Jon Albizu Ongizate zinegotzi eta Alternatibako kideak 2013ko Donostiako Gizarte Ongizateko zuzendaritzaren Memoriaren aurkezpenean azpimarratu duenez, “Udala da gizarte-zerbitzuen sistema orokorrera sartu ahal izateko igaro beharreko atea eta, honen helburua izan da ate hori etenik gabe irekita egotea”.
Azken urtean ez da araudi aldetik aldaketa handirik izan eta, ondorioz, ez da aparteko jauzirik izan artatutako pertsona kopuruari dagokionean: guztira 13.124 izan dira, eta horietatik 2.878k lehen aldiz jo dute gizarte-zerbitzuetara.
Edozein kasutan, Albizuk azaldu du Udalak apustu garbia egin duela pertsonen alde, krisiaren ondorio latzak arintze aldera, eta bereziki nabarmendu du zuzenean ematen dituen udal laguntzen pisua: “Legealdi hasieran 239 pertsona edo familiak jasotzen zituzten eta gaur egun 571 pertsona edo familiaren beharrei erantzuten diete. Legealdi honetan %200 igo dira udal laguntza horietara bideratutako sosak”.
“Ahalegin hori Gizarte Larrialdietarako Laguntzak osatuz egin dugu”, gaineratu du Albizuk: “Eusko Jaurlaritzaren menpe dauden laguntzak dira, baina Udaletik osatu egiten ditugu baldintzak betetzen dituzten pertsona guztiei, baina Eusko Jaurlaritzaren laguntzak iristen ez zaizkienei, iritsi dakizkien. Gizarte Larrialdietarako Laguntzak osatzeko Udalak jartzen duen dirutza 628.945 eurokoa da”.
Albizurentzat azpimarragarria da, era berean, gizarteratzeko diru laguntzen kasuan izan den igoera: “Gure inguruan lana lortzeko dauden arazoei lotutako laguntza da. Ohiko etxebizitzari eutsi ahal izateko bideratzen diren laguntzak dira, neurri handi batean: alokairuak ordaintzeko edo etxebizitza maileguei aurre egiteko”.
Albizuk eskertu nahi izan du zerbitzu sozialen arloan lanean ari diren pertsonen ahalegina, egiten duten lana eta lan hori egiteko duten modu arduratsua.
Eguerdi on Lezama. Eguerdi on Txorierri. Eskerrik asko hona hurbildu zareten guztioi eta eskerrik asko egunero herriz herri borrokan zabiltzaten guztioi gure herri hau eraldatzeko indarrak batzen dituzuelako.
Gaur maiatzaren 17, homofobiaren kontrako nazioarteko eguna izanik, aipamen berezia egin nahiko nuke oraindik, 21. mendean gaudelarik, beraien sexu aukerarengatik diskriminazioa eta jazarpena sufritzen dutenei. Eta nola ez, aste honetan dispertsioa hasi zutenetik 25 urte pasa direla, besarkadarik handiena arrazoi bategatik edo besteagatik, hemen gurekin egon ezin direnentzako. Besarkada bat Lezamatik eurentzako.
Izan ere, bertotik hasi behar gara. Herritik hasi behar gara Bizkaia, Euskal Herria eta Europa bera eraldatzeko. Eta horretarako denon indarrak behar ditugu egunero Europan ere bai.
Ezin dugulako ahaztu Europatik datozen inposizioak zelako eragina daukaten gure bizitzetan. Baina ezin duguna sekula ahaztu be, PNVk, PPk eta PSOEk politika horiei alfonbra gorria jartzen dietela bertan.
Argi utzi dute aberatsen, bankaren eta Troikaren aginduetara makurtzen direla. Krisi egoera hau, aberasteko erabili dutenen esanetara jarri direla, nondik eta langileen eskubideen eta oinarrizko eskubide sozialen lepotik.
Egun hauetan jakin izan dugunez, PNVk, PPk eta PSOEk milioietako zorra dute bakuekin. Nola ez dira egongo orduen bankaren mesedetara? Normala oztoporik ez jartzea Kutxabanken pribatizazio prozesuan. Herrialde honetan daukagun aurrezki kutxa bakarra lapurtu nahi digute interes pribatuen mesederako.
Nola ulertuko dugu bestela Kutxabankegaz egiten ari direna? Nola liteke urteetan herritarren aurrezkiekin sortu eta mantendu dugun kutxa bat inolako lotsa barik esku pribatuetan uztea. Pribatizatzea. Herritarrei lapurtzea!
Halako lapurretak ezkutatzeko gure deurea giro hotza hauteskunde hauetan. Interes handia dutelako gauzak dauden moduan mantendu daitezen. Eta hori horrela izateko edozertarako prest daude Troikaren ordezkari instituzionalak. Kapitalaren tripartitoa den PNV, PP eta PSOEk osatutakoa.
Ez gaituzte Europan nahi, argi dugu hori. Ez dute beren sistema ustela kolokan jarriko duen oztoporik nahi; ez dute inork beren lapurreta salatzea nahi.
Baina albiste txarra dugu haientzat; Josu Juaristi Europan egongo da, Euskal Herriaren eta euskal herritarren eskubide guztiak, han ere aldarrikatzeko. Isilik nahi gaituzte, baina ez dute lortuko.
Eta saiatu, saiatuko dira. Junta Elektoraletik ere saiatu dira isilarazten. Medio publikoetan EHBildurenak ziren iragarki tarteak kendu dituzte. Euskal Herriko bigarren indar politikoa isilarazi nahi dute. Molestatzen ditugulako, min egiten diegulako. Eta horrela jarraituko dugu. EHBilduren botoak min egiten dietelako.
Eta eredu sozioekonomiko justu eta solidarioa aldarrikatzera goaz Europara ere. Bizkaian eta Euskal Herrian egiten hari garen moduen, beste eredu bat eraiki nahi dugulako. Behetik eta ezkerretik. Abortoa debekatzen dutenen aurrean, emakumeen eskubideak defendatuko ditugulako. Desarrollismoa, Frackinga eta nuklearren aurrean, elikadura burujabetza eta geure ama lurra defendatuko ditugulako. Arrazakeria eta faxismoaren aurrean, herrien elkartasuna defendatuko dugulako. Murrizketen eta erreformen aurrean, langileen eskubideak defendatuko ditugulako. Hemen, Bizkaian eta Euskal Herrian egiten dugun bezala, Europan horrela egingo dugulako!
Bizkaitarrok ondo baino hobeto dakigu gainera langileen eskubideak zapaltzea zer den. Bizkaia da egoera sozioekonomikorik txarrena duen herrialdea eta eboluzio ekonomikorik txarrena izan duena. Bizkaian dugu langabezi tasarik altuena – %19 – eta berton, Txorierrin %16koa.
Baina PNVk eta J.L. Bilbaok behin eta berriz esaten digute Bizkaia ondo doala eta HORI EZ DA EGIA! Gauzak ez daude batere ondo Bizkaian. Gezurretan dabiltzate eta gainera, gure bizkarretara barre egiten! Nahiko da!
Bizkaitarrok langabezia pairatzen dugun bitartean, PNVren enplegu politikak bere kargu izandakoak, Euskaltel edo Petronor bezalako enpresetan kokatzera mugatzen dira. Bizkaitarron interes orokorrak baztertuz, euren poltsikoak ondo betetzeko. Eta hori oso ondo egiten dakite, horrela egin dutelako beti!
Ez duguna gehiago onartuko ere PNVk utzitako txapuzak, guk guztiok ordaindu behar izatea. Bizkaian baditugu gehiegi. Hor ditugu BEC edo SuperSur, inork erabiltzen ez duen autopista eta gure semeek eta ondorengoek ordaindu beharko dituzten txapuzak.
Edo azken egunotan PNVk Europatik ekarri digun oparia. Opor Fiskalak direla eta 30 milioietako isuna guztion artean ordaindu beharrekoa. PNVren kudeaketa txarrarengatik, ez dira hain gestore onak, Bizkaiko patronalarekin guztion diruarekin jolasean ibiltzeagatik 30 milioietako isuna ordaindu beharko dugu ‘a escote’. Ba ordaindu dezala PNVk, ordaindu dezala PNVk dirue soberan du eta!
Baina herri moduen ere gure ahotsa Europara eraman nahi dugu. Erabakitzeko eskubidea lehen planoan kokatuko da datozen urteetan Europan eta gu han egon nahi dugu. Zuzenean esateko, filtro barik Euskal Herria nazio bat dela eta estatu burujabe bat izan nahi dugula. Gure etorkizuna guk erabaki nahi dugula eta independentziaren bidea hasi nahi dugula. Herri bat garelako! Nazio bat garelako!
Garai politiko berria bizi dugu. Eta bakeak ere behar du EHBilduren ahotsa Europara eramatea. Ahots sendoa, konponbidearen alde dauden herritarren gehiengoaren aldarrikapenak, Europako instituzioetara eramango dituena; oraindik ematen diren eskubide urraketak salatuko dituena. Hau da geure apustua, eta datozen hauteskundeetan indarturik ateratzea ezinbestekoa da gauzatu ahal izateko.Bakearen etsaien aurrean, gure ahotsa ozen entzun behar delako.
Europako hauteskunde hauetan bi aukera daude beraz: Aberatsen eta pribilegiatuen aukera, edo herritarren gehiengo zabalaren aukera. Murrizketak eta pribatizazioak, edo herritarren eskubideen defentsa. Troikaren morroiak diren PNV, PP eta PSOEren aukera, edo Troikari aurre egingo dion EH Bilduren aukera.
Baina horretarako lehen esan dudan bezala denon indarrak behar ditugu. Kaleetatik, auzoetatik eta herrietatik hasita Europara eramango gaituena.
Horregatik Maiatzaren 25ean ezin da inor etxean gelditu! Hautestontziek bete behar ditugu Euskal Herria Bilduren botoekin!
BAI esateko herrien erabakitzeko eskubideari
BAI Gatazkaren konponbideari
BAI Bizitza baldintza duinei
BAI Emakumeen eskubideei
BAI Herrien arteko elkartasunari eta askatasunari
BAI Aldaketari, justizia sozialari, eskubide eta askatasun guztiei.
AHTren zentzugabekeriak ez dauka mugarik. Orain arte ingurumenaren eta mugikortasun jasangarriaren ikuspegitik zentzugabekeria galanta bazen, Herri honen historian ezagutu den diru xahuketa handiena izateko bidean da.
AHT egiteko lanak hondamendi izugarria dira ingurumenaren aldetik. Zertarako, eta inondik inora joango ez den trenbide bat eraikitzeko. Baina, gainera, enpresa eraikitzaile handien mesedetan doazen milioietako gainkostuen eragilea ere bada, bat baino gehiago direlako modu irregularrean egindako kontratazioak. Kontratazio horiek egiterakoan, enpresa eraikitzaileen artean negozioa partekatzeko irizpideak gailendu direnaren zantzu guztiak daude; hau da, ez dira irizpide tekniko objektiboetan oinarritu. Eta hori ez dio EH Bilduk. 2009 eta 2011 artean egindako kontratazioei buruz Herri Kontuen Euskal Epaitegiak landutako txostenetan nabarmen geratzen da hori.
AHT eraikitzeko lanek 4.100 milioi euro baino gehiagoko aurrekontua izan zuten bere garaian, baina behin amaituta, 10.000 milioi euroko inbertsioa eragingo du. Milioika euro horiek guztiak ez dira hezkuntzara, osasunera, kulturara edo beste premia handiago batzuetara bideratuko, nahiz eta AHTk baino dezenteko errentagarritasun sozial handiagoa izan.
Hori gutxi ez, eta diru publikoaren xahuketa arrazoitu gabeko gainkostu ekonomikoekin egiten ari dira. Aurreikusitako kostua baino askosaz diru gutxiagotan ematen dira lanak, baina azkenean, hasieran aurreikusitakoa edo gehiago ordaindu behar izaten da. Diru xahuketa horrekin batera, neurrigabeko txaupuzak ere egiten dira.
Zaratamon, Nerbioi ibaiaren gainean egindako biaduktuari buruz gaur hedabide batek argitaratutako informazioak agerian utzi du 11 milioi euro zakarrontzira bota direla. Baina, zoritxarrez, ez da kasu bakana; izebergaren tontorraz ari gara hizketan. Hori bai, horrelakoak egiten dituzte herritarren diruarekin. Milioika euro zakarretara botatzen dira eta, bitartean, oinarrizko zerbitzuetan murrizketak egiten dira. Baina hemen ez da inor lotsatzen eta, are gutxiago, inork ez du inork dimisoa ematen.
11 milioi euro joan dira erabiliko ez den biaduktu batean; 11 milioi erabili dira kirtenkeria politikoari eskultura bat egiteko. Porlan tona mordoa erabili dira miloika euro publiko lurperatzeko, Espainian ustelkeriaren eta desfase inmobiliarioaren garaian egiten zenaren moduan. Horren adibide dira hegazkinik ez duten aireportuak edo bidaiaririk ez duten AVEren geltokiak. Gaizki egin zen proiektua eta hasieratik egokitu behar zen, baina 435 metroko obra baten, ibilbide aldaketetan 3 milioi euro gastatu behar izan ziren; eta amaitzeko, biaduktua. Bazekiten ez zela erabiliko, baina obrarekin amaitzea erabaki zuten. Arduragabekeria handiagorik!
EAJk, PSEk eta PPk hitzartua dute AHTren inguruko obretaz, eragindako gainkostuez eta milioika euroren erabilera okerraz ezer ez esatea, gizarteari gaia ezkutatzea. Ulergarria ere bada, guztiak daudelako diru xahuketaren lokatzetan murgilduta eta jakin badakitelako asko direla AHT eraikitzeko lanetan diru publikoarekin egindako irregulartasunak. Irregulartasunak eta gainkostuak, gainera, Espainiako Gobernuak zein Eusko Jaurlaritzak kudeatutako zatietan ematen dira. Horretan ez dago diferentziarik.
Ingurumenean, gizartean eta ekonomian eragindako kaltea konponezina da iada, baina oraindik ere garaiz gaude erokeria hau gelditzeko eta sortu den ordain-agiri ekonomikoak altxortegi publikoa etorkizunean erabat ez hondoratzeko. EAJ, PSE eta PP irteerarik gabeko kalean sartuta daude; baliteke handik irteten ez jakitea, baina handik irtetea ere ez dutela nahi ematen du. Horregatik, beste behin euskal gizarteari eskatzen diogu beste ahalegin bat egin dezatela, eta exijitu diezaietela diru publikoarekin horrela ez jolastea. Gizarte honen eta etorriko diren belaunaldien ongizatea ezin da porlan tona mordo bat erabiliz lurperatu.
Amaitzeko, aurreko astean iragarri genizuen bezala, informazioa biltzen ari gara AHT eraikitzeko lanek eragindako gainkostuez eta kontratazioetan egondako irregulartasunez. Informazio hori guztia fiskaltzaren esku utziko dugu, honek ikerketa abian jarri dezan eta guztiok jakin ahal izateko nora joan diren milioika euro publiko horiek.
Maiatzaren 15ean Nakba-ren eguna gogoratzen da, “hondamendiaren eguna” arabiarrez hain zuzen ere. Izan ere, 1948ko egun horretan herri palestinarraren zati handi bat bere etxeetatik kanporatua izan zen. Hortaz, Israelgo Estatuaren sorrera, sionismo politikoak hamarkada batzuk lehenago teorikoki garatuta, “herririk gabeko lurra lurrik gabeko herriarentzat” premisa faltsuan oinarritzen da. Zentzu horretan, Israelgo Estatuaren sorreraren osteko populazio palestinarraren kanporatzea proiektu espantsionista sionistaren beharren gauzatzea baino ez zen izan. Historian zehar izan diren beste kolonizazio adibide batzuen aldean, kasu honetan ez zuten bilatzen bertako populazioa menderatu eta lan-esku merke bezala erabiltzea, baizik eta judutarrekin ordezkatzea, edozein lekutatik etorrita ere. Modu honetan, gehiengo demografiko judutarra lortuko zuten, erlijio judutarra bere zutabe nagusia daukan Estatuaren existentzia ziurtatuko lukeen gehiengoa hain zuzen ere.
1947ko 181 Ebazpenaren bidez NBEk onartu zuen Palestinaren zatiketa (ordura arte agindu britainiarraren menpe zegoen) eta jarraian Israelgo Estatuaren aldebakarreko adierazpena heldu zen. Hala ere, zonaldeko Estatu arabiarrek ez zuten onartu eta gaur arte dirauen gatazka historiko eta politikoa hasi zen. Sortu berria zen entitate sionista (neurri handi batean EEBBek eta Estatu europar batzuek finantzatua eta armatua) eta Libano, Egipto, Transjordania, Siria eta Iraken arteko enfrentamendu militarraren testuinguruan populazio palestinarraren zati handi baten kanporatzea gauzatu zen, aginte britainiarraren garaietan erreprimitua eta desarmatua izan ostean. Iturrien arabera datak aldatzen badira ere, 700.000-900.000 palestinar haien etxebizitzak uztera behartuta izan ziren, Ejertzito sionistaren aurrekaria zen Hagana indar militarraren presioak eta sarraskiek bultzatuta. Iheslarien zati bat inguruko nazioetara abiatu zen eta beste zati batek Zisjordaniako eta Gazako errefuxiatu eremuak sortu zituen. Gaur egungo zifrak 4 milioien inguruan leudeke, NBEk berak aitortzen dituen lehen errefuxiatuen ondorengoak kontuan hartuta.
Nakba-tik 66 urte pasatu dira jada eta 1948ko errefuxiatu gehienak hil dira etxera ezin bueltaturik. Beren ondorengoek haien etxeen giltzak gordetzen dituzte oraindik, eta itzultzeko itxaropena eta aldarrikapenari eusten diote, gobernu askok plan sionisten aurrean mantentzen duten axolagabekeria edota konplizitate zuzenaren gainetik.
Hala ere, herri palestinarrak pairatzen duen egoera ez da mugatzen 1948 kanporatzera. Azken sei hamarkada eta erdi hauetan errepresio eta ustiatze bortitza gauzatu da proiektu sionista finkatzeko eta Estatu palestinar bat bideraezin bihurtzeko. 1948an lapurtutako lurrez gain, Estatu sionistak lurraldeak bereganatzen jarraitu du, palestinarren kontura baita siriarrenera ere (1967). Koloniak eraikitzeko politika (ondoriozko israeldarren erabilpen esklusiboko errepideen sareaz, segurtasun perimetroaz, check-point-ez eta militarizazioaz) eta Apartheid harresia (familia palestinarrak banantzen, nekazal-eremuak mozten eta herri palestinarren arteko joan-etorria itotzen duena), jendarte-ingeniaritza sionistaren parte dira, lurraldea bereganatzeko eta bertakoak ordezkatzeko helburua duena.
Estatu sionistak urteetan zehar ostutako lurren garapena mapa baten gainean ikusten badugu, oso erraz ulertuko dugu nola egoera batera heltzen ari den non palestinarrak beraiek beren lurraldearen barruan isolatuta geratzen ari diren, alderantzizko kolonien modura. Hau guztia Gazako egoera deskribatzera sartu gabe. Izan ere, Hamas-en aurkako gerra-politika sionistei nazioarteko gobernuek emandako sostenguak milioi bat eta erdi biztanleko zonalde hau zabortegi bihurtzea ekarri du, non populazioak ez daukan ezta oinarrizko zerbitzurik, kanpotik ezarritako isolamendua dela eta.
Nakba-tik 66 urtera ez da aurreikusten epe motzean irtenbide bat herri palestinarraren eskubideen aitorpenerako bidean, errefuxiatuen bueltatzea ezinbestekoz jaso behar duena. Zonaldean garatzen ari den ofentsiba inperialistak (Libia, Siria, Libano, Egipto…) ez du errazten herri palestinarraren aldeko presio nahikoa inguruko gobernuetatik.
Egoera etsigarri honen aurrean, bi alderdi azpimarratu behar dira. Alde batetik, bizirik jarraitzeko eta okupazioa, zapalkuntza eta Apartheid egoera bukatzeko herri palestinarraren borroka eta sakrifizioa. Borrokatzeko gaitasun hori, belaunaldiz belaunaldi irakatsita, etorkizunaren bermerik onena da herri honentzat: ezer oparituko ez dietelako eta, gainera, lapurtzen eta gutxiagotzen jarraitzen saiatuko direlako kontzientea dena.
Beste alde batetik, indarrean jarri nahi dugu Palestinarekiko nazioarteko elkartasuna eta, honen barruan, herri palestinarrak proposatutako elkartasun-ekimen handiena: Israelgo Estatuaren aurkako boikot, desinbertsioak eta zigorren kanpaina (BDS kanpaina: www.bdsmovement.net/call). Palestinako 173 erakundek bultzatutako kanpaina honek Israelgo Estatuak herri palestinarraren autodeterminazio eskubidearen aitorpena bilatzen du, baita nazioarteko legedia betetzea ere, honako alderdi hauei dagokienez: okupazioa eta kolonizazioa bukatzea, harresia botatzea, Israelen bizi diren palestinarren eskubideen berdintasuna aitortzea eta errefuxiatuen bueltatzea onartzea.
Kanpaina honen tresna nagusiak hauexek dira: produktu eta zerbitzu israeldarrei boikota (Israelgo enbaxadore kultural gisa aritzen diren artistei eta akademikoei boikota barne), sektore publikotik zein pribatutik ez inbertitzea herri palestinarraren eskubideen zapalkuntzarekin erlazionatuta dauden enpresa israeldar zein beste nazioartekoetan, eta hirugarrenez, nazioarteko instantzietan Estatu sionistaren aurkako zigorrak ezartzea. Hauek dira herri palestinarrak munduko herrien eta erakundeen eskuetan jartzen dituen tresnak elkartasuna erarik eraginkorrenean lantzeko. Hegoafrikako Apartheid erregimenarekin bezala, Palestinarren Nakba betikotzen eta sakontzen duen Estatu sionistaren isolatzea eta ahultzea epe-luzeko borroka da. Hala ere, BDS kanpaina arrakasta handiak jasotzen ari da jada eremu komertzialean (Veolia edo G4S enpresen galera handiak kontratuetan), kulturalean (Israelen egitekoak ziren emanaldiak bertan behera geratuta eta artista israeldarrek atzerrian emateko emanaldien aurrean protesta ugari) eta akademikoan (unibertsitate israeldarrekin ez kolaboratzeko adierazpenak nazio batzuetako unibertsitateen eskutik edo pasa den urtean Jerusalem-en nazioarteko konferentzia batean Stephen Hawking-ek bere parte-hartzea bertan behera uztea). Euskal Herrian ere, Palestinaren aldeko elkartasuna bideratzeko daukagun erarik onena BDS kanpaina da. Azken urteetan agerian geratu denez, lan-eremuak ez daude faltan. Izan ere, beharrezkoa da presioa handitzea entitate sionistarekin dauden eta egon daitezkeen harreman guztiak mozteko, instituzio, komertzio baita akademia arloetan ere. Era berean, Palestinaren zapalketaren aurka kokatu gabe, eta Israelgo Estatuaren irudi “adiskidetsua”, Estatu modernoa eta demokratiko gisa irudikatzeko jasan behar ditugun kirol erakustaldien (Tel Aviv-eko Maccabi…) edo kultura-emanaldien (Noa Gasteizko Jazzaldian aurtengo uztailean…) aurrean ezin dugu geldirik geratu. Nakba-ren nazioarteko gogorapenean beharrezkoa da guztiok lan egitea, bakoitzak bere esparruan, proiektu sionistari zilegitasuna kentzeko eta herri palestinarrarentzako irtenbide-eskenatoki baten alde egiteko. Zentzu horretan, gaur egun, egin dezakegun elkartasunik eraginkorrena BDS kanpaina are gehiago bultzatzea eta zabaltzea da.
Sionismorik gabeko Euskal Herria lortzea herri palestinarraren askapen prozesuarekiko gure kontribuzio partikularra izango da.
Euskal Herria-Palestina Sarea
*Alternatiba eta EHBildu sare honen partaide dira beste hainbat sindikatu eta gizarte eragileekin batera.
Hauteskunde Batzorde Zentralaren erabakiaren aurrean, UPDk jarritako helegitearen harira Euskal Herria Bildu-Herriek Erabaki koalizioak EAEko hedabide publikoetan Europako Hauteskundeen harira zituen doako iragarki tarteetatik bi heren kentzea ekarri duena, EHBildutik salatu egin nahi dugu PNV, PP eta PSOEk ordezkatzen duten sistemaren aurkako ahots kritiko bakarra isilarazi nahi dutela salatu nahi dugu. Aitzakia bikaina topatu dute Euskal Herrian inolako sostengurik ez duen talde politiko baten eskutik.
Gogorarazi nahi dugu EHBildu egun osatzen duten alderdiek, 2009ko Europarako hauteskundeetan 156.000 bozka lortu zituztela EAEn eta alderdi hauetako biren hautagaitzak, Aralar eta Eusko Alkartasunarena, ordezkaritza lortu zutela. Are gehiago, gaur egun Iñaki Irazabalbeitia Aralarreko kidea dugu ordezkari Europako legebiltzarrean. Beraz, ikuspuntu sozial zein mediatikoetatik guztiz ulergaitza da hedabide publikoetako iragarki tarteetatik gu desagerraraztea. Izan ere, dagoeneko RTVEn ez da gure iragarkia berriz agertuko kanpaina osoan eta EiTB 4 aldiz baino ez kanpainaren azken egunean.
Azpimarratu nahi dugu, halaber, azken hauteskundeetan, EAEko legebiltzarrerako eginikoak, EHBildu bigarren indarrik bozkatuena izan zela 277.000 botorekin. Ebazpenak, hartara, herri honetako bigarren indar politikoa isilarazi nahi du.
Aldi berean, azpimarratu ere, Hauteskunde Batzorde Probintzialean hauteskunde tarteen banaketaren negoziazioan egindako akordioa, HBPan dauden alderdi politiko guztien onespenarekin egin zela, akordio horren kontra helegitea jarri duen alderdia barne.
Bukatzeko, EHBildutik herritar guztiak eta bereziki, koalizioaren militanteak deitzen ditugu, HBPak kendu dizkigun kanpainarako spoten tarte horien lekua auzo eta herrietako lanaren, edota sare sozialen bitartez betetzera.
