Firmas y cadenas perpetuas

Luis Salgado – Alternatiba 
 
Cientos de paisanos se dirigen colina arriba con antorchas, horcas y azadas. Las llamas provocan sombras dantescas a su alrededor. Un grupúsculo se separa de la mayoría a escasos veinte metros del porche de la casa de entre el grupo destaca un hombre que, con gran pericia engancha una soga a una fuerte rama del roble alrededor del cual siempre han correteado los infantes que crecieron bajo su sombra.
 
La marabunta grita, agita las antorchas y exige a la residente que salga y se entregue. Son todos los que están, apenas falta nadie. Todo el pueblo se siente con la razón. Son la justicia. Son tiempos pretéritos que algunas personas creíamos olvidados. Es el presente. Es el Reino Medieval de España. Son las firmas que reúne el Partido Popular, porque ahora la marabunta ni siquiera se mancha las manos con la sangre. Que sean otros. Yo firmo. Me tomo un vino y despotrico desde mi pedestal moral. ¡Qué paguen!
 
Hablamos de cadena perpetua como hablamos del último partido de fútbol. No me va a tocar a mí ni a los míos. Son los demás, y los demás me importan un bledo. Además algo habrán hecho. Y la sociedad conservadora, que no sólo los partidos, saben aprovechar el momento. Una vez que retrocedamos regresar al futuro será casi imposible. ¿Qué hay más democrática que la voz del pueblo? Y así hasta el más progresista se encuentra en una encrucijada. Hablan de que cuentan con el apoyo del 80% de mis congéneres, y me da miedo pensar que puedan no estar tan equivocados.
 
Pero esta batalla no se pierde ahora. Esta batalla se viene perdiendo desde hace años. Desde que quienes creemos en otro modelo social abandonamos el frente. Asumimos las cárceles, las prisiones, como un mal menor, cuando no una necesidad. Asumimos las penas progresivas, aunque tampoco lo sean, y claro, si por robar para comer puedes terminar varios años en presidio ¿Cómo no exigir que muera en la cárcel quien ha asesinado? Si lo entiendo, pero no lo quiero.
 
Recogen miles, decenas de miles, cientos de miles de firmas. El preso no tiene derechos, la mayoría ha hablado. Cómo en aquellos pueblos que ahora llamamos bárbaros. Quizás no hemos avanzado. Y se me revuelven las entrañas. No hay razonamiento por la masa, y a mí se me exige raciocinio. Cuestión de fe, no hay que demostrar que Dios existe, que sean los demás los que demuestren su inexistencia. Es frustrante darte cuenta de que la discrepancia no está en la cadena perpetua, creo que tampoco estaría en la pena de muerte, se discrepa sobre los delitos a los que se aplicaría. Ya no critico a quien la defiende a pecho descubierto, lo hago a quien no la combate porque en el fondo también la aplicaría con su contrario. 
 
Leer en su blog El mundo imperfecto 

Sistemaren miseriak eta azpijokoak

Oskar Matute

Sarri askotan, are gehiago Euskal Herrian, dudak sortzen dira naftalina usaina duten erakundeen erabileraz eta zentzuaz. Espainiako Diputatuen Kongresua da horren isla. Behin baino gehiagotan zalantzan jartzen da instituzio horrek zerbaitetarako balio ote duen Espainia gobernatzea amesten duten indar politikoen arteko konfrontazio antzeztu batetik harago. Eta ez zaie arrazoirik falta zalantza horiei. Dena dela, erakunde zaharkitu horretan ere badira harresiak gainditu ditzaketen esparruak, eremu publikoko jokabide ankerrak lau haizeetara zabaltzeko eta erantzuleak argi eta garbi salatzeko balio dezaketenak.

Ezbairik gabe, PPren legez kanpoko finantzaketa ikertzeko batzordea da esparru erabilgarri horietako bat. Askori gehiegi gustatu ez arren, EH Bildu ere erakunde kriminal horren azpijokoak ikusarazteko aukera izaten ari da batzorde horretan. Oraingoz, PPren diruzain ohiek, Barcenas izar modura agertuta, UDEFeko Polizia Inspektoreak eta Gurtel kasua lehertu zeneko Polizia Judizialeko komisario ohiak baino ez dute deklaratu. Eta soilik agerraldi horiekin, ozen eta ziur esan dezakegu ustelkeriaren jatorriaz, tamainaz eta ondorioez hainbatetan defendatu dugun tesi nagusiarekin bete-betean asmatu dugula: alegia, urteetan zehar sostengatutako ustelkeria sistemikoa dela Espainian, ez salbuespenekoa, ezta gutxi batzuen kontua ere. Guztion dirua lapurtu du PPk patrika pribatuetan gordetzeko, eta etengabe batzordea mugatzeko jarritako oztopoak oztopo, ikerketa aurrera doa; poliki, baina irmo.

Enpresariek dute agindua, eta haien esanetara dauden politikari otzanek txintik egin gabe betetzen dute iruzurra; dirutzaren truke, noski. Eta ez espresuki herritarren interes orokorraren alde, Espainiako konpainia erraldoien mesederako baizik. Nola? Maneatutako adjudikazio publikoen bidez, eskaintza bidegabeak eginda eta legez kanpoko komisioak kobratuta.

Gordintasun berarekin jakin dugu Gurtel auzia eta Barcenasen paperak ikertu dituztenek erabateko egiazkotasuna ematen dietela, eta aho bizarrik gabe seinalatu dituzte iruzurraren atzean daudenak, B kutxatik diruz betetako gutunak jaso zutenak. Azken hamarkadetan PPko buru izandako guztiak daude zerrendan: Mariano Rajoy, Javier Arenas, Paco Alvarez Cascos, Angel Acebes, Jaime Mayor Oreja, Maria Dolores de Cospedal eta abar, eta abar.

Baina iruzurgileak dauden kasu guztietan daude iruzur hori sostengatzen dutenak. Kasu honetan, Espainiako enpresarik boteretsuenak, obra publiko batetik bestera saltoka ibili direnak, adjudikazioak irabazteko zortea izateagatik. 2012ra arte Polizia Judizialeko komisario izandako Juan Antonio Gonzalez Garciak —agintera iritsi bezain pronto kargugabetu zuen PPk— aitortu du eraikuntza eta finantza enpresa entzutetsuak daudela Gurtel tramaren onuradunen zerrendan.

Baina izan gaitezen zintzoak: litekeena da Kongresuko batzordean frogatutzat jotzea PPko agintarien erantzukizuna, baina, aldi berean, ondorio penalik ez izatea. Zergatik? Estatu osoari eragingo liokeelako kasuak. Hain dago hedatua iruzurra, sistema bera eroriko litzateke berarekin batera, bakarrik ustelkeriaren icebergaren punta ezagutzen dugun arren.

Ziurrenik, horrek azaltzen du komisario ohiaren aitorpenak Espainiako hedabideetan izan duen oihartzun mediatiko eskasa. Medioek aspaldi utzi zioten informazio igorle izateari iritzi sortzaile izateko, ziurrenik trantze deseroso hau lehenbailehen estaltzea komeni zaielako; gaia ezkutatzea, show- ak bere bidea jarrai dezan, estutasunak estutasun.

Berria-n argitaratua

Del Rio «Ezkerrak erabaki behar du, diktadura legitimatu edo demokraziaren alde egin»

Alternatibako bozeramaile Maria del Riok gaur Gasteizen eginiko bileraren harira, Kataluniako egoerari buruzko hausnarketa bateratua egiteko asmoz, eginiko adierazpenen bideoa.

Alternatibatik adi begiratzen diogu joan den urriaren 1eko galdeketaren ostean Katalunian gertatutakoari. Zalantzarik gabe, Kataluniako prozesua izan da 78ko erregimena kolokan jarri duen gertaera bakarra. Honen sustatzaileen erreakzioa eragin du eta azken 40 urteetan Euskal Herrian bakarrik ezagutu izan dugun errepresioari ateak ireki zaizkio.

Egoera honek gauzak argitu ditu, guztion jarrerak azaleraziz. Bereziki larria da estatuko ezkerra noraezean ikustea, lehenengo eta behin beren buruzagiek errepresioaren aurrean ageri duten jarrera urrunagatik eta, bestetik, Kataluniako herriaren ordezkari legitimoak atxilotzen dituen estatuaren gehiegikeriak isiltasunarekin onartzen dituztelako. Zorionez, militanteak kalean egon dira, zapalkuntza eta faxismoa inolako kontrolik gabe zabaltzen ari dela salatzeko.

Gertaera jakinen inguruko balorazioen gainetik, ezkerrak hautatu beharra dauka beste behin ere: demokratikoa izatetik urrun dagoen estatu sistema legitimatu, lurraldetasun batasunaren izenean, edo harekin hautsi, prozesu eratzaile desberdinei ateak irekitzeko. Erabakitzeko eskubidearen alde daudenek hautua egin behar dute: martxan jarri nahi dutenei errespetua ageri edo herrien kartzela den estatuan sakondu.

Ezin dira mugatu parlamentu bateko presidentea ziegan lo egitea zilegi den edo ez eztabaidatzera; ezin dute kritikatu 155. Artikulua beren alderdian aplikatzen duten bitartean. Ezin beren burua ezkertiartzat jo Rajoy Katalunian egiten ari dena normalizatu egiten duten bitartean. Egoera honek argi azaltzen baitu esaldi famatu hura, bidegabakeriaren aurrean ezer ez egiteari zapaltzailearen alde kokatzen zaituela dioena.

Guzti horregatik, errepresioaren aurkako indar demokratiko guztien batasuna beharrezkoa dela uste dugu, hemendik, Euskal Herritik hasita. Ez da independentismoaren alde egitea, gutxieneko oinarri demokratikoak  babestea baizik.

https://pbs.twimg.com/media/DOWAVy7WsAAIEVO.jpg

http://alternatiba.net/old-files/171111MariaDelRio.jpg

http://alternatiba.net/old-files/171111OskarMatute.jpg

https://pbs.twimg.com/media/DOV8v9qWkAA8hNm.jpg

https://pbs.twimg.com/media/DOV8JjNX4AEIdtx.jpg

https://pbs.twimg.com/media/DOV3cNFW4AAdafR.jpg

https://pbs.twimg.com/media/DOV3fY0XcAAKAjo.jpg

https://pbs.twimg.com/media/DOV3gvHXkAAxI87.jpg

X