzea balitz, batez ere bazterketa pairatzen dutenak gehienak bakarrik emakume baten ardurapean, haurrentzako bermatutako errenta sistema martxan jar zitekeen, edota zaintza berdintasun eta justizia irizpideetatik jorratuko dituzten neurriak ezarri. Aski da gogora ekartzea duela hilabete batzuk bukatu zen Bizkaiko erresidentzien gatazka, benetako arazoak non dauden ikusteko, eta zein gutxi egiteko prest ez dauden horiei konponbidea jartzeko.
Berriro diogu, proposamenak baditugu sistema heteropatriarkala iraultzeko, zaintza lanen morroi nahi gaituztelako, ikusezinak eta bigarren mailako herritarrak izatera kondenatuak. Isilik eta menderatuak nahi gaituzte, erditzen eta beren lan indarra ugaltzen jarraitzeko. Izateko eta gure gorputzen zein bizitzen gainean erabakitzeko gure oinarrizko eskubidearen kontrako erasoen aurrean izango gaituzte, autodefentsa feministaz jantzita, beren kontrolaren eta beldurraren diskurtsoa desegiteko prest.
Beraz, jaiotza-tasa baxua konpondu beharreko arazoa dela uste dugun aztertu aurretik, jorratu ditzagun pertsona guztien bizitza duina bermatzea ahalbidetuko dituzten alderdi guztiak. Bitartean, haur gehiago sortu nahi badituzte, eta gizartearen erdia direla, haiek erdi daitezela. Sailburu, diputatu, alkate eta patronaleko buru gizonezko guztiak jar daitezela horretara, gu ez baikara salgai dauden umetokiak, ez bost milioi euroren truke ezta saldu nahi diguten inongo jaiotza-tasa sustatzeko itunen truke.
Espainiako Auzitegi Nazionaleko Juan del Olmo epailearen aginduz, 2003ko Otsailaren 20an Guardia Zibilak Euskaldunon Egunkaria itxi zuen. Administrazio kontseiluko kideak eta egunkariko zuzendaria atxilotuak eta torturak izan ziren. Gertaera tamalgarri horren hamabost urteurrena gogora ekartzeko, Andoaingo Martin Ugalde Kultur Gunean ekitaldi xumea ospatu zen atzo. Alternatibako ordezkaritza batek, euskal kulturaren eta politikaren ordezkari andanarekin batera, ekitaldian parte hartu zuten.
Martxelo Otamendik, orduko Egunkariaren zuzendaria eta egungo BERRIArena, ekitaldia aurkeztu zuen, egun haiek gogoan. Lander Garrok zuzendutako bideo baten ostean, Iñaki Uriak, orduko Kontseilari ordezkariak, atxilotua, torturatua eta urte t’erdi kartzelan eman zuenak, egitasmo hark euskal kulturarentzat izan zuen garrantzia azpimarratu zuen. Anarik kanta bat abestu ostean, Egunkariako lehendakariak, Juan Mari Torrealdaik eta Berria taldeko lehendakariak, Beatriz Zabalondok, amaiera eman zitzaion ekitaldiari, katea ez zutela eten aldarrikatuz, izan ere euskal kulturarentzat erronka liluragarria izan zen Euskaldunon Egunkariak BERRIA egunkariarekin izan zuen segidan.
Alternatibak itxiera egun hura ekarri nahi du gogora ere eta salatu halako eraso bortitza eta izan zituen ondorio humanoak; baina era berean zoriondu BERRIA, prentsa euskalduna egunero gure kioskoetan jaso ahal izateko aukera ematen digun egunakaria.
Gure kide Alba Fatuarteren hitzartzea EHBilduren gune feministaren aurkezpen ekitaldian non, besteak beste, politikaren lehen lerroan konpromisoa agertu duten emakume guztiei eskerrak eman dizkie barne zein kanpoko oztopoei aurre eginda.
Kaixo Bilboko EHBilduko udal taldeko kide nahi izan heinean, anfitrioi lanaren tarte bat egokitu zait; Beraz, ongietorri berriz ere ekitaldi honetara.
Gaur EHBilduko Emakumeen guneari hasiera emango diogu. Eta akaso lehen galdera izan daiteke: Zergatik emakumeen gune bat erakunde politiko misto baten barruan? Ba argi dugulako EHBildu feminista bat nahi dugula, eta are argiago dugulako horretarako, botere harremanen aurrean emakumeok estrategiak konpartitu eta praktikan jarri behar ditugula, eta emakumeon arteko ahizpatasuna bultzatu behar dugula. Eta horretarako sortzera goaz espazio hau; emakume bilkideen topalekua, hausnarketa, eztabaida eta partaidetza espazio bat izango dena, gure ahalduntzeari zuzendua.
Guretzat, une berezia eta garrantzitsua da eta horregatik ekitaldi hau zuekin guztiekin konpartitu nahi genuen. Lehenik eta behin, gu guztiak ordezkatzen aurpegia eman duzuen guztiei, erraza ez zenean ere: Horregatik, eskerrik asko Laura, Larraitz, Onintza; eskerrik asko Maddalen, Miren, Jasone, Bakartxo; Eskerrik asko Irantzu, Marian, Aitziber… eskerrik asko askotan ukatzen diguten lehen lerro horretan egoteagatik, eta baita udaletan ere, konpromisoa agertu duzuen beste ehunka emakume hautetsiei. Baita ere, nola ez mugimendu feministako lagunei, zein beste eragile mistoetako emakume feministei eta oro har, duela zazpi urte Bildu jaio zenetik gaurko EHBildu honetara iritsi arte, bidelagun izan zaretenei. Eta zergatik? ba zuek gabe, ez dugulako aurrera egiterik, mugimendu feministari esker lortu direlako orain artekoak eta zuen eskutik helduko direlako halabeharrez ondorengoak. Beraz, gaurkoan gure eskerra eta gure aitortza helarazi nahi dizuegu zuei guztiei!
Os daba la bienvenida, y decía que ya que estamos en Bilbo me ha tocado ejercer en cierta manera de anfitriona. Así que bienvenidas, a esta grandiosa “ciudad de valores”, como dice el alcalde. Es el mismo que hace poquito aseguraba que en Bilbao, el que la hace la paga siempre. Lo dice en declaraciones grandilocuentes cuando de pronto, una gran parte de la población, todo un barrio, sentía inseguridad. Antes, claro, había reunido la junta de seguridad en un salón muy elegante del ayuntamiento. Una reunión con una característica que en esta ciudad (como en las vuestras seguramente), es muy habitual: todos y cada uno de sus miembros, bien encorbatados, bien uniformados, eran hombres (blancos, autónomos y sin diversidad funcional, podríamos añadir). De hecho la única mujer que entró en esa sala fue una que limpia para una subcontrata del ayuntamiento y que despiden una vez cada seis meses para impedirle encadenar contratos. Seguro que ella no siente precisamente seguridad mientras se reúnen los bravos machos que velan por todas nosotras.
Pero lo cierto es que Aburto nos ha dedicado otros momentos estelares aún más significativos y dolorosos. Merece recordar uno en particular: En octubre de 2015, cuando la violencia machista asesinó a una vecina de Bilbo, el alcalde dijo, literalmente, que no sabía qué más hacer ante lo que llamaba un drama, una lacra; es más, aseguró que si se pudiera hacer algo más, ya lo estarían haciendo. Curioso que Aburto simule saber qué hacer para calmar la sensación de riesgo de un barrio y, sin embargo, ante la falta de libertad de la mitad de la población, que somos las mujeres, no sepa qué hacer. Pues bien, ¿sabéis quién le respondió? el movimiento feminista de Bilbo, algo de lo que sí podemos presumir en esta ciudad de postal.
Porque a un mes de aquel asesinato, el 25 de noviembre, se llenaron las calles, para gritar una vez más contra la violencia patriarcal, y aquella manifestación acabó en las escalinatas del ayuntamiento, en la casa del alcalde que dice no saber qué hacer. Y como encima somos tan generosas, evidentemente no fuimos con las manos vacías. El movimiento feminista depositó en aquellas escalinatas docenas de propuestas transformadoras para colocar la vida en el centro de las políticas públicas, vidas libres de violencia machista, propuestas para combatir la feminización de la pobreza, medidas para avanzar hacia igualdad real, exigencias históricas que ya no se deben demorar ni un minuto más, como una casa de las mujeres.
Nos queremos libres, y sabemos que para serlo nos necesitamos las unas a las otras. Necesitamos seguir fortaleciendo el pulmón de nuestra libertad, el movimiento feminista; articulado, empoderado, crítico, activo y en permanente lucha. Por eso hoy, que nos reivindicamos como espacio de mujeres en el seno de una fuerza política mixta a la que tenemos que impregnar con nuestras ideas y nuestra lucha, manifestemos nuestro más profundo reconocimiento a todas las militantes feministas Euskal Herria y del mundo.
Izan gaitezen emakume guztiak konplize, maita gaitezen guztiak. Gora Euskal Herri morea eta gora emakumeon borroka!
Alternatiba | Ezkerra eraldatzearen erronka
