Borroka okerrena egin ez den hori da

Lan Erreformak egin du bere bidea Parlamentuan eta, Gorteetatik pasa ondoren, are gogor eta zitalagoa atera da. Estatu mailako politika munduko zati handi batek ikutu du erreforma hau, gehienetan langileentzat are mingarriagoa egite aldera. Hori bai, ikutu ondoren, bozkatzeko unean askok babes hori ezkutatu nahi izan dute. Denek? Ez, denek ez. Euskal Herriko alderdi baten abstentzioa zela medio onartu zen erreforma hau. Alderdi honek ezin du aitzakiatzat jarri euskal langileriak erreforma honi buruz duen iritzia, argi eta garbi adierazi genion-eta pasa den ekainean.

Dirudienez, azaroarekin batera pentsio-sistemaren hamaikatxogarren eskastea iritsiko zaigu. Hala, langileriaren aurkako erasoek ez dute etenik. Testuinguru honetan, geratzen zaigun bide bakarra geure eskubideen aldeko mobilizazioa da, eta mobilizazio esparru honen barruan datorkigu Europa osorako ETUCek (European Trade Union Confederation-ek; CES edo Confederacion Europea de Sindicatos gazteleraz) deitu duen mobilizazioa eguna, irailaren 29a hain zuzen, eta Espainiar Estaturako egin den Greba Orokor deialdia, estatu mailan egin lehena, baina Hego Euskal Herrian azken hilabeteotan eman den hirugarrena.

Alternatibak, ekainaren 29an euskal gehiengo sindikalak deituriko Greba Orokorrarekin egin zuen moduan, bere babesa adierazi nahi die Euskal Herrian data horretan burutuko diren moblizazioei, Greba Orokorra barne.

Esan beharra dugu, baina, geure ustean estatu esparruko sindikatuek emaniko erantzun hau beranduegi iritsi dela, jokoz kanpo geratu direneko itxura nabaria hartzen diogu egoerari. Era berean, aipatu sindikatuen eredu sindikalarekin kritikoak gara, Gobernuarekiko eta Patronalarekiko zorretan baitira; dirulaguntzak amore ematearen truke sistema ohiko bihurtu dela dirudi eta. Esanak esan, baina, ez da hau unerik egokiena geure desadostasunak azalarazteko. Ezberdintasunak direnak direla ere, Euskal Herriko zein Europa osoko langileak klase moduan elkartzen gaituzten arrazoiak daude eta.

Ezezkoa ozenki esateko abagune berrian gaude. Ez dugula jarraitu nahi euren krisia ordaintzen. Kokoteraino gaudela sisteman parte hartzerik ez dugun pairak izateaz. Argi eta garbi dugula gure aurkako etengabeko erasoak ez direla amaituko langileriak borrokaren bitartez geldiarazi ezean. Honegatik  ez dugu mobilizazioa beste irtenbiderik. Inork ez dezala aitzakia jarri edo babesik bilatu banatzen gaituzten desadostasunetan, aitzitik, ekintza bateraturako garaia dugu. Baina, orobat, deialdia egin duten sindikatuei gogorarazi behar diegu irailaren 30ean ezin dela borroka eten, bide hau ezin dela  antzerkitxo batean geratu.

Hala, 29a sindikalismoa egiteko orduan mugarria izango balitz, euskal langileak berandu ala goiz elkartzeko bideak jarriko lirateke, borrokatzeko arrazoiak erruz ditugu eta. Marxen hitzak harturik, borrokarik okerrena egin ez den hori da. Hau guztia kontuan harturik, Alternatibak deialdia egiten du, beraz, irailaren 29ko mobilizazio guztietan parte har dadin, Greba Orokorra barne.

Irailaren 29an borrokan jarraituko dugu, baita 30ean ere.

Abangoardia eta esklusiorik gabeko ezker berria helburu> Mikel Asurmendi (Argia)

Ander Rodriguez  (Donostia, 1982) eta Ander Santiago (Gasteiz, 1969) Alternatiba eta Zutik alderdietako kideei Argian argitaratutako elkarrizketa.

Ander Rodriguez: ” Ezkerrak ez du jakin sistemaren alternatiba sendo bat sortzen, areago, kasu askotan boterearen oposizio formala izaten konformatu da, eta oposizio formalak ere boterea sendotzen du”.

Ander Santiago: ” Azken urteotan Aralar, Alternatiba, Alderdi antikapitalistak proiektu berriak agertu dira. Ezkerraren desantolaketa garaia dela dirudi, baian ez da gustiz horrela,  ezkerra bere bidea argitu beharrean ari da. Euskal Herrian bereziki, indarrak berrantolatzen ari dira zerbait berria eskaintzeko”.

Jon Sarasua: “Deserosoa da, adibidez, progresismotik desinstalatzea”

Diario Vasco– Jon Sarasua: “Deserosoa da, adibidez, progresismotik desinstalatzea”> Felix Ibargutxi

Jon Sarasua (Aretxabaleta, 1966) Lanki ikerketa zentroan ari da lanean. Mondragon Unibertsitateko Humanitate eta Hezkuntza Zientzien fakultatean du bere kokapena ikertegi horrek, eta bere egitekoa errrealitate kooperatiboa eta autoeraketa disziplina anitzetatik ikertzea da. Bagara izeneko egitasmoa da gaur egun Lankiren egiteko garrantzitsuenetako bat.
 
– Zer da Bagara?
– Herrigintza prozesu bat, Debagoiena bailarako gizarte eragile desberdinek sortua eta eskualdeari begira egina. Autoeraketa du ipar, bailarako gizarte aktiboa gehiago saretzea, eta jardun berriak sortzea. Lehengo martxoan egin genuen aurkezpena, Arrasaten, bailarako era askotako talde batzuk partaide zirela. Bedera-tziehun lagun inguratu ziren ekitaldira. Hala ere, poliki-poliki doan prozesu bat da.
 
– Zein dira helburuak?
– Helburuak baino gehiago, norabideak. «Oinarriparrak» deitu diegu. Batetik, euskaltasunetik biziko den bailara nahi dugu, horretan esperimentalak izan. Bestetik, autoeraketaren eskualdea izan nahi dugu, bai kooperatibagintzan eta bai beste alorretan. Iraunkortasuna dugu hirugarren iparra, desarrollismoaren garaia buka-tzera deitua dago, eta zentzu batean «pobreagoa» izango den gizarte bateranzko trantsizioa prestatzen hasi behar da. Elkartasuna da laugarren iparra, balore izpiritual eta politiko oinarrizko hori, herrigintzan oso gauza zehatzetan konkretatzen dena.
 
– Martxoan egin zen Bagara-ren aurkezpena, eta lantalde batzuk jada martxan daude.
– Hezkuntza eta kooperatibagintza arloa aparte utzita, sustapen arloan bederatzi esparrutan ari dira taldeak lanean. Euskalgintza; inmigrazioa; gazteen konpromisorako heziketa; kulturgintza; jubilazio aktiboa; nekazaritza; etxebizitza; kontsumoaren humanizazioa; eta iraunkortasuna. Esparru hauetako bakoitzetik proiektuak sortuko dira urte bukaerarako, gizarte antolatutik abiatutako proiektuak: enpresa txikiak, programak edota sareak. Dena dela, hau norabide bat da, lasaia. Dena ez da aterako, edo agian bikoitza. Eta ikusiko dugu alor bakoitzak zer ematen duen. Interesgarriena, hala ere, nire iritzian, guztien arteko konexioa da.
 
– Eta proiektu zehatzak jarri dira jadanik mahai gainean. Horietako bat inmigranteekin kooperatibaren bat sortzea, ala?
– Hori adibide posible bat da, beste hainbaten artean dagoena. Nolahai ere, inmigrazioaren gaia lantzen ari den herritar taldearen esku dago azkenean hori proiektu moduan planteatzea. Esparru bakoitzak ze gaitasun izango duen proiektuak planteatzeko, jendea biltzeko eta gero gauzatzeko, ikusiko da. Une honetan ez dugu inongo proiekturekin fijazio berezirik, pila bat daude ernetze bidean.
 
– Zer erakutsi dizute Brasilgo lurrik gabekoen mugimendukoek?
– Ikasketa handi xamarra sentitzen dut hor. Nekazari mugimendu bat da, eta aldi berean munduko mugimendu sozialik antolatuena, askoren ustez. Bizitza osoa berrantolatzera behartuta daude, eta arlo askotan dituzte ekarpenak. Adibidez, ospatzeari buruz zer ikasi handia izan dut handik.
 
– Gizarte honetako kontraesan handi bat: bere burua ezkertiartzat eta «jatortzat» duen jende askok kontsumo ohitura desegokiak ditu edota, areago, moden menpe bizi da.
– Ezker kultura mota batek jendea ohitu du ardura besteei, goikoei, kapitalismoari eta abar egoztera. Euskaldun progresistak, ordea, bere barnean dauka arazo nagusia, kontraesan intimoa. Norbere bizitza moldearen koherentziatik proposamen politiko globaletara badago hari bat. Hari hori da interesgarria gaur egun, gainerako gehiena diskurtsoa da. Kontsumo mailarena, adibidez, une honetan gako unibertsal bat da, eta ez dago tranparik: norberetik hasten da.
 
– Azpimarratu izan duzu gazteekin lan egin beharra dagoela, formazio soziopolitiko bat eman behar zaiela.
– Eman, edo beraiekin eraiki. Garai batean izan ziren hazitegi batzuk (Herri Gaztedi edo Joc bezalakoak) gaztaroko emankortasuna eta gauzak aldatzeko gogoa bideratzen lagundu zutenak, eta hortik hainbat gauza sortu zen. Gaur egungo belaunaldi gazteenak hezkuntza soziopolitiko eta ekintzaile bat eman dezaketen zirkuituetatik kanpo daude. Gauzak ilun ikusten dituzte, baina arrazoibideak eta ekintzak uztartzeko tresna ba-tzuk falta zaizkie. Hezi nahi dutenentzat espazio horiek antolatu nahiko genituzke.
 
– Kafe Antzokiaren ereduari buruz ere egin duzue gogoeta.
– Gai hori, egia esan, nahiko hasieran dago. Sorkuntza eta ospakuntzaren gune bat sortzea hor dago ideia moduan lantzeko, baina ez du zertan kafe antzoki bat izan, berpentsatu beharra dago. Galderak sortzen dituen gai bat da, momentuz.
 
– «Euskaraz eta kitto» bezalako esloganak gaitzesten dituzu.
– Tira, esan nahi nuen ez dela ideia ona helburuaren formulazioa potoloa izatea, eta benetan lortu dezakegunetik urrun egotea. Hori gertatu da aurreko belaunaldian ‘iraultza’ bezalako kontzeptuekin, eta bai Euskal Herri euskalduna lortzeko ideiarekin ere. Ametsak beharrezkoak dira, baina errealitetik hara egin daitekeen zubiak egingarria izan behar du. Euskaldunok hizkuntza komunitate minorizatu bat gara, gure lurraldean bertan minoritarioa, irekia eta komunitate moduan ahalmen-guneak eraikitzen asmatu behar dugu. Askotan gertatu da amets potoloetatik pasatzea amets ororen dimisiora, penduluan bezala. Amets bizigarriak behar ditugu.
 
– «Ikasmena» hitza entzun izan dizut. Zer da hori?
– Ikasteko ahalmena. Belaunaldi ba-tzuei ideologiak eman die ziurtasuna, beste batzuei erlijioak, eta gaur egun ideia progresistetan sentitzen gara eroso, aurrekoak ukatuz eta arazo berriak saihestuz. Eta behar ditugu erlijioa, ideologiak eta ideiak, baina askotan ikasteko prozesua blokeatzen du horrek. Gaur egun galderak aldatzen ari dira. Baina ez da erraza ikastera irekita egotea, desinstalatu egiten zaitu. Deserosoa da, adibidez, progresismotik desinstalatzea.
 
– Zure esaldi erradikal horietako bat: «Askatasuna eta berdintasuna totem batzuk dira».
– Ni ere totem horien kume naiz, horiek dira azken mendeetako narratiben ardatzak. Gaur egungo edozein argumentazio edo debate ideologiko azkenean honetara mugatzen da: bi hitz handi horiekiko atxekimendu handiagoa frogatzera. Garai bakoitzak ditu bere obsesioak. Ibili gaitezke ezabaidatzen gizon batek gabonetan amabirjinaren papera egiteko duen eskubideaz. Bitartean jendea gosez hiltzen ari da. Eta askatasuna bera ere, funtsezkoa da, baina ez al da hasten norbere lotura psikologikoak ezagutzetik? Berdinak zertan garen ere ikusi egin behar da. Uste dut etorkizunean ez ditugula obsesio berak izango.

Udalgintzaren premia> Xabier Isasi (Gaindegia)

Gaindegia- “Euskal Herriko udalerriak eraldaketa sozial eta politikorako eragileak dira eta izan dira; esaterako, hor dugu Lizarran 1931n egin zen udalerrien batzarra, Bergaran 1976an osatu zen alkateen taldea edo Udalbiltza bera, 1999an eratua, Euskal Herria egituratzeko aukera parte-hartzaile berriak proposatu izan dituztenak. Udalbiltzaren aurkako prozesua, hain justu, euskal udalgintzaren aurkako prozesua da”

 

 

 

 

Brian Currin> Bakea Euskal Herrian> Lander Arbelaitz (Argia)

Argia” Euskal Herrira bakea ekartzen laguntzen badut, nazioarteari diogun zorraren zati bat kitatuko dut”

“Arrazoi onak daude baikor izateko. Uste dut ezker abertzaleak heldutasunera pausoa eman duela. Badakite euren estrategia politiko berriak emaitzak eman ditzakeela. Sinesten dut bide horri eutsiko diotela eta ez dutela atzera egingo. Aurrera bultzatuko dute, ETAren buruzagitzak jarrera hori babestu arte”

 

Argazkia: Lander Arbelaitz

Aborto aske eta doakoa

Hautsak harrotu dituen Haurdunaldiaren Borondatezko Etete Legea gaur sartu da indarrean. Auzitegi Konstutzionalari egingo zaizkion alegazioek berriz ere zeresan handia sortuko dute komunikabideetan. Batzuek zein besteek lege hau abortuaren aldeko aldarrikapen feminista baten gauzatzea dela sinestarazi nahiko digute. Benetan gertatu dena berriz ere ezkutatu nahiko digute, hots, geure gorputzen eta bizitzen gaineko erababiak hartzeko eskubidean eta autonomian emakumeen errespetuak ez direla

Arrazoi honengatik, Altarnatibak Gizonak erdituko balira abortoa askea litzateke. Eskubideak ez dira negoziatu edo epeka eman behar. Aborto aske eta doakoa, orain! izeneko kanpaina berrriro abiaraziko du emakumeei gehien urratzen zaienetako eskubide baten alde, euren gorputzaren gaineko erabakiak hartu ahal izatea.

Alternatibak uste du abortoa delitutzat jotzea, emakumeen erabiki eskubidearen gaionean ezarri nahi den tutela eta osasun zerbitzu publikoan haurdunaldiak borondatez eteteko eskubidea bertan behera uztea indarkeria patriarkalaren tresna direla, eta halaxe salatu eta deitoratu behar direla.

Beraz, PSOEren aborto legearen aurrean aurka egotea besterik ez dugu, honako hiru arrazoi nagusiak direla tarteko: ez du emakumeen erabaki askatasuna onartzen, eta ondorioz euren sexu eta ugaltze eskubideen jabetza osoa galarazten die; sektore publikoaren baitan abortoa bermatuko duen neurri zehatz eta argirik ez du ezartzen; eta ez du abortoa kode penaletik at uzten. Esandakoaz gain, lege proposamen epel eta koldar hau estuki lotua zaie eliz hierarkiatik bideratzen diren kanpainei, biziaren aldeko izen okerrarekin ezagutzen ditugun –aukeratze eskubidearen aurkako taldeak izena hobe datorkie- kanpaina horiei, zeintzuek emakume guztien duintasunaren aurka egiten duten.

Ildo honetan, eskuinak eta sozial-liberalismoak bat egiten dute emakumeek ama noiz eta nola izateko duten eskubidea ukatzeko. Beharrezkoa da, beraz, emakumeen aurkako edozein bortxaren aurka gauden indar sozial eta politikoak gure iritzia plazaratzeko kalera atera gaitezen, mugimendu feministaren bidelagun izateko.

Gainera, eskubideen defentsa hau datu errealetan oinarritu nahi dugu, ez erabaki eskubidearen aurkako lobbyek eraman nahi gaituzteneko eztabaida horietan. Pasa den azaroaren 5an Osasun Zerbitzuak I2008ko VE (gazteleraz Bordondatezko Haurdunaldi Eteteak) direlakoen gaineko txostena aurkeztu zuen. Txosten honek datu garrantxitsu andana eskaintzen digu: 115.812 haurdunaldi etete egin dira; %98,01 klinika pribatuetan; %88,70 lehen haurdunaldiko 12 asteak pasa baino leghen eta amaren osasuna argudiatuta %96,96.

Hau da egungo IVEen errealitatea: Bata, Osasun Lege Organikoak arauturiko eman beharreko zerbitzuen zerrendan egon arren, aborto gehienak (%98,01) klinika pribatuetan egiten dira, eta autonomi erkidegoen artean desoreka handiak daude. Bigarrenik, haurdunaldi etete gehienak lehenengo 3 hilabeteetan ematen dira (borondatezko eteteen %88,70 haurdunaldiaren lehen 12 astetan) , eta honek ezbaian jartzen du epe gabeko araudiak sor lezakeen erakarpen-eragina. Hirugarrena, emakumeen eskubidearen gauzatzeak osasun eta epaitegi langileen menpe darrai, hauek baitira azken hitza dutenak. Laugarrena, egungo legediak, zeinak abortoa oraindik delitutzat duen, haurdunaldia eteten duten emakume zein langileei segurtasun eza ikaragarria dakarkie, Madrileko Erkidegoko Clínica Isadoran gertaturikoa ikusi besterik ez dago.

Urteak dira mugimendu feministak emakumeek euren gorputzaren, sexualitatearen eta amatasunaren jabe izateko eskubidea errespetatuko duen araudia eskatzen dutela. PSOEk, beraz, aukera paregabea zuen mugimenduaren eskari historikoei erantzun egokia emango zien lege zabala aurrera ateratzeko.

Baina nabarmenen geratu dira alferrik galdutako aukerak eta gauzatu gabeko eskubideak. Epe eta baldintza sistemak hor darrai, eta honen bitartez epaitegi eta osasun langileek, agiri eta komiteen bitartez, emakumeek haurdunaldia oztopatzeko eskubidea duten ala ez erabakitzen jarraituko dute. Emakumeen erabakiak beharrezko izaten jarraitzen du baina ez da irizpide bakarra; hala, abortoa baino lehen 3 hausnarketa egun pasa behar dira oraindik, haurdunaldia eteteko erabakia hartzen duten emakumeek aurrez pentsatu gabe egingo bailuten, hobe pentsatu beharreko auzia dela esan nahian. Gainera ez da bermatzen osasun publikoan abortoak egitea, ez baita zehazten nola emango zaion buelta sistema publikoan egiten den %1,9 horri. Ez du, halaber, arautzen osasun langileriaren kontzientzia eragozpenaren auzia, eta ondorioz haurdunaldia eteteko eskubidea ez da bermatua geratzen. Izan ere, osasun zentru batzuetan eragozpena indibiduala izatetik zentru osokoa izatera pasa da. Arrazoi ugari beraz, Lege Biltzarrarentzako Emakumeen Manifestuak bildu zituenak, lege proposamen hau emakumeen erabakitze eskubidearekin bat ez datorrela esateko.

Esangurastsua da, era berean, 16 eta 19 urte arteko emakumeen erabakitze eskubide autonomoan izan den atzerapausoa. Hemendik aurrera azken hitza izango duten gurasoek lagundurik joan beharko dute. Adostasunik ezean, emakumearen familia eta bizipenei arrotz zaien pertsona batek izango du emakumea erabakiak hartzeko autonomoa den ala ez erabakitzeko eskumena. Beste behin ere, geure gurasoenak barik, geureak besterik ez diren gorputzen eta bizitzen gaineko erabakitze eskubidea kanpotik tutelatzeko ahaleginak hor dirau.

Hau guztia dela eta, Alternatibatik egingo dugun kanpainak indarrean sartu den legearen aurkako gure jarrera argia erakutsiko du.Araudi berriak emakume guztien haurdunaldia eteteko eskubidea bermatu behar duelakoan gaude, emakumeen eskubideei loturiko kontua baita. Emakumearen beraren borondateak, beraz, nahikoa beharko luke izan erabakia hartzeko. Horregatik diogu, bada, eskubideek ez dutela eperik eta ez direla negoziatu behar.

Ez dira negoziatu behar auzia arazo moral eta bizitzaren eskubide gisan aurkeztu nahi duten horiekin. Ez dira negoziatu behar Eliza Katolikoarekin, zeinak oraindik ez duen ulertu erlijioa norberaren esparru pribatura mugaturiko kontua den ezta ideia eta sinismenen gainetik estatuak bere herritarrei eskubideen gauzatze osoa bermatu behar diela ere, baita emakumezko herritarrei, batzuek gogoko ez izan arren. Ez da negoziatu behar iritzi publikoa euren kanpainekin nahasten duten horiekin, ezta abortoa, informazioa eta proposamenak mahai gainean izanda, eztabaida dadin oztopatzen dutenekin ere. Izan ere, ziur gaudenez gizonezkoek, erditu beharko balute, eztabaida bestelakoa litzatekeela…kalera atera gara aborto aske eta doakoaren alde!

 

X