Alba Fatuarte Alternatibako kide eta EH Bildu Bilboko zinegotziak gogoratu du Iberdrola argiaren prezioa manipulatzeagaitik zigortua izan dela. Eztabaida Udalbatzarrera eramango du EH Bilduk.
Iberdrola multinazionalari Bilboko Udalak emandako titulua bertan behera uzteko eskatu du EH Bilduk. Koalizioak eskari hori beste behin egiten du azken orduetan ezagutu den albistearen harira.
Izan ere, Lehiakortasunerako Batzordeak 25 milioi euroko isuna ezarri dio multinazionalari argiaren prezioa manipulatzeagatik. Batzorde horren arabera, Iberdrolak eskaintza murriztu zuen 2013. urteko gabonetan prezioak gora egin zezan. Jarrera hori multinazionalari emandako titulua eta aipamena bertan behera uzteko nahikoa dela uste du koalizioak.
Udalak 2011an Bilbotar Ospetsua titulua eman zion Iberdrolari. Aipamen hori bilbotarren izenaren, irudiaren eta interesen alde agerian jokatu duen pertsona eta erakundeei ematen zaie. “Eta herritarrek ordaindu beharreko argiaren prezioa manipulatzea ez da batere eredugarria”, salatu du Alba Fatuarte zinegotziak.
Multinazionalaren etika berriz ere ezbaian
Ez da lehen aldia Iberdrola enpresaren jokabidea eztabaidagarria dela. 2009 eta 2010 urteetan, pizgarri fiskalen aitzakipean, ez zuten Sozietateen Gainerko Zergarik ordaindu. “Urte horietan 5.700 milioi euroko irabaziak izan zituen multinazionalak. Beraz, nahiz eta legala izan, Iberdrolaren jokabidea ez da batere eredugarria” esan du Fatuartek.
Egunero marraztu eta inposatzen digute sistemaren eta kapitalaren mesederako errealitatea; kontsumoa, harremanak, kultura… Joan den larunbata, baina, alternatiben eguna ospatu zen Bilbon. Milaka lagunek eta ehunka eragilek, oso bestelako eredua garatzea posible dela erakutsi zuten. Guztion esku dago egunerokotasun hori aldatzea.
EH Bilduk herritarrak eta eragileak elkartu ditu Portugaleteko El Solar plazan, Legebiltzarrean erregistratuko duen Herritarrak Ahalduntzeko Legearen edukiak azaldu eta haiekin eztabaidatzeko. Hurrengo azaroaren 4an erregistratuko du legea Legebiltzarrean, baina aurretik gaurkoa bezalako eztabaidarako eta ekarpenak jasotzeko lan-tailerrak egingo ditu Donostian eta Gasteizen. Oskar Matute eta Rebeka Ubera EH Bilduko bozeramaileek azaldu dutenez, “ez dugu gure legea bakarrik izatea nahi, herri oso baten legea izango da Legebiltzarrean aurkeztuko duguna”.
EH Bilduko bozeramaileek azpimarratu dutenez, “erabakiak hartzeko unea da. Araba, Bizkai eta Gipuzkoako herritarrek erabakiko dute zein izan behar den bere egitura politikoa, euskal lurraldeen arteko harremana edota Espainiako estatuarekiko harremana zein izan behar den. Baina ez hori bakarrik. Beraien egunerokoan zerikusia duten beste edozein arlotako erabakiak ere herritarren esku geratuko direla esan dute Matutek eta Uberak.
“Herritarrek erabakiko dute zein izan behar den gure eredu politikoa, baina eredu ekonomikoa eta soziala zein izan behar den ere erabakiko dute. Herritarrek erabakiko dute bankuak lagunduko diren edo etxebagabetzeak egingo diren; herritarrek erabakiko dute bizi dugun emergentzia sozial egoera honetatik ateratzeko neurririk eraginkorrenak zeintzuk diren edota zeintzuk sektore izan behar diren laguntza handiena jasoko dutenak; hezkuntza edota osasun sistema nola egituratuko den…”. Hori irudikatzeko, hain zuzen, erabaki du EH Bilduk Bizkaiko Ezkerraldean egitea legearen aurkezpen publikoa.
Erabaki horiek guztiak berme demokratiko guztiekin hartuko direla ahalbidetuko duen tresna Herritarrak Ahalduntzeko Legea dela esan dute Matutek eta Uberak. “Herritarrak beren buruen jabe dira eta hori praktikara eramatea nahi dugu. Herritarrak jarduera politikoaren erdigunean jarriko ditugu, beraiek izan daitezen herri honen etorkizun politikoa, ekonomikoa eta soziala erabakien bidez eraikiko dutenak”.
Gaur legebiltzar honetan Legez Besteko proposamen bat dugu mahai gainean, errefuxiatuen giza eskubideen urraketaren inguruko eztabaida politikoa jorratuko duena, eta ondorioz, laster Euskal Autonomia Erkidego honek 1.000 lagun ingururi egingo dion harrera.
Ante la intensificación de la mal llamada “crisis migratoria” surgieron voces de gobernantes, políticos y supuestos expertos en el tema asegurando que este no era un problema europeo sino africano o, en todo caso de Oriente Medio.
La estremecedora imagen de Aylan Kurdi, el niño kurdosirio yaciendo inerte en una playa de Turquía luego de que naufragara la barcaza en que junto con su familia intentaba llegar hasta la isla de Kos, en Grecia, conmovió a la opinión pública mundial y puso de relieve el inmenso drama humanitario que se está desenvolviendo en el Mediterráneo.
No fue el primero ni será el último que paga con su vida la crisis desatada por la desestabilización de un país, Siria, desgraciadamente convertido en el blanco de siniestros cálculos geopolíticos de Estados Unidos y sus aliados que destruyeron uno de los países más prósperos y estables de la región.
Aurten, dagoeneko, 2.500 pertsona baino gehiago hil dira mediterraneoko uretan. Hala, itsaso hori munduan dagoen hobi komunik handiena da, azken 10 urteetan 20.000 hildako baino gehiago pilatu dituelarik.
Beharrezkoa da agerian jartzea Europar Batasunak heriotza hauetan daukan ardura nabarmena.
Izan ere, pertsona hauek euren sorlekutik joateko sentitzen duten beharrizanak harreman zuzena dauka Europar Batasunak Afrikarekin dauzkan politika ekonomiko, komertzial eta militarrekin. Politika horiek Afrikako herritarrak krisi humanitario amaigabe batera eraman ditu.
Ezin daiteke ahaztu ere Europako herriek Afrikaren kolonizazio garaian izan zuten papera, harrapaketa sistematikoa, kontinentearen egitura tradizionala apurtzea, berrantolaketa desorekatua zein arbitrarioa, eta aurretik bilatutako subordinazio ekonomiko, estrukturala sustatu zutelarik.
La responsabilidad de Europa es mucho mayor, más visible e inocultable en el caso del África Subsahariana porque: ¿Quién ocupó, colonizó y saqueó durante siglos al mal llamado continente negro si no las potencias coloniales europeas?
¿Quién organizó el tráfico de esclavos a través del Atlántico si no los gobiernos y las clases dominantes de Europa?
¿Quiénes impusieron sus intereses, perpetraron un cruel etnocidio y arrasaron con formas tradicionales de organización económica, política y social en Africa?
¿O es que los colonialistas de hoy creen que podrán salirse con la suya y no pagar la cuenta de los crímenes y fechorías de sus antepasados?
¿Cómo podrían los gobiernos europeos y sus mandatarios decir que la mal llamada crisis migratoria que tantas muertes ha causado y sigue causando es “un problema africano”? cuando no es otra cosa que el inexorable y demorado resultado de su expansión colonial.
Europar Batasunak Ekialde Ertaineko eta Afrikako egoera politiko eta militarrean etengabe esku-hartu izan du, aitzaki faltsu batekin: bertako herritarrak defendatzea. Horrek gatazka egoerak areagotzea baino ez du egin, herritar kopuru handi baten joan-etorria eraginez.
Pertsona horiek, gatazka endogenoen biktimekin batera, asilo eskatzaile potentzialak dira, eta Europar Batasunaren baitako estatuek sinatutako nazioarte mailako babes itunen babespean egon beharko lukete. Baina Europak ateak ixten dizkie, eta itxaropen handirik gabeko atzerriratzeari ekitea baino beste aukerarik ez dute ikusten.
Kasu askotan, atzerriratze prekario horietan itota hil egiten dira, “etorkin ilegal” gisa. Beste askotan, Hungaria, Frantzia edo Espainia bezalako herrialdeek, inpunitate osoz –jakinda ere Nazioarteko Zuzenbide Humanitarioaren aurka dagoela eraikitzen dituzten hesí hiltzaileetan larriki zauritzen dira.
Ante el mayor éxodo de personas refugiadas desde la segunda guerra mundial, la respuesta de la UE es tan ridícula como vergonzosa. Se han establecido un reparto de personas refugiadas, esas famosas cuotas, pretendiendo vender la imagen de solidaridad por acoger a 120.000 personas refugiadas, esta miserable cifra que equivale al 0,03% de su población, cuando recordemos que desde comienzos de año, más de medio millón de personas han intentado cruzar las fronteras europeas en busca de asilo.
Países como Líbano o Jordania acogen hasta 1,500.000 de personas refugiadas. Es decir, más del 20% de su población.
Como contrapartida al número de personas establecido por la UE para acoger entre los países miembros, se aprobaba una normativa para acelerar la devolución de las personas migrantes en situación administrativa irregular, que no se consideren refugiada, vulnerando múltiples directivas europeas, además de diversas convenciones empezando por la CE de DDHH.
Europar Batasunaren migrazio kontrolerako politikak erratuta daude. Giza eskubideetan eta injustizia zein desorekak gainditzeko helburuan oinarritu beharrean, segurtasun printzipioan oinarrituta sarbidea galaraztera bideratuta daude.
Hori nazioarteko legediaren aurka dago eta segurtasun enpresa erraldoien zein armamentu enpresen onurarako egiten da.
Europar Batasunaren lehentasunen artean, ordea, ez dago itsas-salbamenduan edo laguntza humanitarioan inbertsioak egitea. Hain zuzen, horrelako ekimenak gero eta garrantzia gutxiago dute eta gero eta baliabide gutxiago bideratzen zaie.
¿Por qué el infortunado niño de la minoría kurda en Siria tuvo que dejar su país?
Porque bajo la excusa de guerra civil en Siria, se ha llevado a cabo una agresión pergeñada desde afuera por Estados Unidos y sus compinches europeos (al igual que hicieran con Libia pocos años antes) y en donde bandas de atroces mercenarios son exaltados como heroicos “combatientes por la libertad” y respaldados política y diplomáticamente mientras cometen toda clase de desmanes.
De esta madriguera creada por las democracias occidentales y sus reaccionarios socios en la región brotó, incontrolable, el Estado Islámico, con luz verde para perpetrar horrendos crímenes y destrucción de reliquias históricas.
Aylan Kurdi pereció porque tuvo que huir del infierno en que Washington y los gobiernos europeos convirtieron a su patria, pese a la heroica resistencia del pueblo kurdo, sobre todo de sus combativas mujeres, que supieron poner freno a la expansión militar del EI en sus territorios.
No podemos seguir llamando “guerra civil” a lo que sucede en Siria. Desde el principio en 2011 fue una invasión imperial, disfrazada de ejércitos “sirios libres”, asimilables con lo que fueron los “contras” nicaragüenses en los años 80, desde sus bases en Honduras, contra la Nicaragua sandinista, a los que los gobiernos de Estados Unidos llamaban: los “combatientes de la libertad”.
¿Recuerdan los crímenes atroces en las aldeas nicaragüenses cercanas a la frontera con Honduras?
¿Es tan difícil no reconocer el rostro del fascismo en todo lo que está sucediendo?
Cuando Estados Unidos anuncia el envío de armas, a los “disidentes” sirios, ¿de qué está hablando? Cuando los invasores se encuentran como “amigos del pueblo sirio” para reunir fondos millonarios, destinados a pagar los sueldos de los mercenarios y comprar más armas, como lo dicen abiertamente ¿puede tratarse de una confrontación civil?
Una vez más, estamos viendo como sin ningún pudor, potencias occidentales pretenden entrar en Siria, llevarla a la guerra, con la excusa de luchar contra el terrorismo.
El resultado de esta macabra iniciativa sólo puede traer destrucción y muerte, y renovados contingentes de refugiados y refugiadas golpeando a las puertas de la opulenta Europa.
En ese gran mapa de operaciones de rapiña imperialistas además del África subsahariana, Siria o Libia, a las que he mencionado, tenemos los ejemplos de Irak, Afganistán, Kurdistán o Gaza.
Y es que denominar guerras contra el terrorismo, a las guerras para usurpar territorios, y controlar recursos en un proyecto de expansión imperial global, es uno de los argumentos más perversos en la historia del mundo.
La mayor acción terrorista de estos tiempos son las invasiones militares que protagoniza la OTAN con sus hordas mercenarias sobre países indefensos frente al poder militar de las potencias.
Si estos países que dilapidan millones de euros para financiar a la OTAN quisieran una solución, esta sería precisamente la de retirar sus tropas de los países invadidos y ocupados en lo que va del siglo XXI.
Si Occidente creyera firmemente en su tan pregonada doctrina de los derechos humanos tendría que modificar radicalmente su política migratoria y hacerse cargo de su responsabilidad en la crisis actual. Pero ni Estados Unidos ni la Unión Europea parecen haber dado muestras de tomarse en serio los derechos humanos, por lo que lo único que aparece en el horizonte europeo es una política de mayor control migratorio, cierre de fronteras, expulsión y deportación de los mal llamados migrantes ilegales.
Mientras Europa siga avanzando detrás de las necesidades geoestratégicas de un imperio en decadencia,- que propone una dictadura global o de los sueños fascistas del gobierno israelí de extenderse sobre todo Oriente Medio, lo que supone nuevos genocidios en la región, las víctimas seguirán llegando masivamente exigiendo protección a los responsables de su tragedia. Y no habrá muro que resista.
Tal y como expresaban compañeras de EH Bildu en un artículo de opinión al respecto, decir «Welcome Refugees» es también gritar un viejo, reconocible y actual «Go home» a las políticas de agresión militar, al imperialismo, que son causa de muerte e injusticia, fuera y dentro de Oriente Medio.
Duela aste bete ikusi nuen Diario Vascon Eneko Goia Donostiako alkatearen argazki bat. Eskola batean zegoen, argazkirako lerrotan jarritako ikasle multzo baten erdian, zutik.
Lagun batekin nengoen. Laguna, kasualitatez, Eneko Goia sei urteko haurraren irakaslea izandakoa zen Amarako Ikasbide ikastolan. Frankoren azken urtea zen. 1974-1975. Irakasleak honela gogoratu zidan ordukoa:
“Sartzen ginenean eskolan korroan jartzen ginen, mahaiak aparte jarrita, eta erdian musika-tresnak zeuden. Hasiera, egurrekin, kastañuelekin, flautekin… erritmoak eta musika egitea zen. Gero gauzak kontatu. Askotan ateratzen nuen Zakilixuten komikiak eta haiekin farra egin, hizkuntza landu, giroa sortzen genuen. Ikasleak maite nituen, oso harreman gozoa genuela uste dut. Ni, orduan, maitemindua, ikastoletan zegoen pedagogi arloko eraldaketa gogoa, frankismoaren aurkako mugimenduaren gorakada, euskararen goratze ikaragarria… kontent ibiltzen nintzen. Nahi gabe ere, pedagogi molde berriekin gustora. Sei urteko ikasleekin antzerkia egiten, kantatzen, ipuinak kontatzen. Garcia Lorcaren “En la noche negra de los caballeros” kanta erakutsi nien: hain den metafora fantastikoez betea!
Nire pedagogia moldea eta nire pentsakera ez ziren nonbait Enekoren aitaren gustokoak. Urte bete pasa eta Eneko Ikasbidetik atera zuten. Geroztik ez dut inoiz ikusi. Orain alkatea da. Zein bide hartuko duen? Borobilaren, sormenaren, askatasunaren bidea edota ezarrita dagoenarekiko morrontza etsituaren bidea?”.
Eskertu nion Enekoren irakasle izandakoari esandakoa eta karta batean publikatzeko modukoa zela iritzi nuen.
Alterkariaren udazkeneko alea kalean da. Alternatibaren paperezko aldizkaria duzue, astero bidaltzen dugun boletin digitalaren osagarri. Oraingo honetan, Katalunia eraman dugu azalera, Jaume Casals CUPeko militantea elkarrizketatzeko aukera izan dugulako Euskal Herrian hainbat hitzaldu eskaintzera ekarri dugula baliatuta. Bestelako gaiak ere jorratu ditugu, hala nola errefuxiatuen afera, Greziako azken hauteskundeen osteko panorama, burujabetzaren garrantziaz edota indarkeria matxistaren inguruan. Aldizkaria zure etxean jaso nahi izanez gero, idatzi prentsa (a bildua) alternatiba.net helbidera.
Alba Fatuarte Alternatibako kidearen esku hartzea Bilboko plenoan.
Dakizuenez, EH Bilduren lan lerroetako bat, udal ordezkari politikoen pribilejioekin amaitzea izan da urte hauetan guztietan. Ildo horretan, ezabatu beharreko pribilejio horietako bat, udal karguen artean kultur ekitaldietarako sarrera banaketarena izan da. Batetik, bai zezenketetarako zein operarako abonuak erosteko diru partidak ezabatzea proposatu dugu hasieratik; baina gaurko Udalbatzan proposatzen duguna pausu bat haratago doa. Kasu honetan, Udalak doan jasotzen dituen kultur ekitaldietarako sarrerak herritarren artean zozketatzea proposatu dugu; batez ere ez dadila nahastu ordezkaritza instituzionala, zinegotzi eta bestelako karguen doako aisialdiarekin. Proposamena ez da aurrera atera EAJ, PSOE eta PP batu direlako euren pribilejioei eusteko.
Esan dezakegu gaur udalbatzar honetara ekartzen dugun proposamena gogoeta eta hausnarketa prozesu baten ondorioa dela. Izan ere, EH Bilduko Udal taldeak berak, orain arte mota hauetako sarrerei uko egin badie ere, uda honetaz geroztik, tokiko komunikabideetara bideratzea erabaki du, eurek era gardenean herritarren artean zozketatu ditzaten; baina guk nahiko genuke egoera hau aldi baterako izatea, eta Udaletik auzi honi erantzun integral bat ematea.
EH Bilduren agerraldia atzo Donostian, Alternatibako militanteen presentziarekin Gipuzkoako batzarkidea den Jon Albizu haien artean, koalizioaren konpromisua eraso sexisten kontra eta beren jarrera politikoa azpimarratzeko azken asteotan eman diren eraso sexisten aurrean.
Udara hasieran Gozo Goza Jaiak kanpaina aurkeztu genuenean Barañaingo jaietako eraso sexista azkena izan behar zuela aipatu genuen. Horrez geroztik, ugariak izan dira jai ezberdinetan izandako erasoak; Baionan, Gasteizen, Azpeitian, Getxon…
Desagertzetik urrun geure jendartean errotuta dagoen biolentzia matxista honek, aurpegi ugari ditu, tartean eraso fisiko eta sexualak, baina ekonomikoak eta hitzezkoak ere badaudelarik.
Horregatik diogu biolentzia matxistari aurre egiteko, bizitzaren esparru orotan berdintasunezko harremanak oinarri izango dituen jendartearen eraldaketa ezinbestekoa dela.
Eta zentzu honetan diogu, biolentzia ez litzatekeela gauzatu ahalko, baldin eta onartzen eta posible egiten duen jendarteratze mekanismoak egongo ez balira; hainbatetan biolentzia kontziente edo inkontzienteki arrazoitutzat, beharrezkotzat edo saihets ezinezkotzat jotzen baita. Eta honela, erlijioak, hizkuntzak, komunikabideak, familiak eta hezkuntzak biolentzia egonkortu dadin, jendarteratze mekanismoen eragile bilakatzen dira.
Horregatik, emakumeok biolentzia matxistarik gabeko bizitza libreak bizi ahal izateko, burutu beharreko lan eta estrategiek ondorengo urratsetan behar dute izan oinarri:
Biolentzia matxistari aurre egiteko garaian, emakume eta gizonen arteko bazterkeria estrukturalaren kontrako lanketa hartu oinarri.
Biolentzia modu anitz eta ugariak bistaratu, biolentzia horiek gauzatzen diren espazio ugariak agerian uztearekin batera.
Baztertzaileak diren adierazpen eta gauzapen kulturalei aurre egin, eta biolentzia matxistaren eragiletzat jo halakotzat hartuak ez baina badiren fenomeno sozio-kultural eta sinbolikoak, hauen bitartez ematen baita gehienetan biolentzia matxistaren legitimazioa.
Agerian utzi, prebentzio lana egin eta emango bada aurre egin, beste biolentzia matxista moduei, transfobia, lesbofobia edo homofobiaren modukoei.
Biolentzia matxistaren aurrean gizonek duten protagonismoa eta jarrera hartzeak aztertzera bultzatu: erasoa zer den eta zer ez den identifikatzeko dituzten arazoak, emakumezkoekin eraikitzen dituzten harremanak, balizko jardunbide matxisten aurreko beraien jarrera, edo eraso matxista baten aurrean har lezaketen jarrera pasiboa erasoa babestu ez arren.
Prebentzioa ezinbesteko elementutzat hartu, berdintasuna oinarri izango duten harremanak sortu eta eraikitzeko garaian, hezkuntza formal eta ez formalean eragin beharko dugularik.
Honengatik guztiagatik, honako konpromisoa hartzen du bere eguneroko jardun politiko, sozial eta instituzionalean EH Bilduk:
Berdintasun esparruko politikekiko konpromisoa mantendu eta egonkortu, berdintasun politikak garatzeko behar diren baliabide ekonomiko eta humanoak indartuz.
Ekintza eta jarrera matxisten aurrean, prebentzio eta salaketarako eragile aktibo izan.
Abian jarri, hedatu edo indartu, emakumeen parte hartze ekitatiboa ahalbideratzen dituzten jai edo jardun sinbolikoak, bai eta gainerako espazio sozio-kulturalak ere.
Emakumeen enpoderamendua bultzatzen duten gune komunak sortu edota indartu, behar adina baliabiderekin eta sare lana sustatuz, enpoderamendu eskolak edo emakumeen etxeen modukoak.
Ez ezetz da eta indarkeriarik gabeko jai guneak eta bizitzak nahi ditugu!!!!
Alternatiko ordezkari eta EH Bilduko legebiltzarkide Diana Urrearen parte-hartzea Gasteizko Parlamentuan Zaintza Partekatuaren lege berriaren inguruan. Orain dela pare bat aste lege hau PNV, PP eta UPDren botoekin onartu zen EAEn:
Legebiltzarrean eginiko hitzartzea:
Araba, Bizkai eta Gipuzkoako guraso bananduen elkarteak, Kidetzak, ekarri du eztabaida gurera, gurasoak banantzean eta haurren zaintzaren inguruan ados jartzen ez direnean erabaki judizialak gidatzen dituen legea aldatzea proposatuz. Zaintza partekatuaren aldeko ekimen gisa aurkeztu dute lege-aldaketa, gizon-emakumeen arteko erantzunkidetasuna sustatuko lukeena, emakumeentzat askatzailea, nolabait. Sozialki, diskurtso-mailan, oso onartuta dauden kontzeptuak erabili dituzte, azken finean.
Berdintasunaren inguruan asko predikatzen da baina ez da hainbeste praktikatzen, ordea. Gaur egun haurren zaintza partekatua gehiago da helburu desiragarri bat errealitatea baino. Etxeko lanek eta haurren zaintzak emakumeen ardura izaten jarraitzen dute nagusiki; emakumeak dira haurrak zaintzeko lanaldia murrizten dutenak (%93) eta eszedentziak hartzen dituztenak (%95). Gehienok, hortaz, ondo ikasi dugu berdintasunaren aldeko diskurtsoa baina praktikak ez ditugu hainbeste aldatu. Haurren zaintza partekatua helburu bat da guretzat; hala izatea nahi dugu haurrak jaiotzen diren unetik; eta horrek aldaketa sakonak eskatzen dizkigu. Lagunduko luke gurasotasun-baimenak parekatzeak eta gizonen lanaldi-murrizketak eta eszedentziak sustatzeak, besteak beste.
Eskuartean daukagun lege-aldaketa honetan, ordea, ez da honelako neurriez hitz egiten, gurasoen banantze-unean jartzen baita arreta. Eta arazoa da gurasoak banantzen diren unea ez dela abiapuntua. Erantzunkidetasuna eta haurren zaintza partekatua haurrak jaiotzen diren unetik jarri behar ditugu praktikan.
Zaintza partekatuaren banderapean aurkeztu diguten legea aldatzeko proposamena ez da, hortaz, gizon-emakumeen erantzunkidetasuna sustatzeko lege bat; baina ¿hala izan beharko luke? Guk argi dugu gurasoak banantzen direnean eta haien artean haurren zaintzarekin nola jarraitu adosten ez dutenean, epaitegietan gailendu beharreko irizpideak haurren ongizatea babestea behar duela izan.
Zaintza-mota edozein delarik ere, zaintza arduratsua bermatu behar da, haurrak ondo zainduta egongo direla ziurtatu. Horregatik, lege honek babestu behar duena haurren ongizatea eta interes gorena delako, lege hau ezin da ulertu berdintasun-politika bat bezala. Horretarako bestelako politikak egin behar dira, lehen aipatu bezala, sakoneko aldaketa sozialak ekar ditzaketenak.
Existitzen al da konponbide idealik? Guk uste dugu ezetz. Haurren ongizatea babestu behar bada, ezin da zaintza-mota bat besteen gainetik jarri, konponbide indibidualizatuak bilatzea eskatzen duelako. Aukera guztiak jarri behar dira mahai gainean, kasu bakoitza aztertu eta haur bakoitzarentzat egokiena izango den konponbidearen alde egin. Kasu batzuetan izango da zaintza partekatua eta beste batzuetan ez.
Zaintza partekatuaren izenburupean aurkeztutako proposamen honek pertsona ezagun askoren babesa jaso du baita milaka herritarren sinadurak ere. Proposamena aurkeztu dutelako ez den gauza bat bezala: haurren zaintza partekatuaren aldeko proposamena, gizon-emakumeen erantzunkidetasuna bultzatuko duena. Proposamena mozorrotu dute sozialki desiragarria zaigun aldarrikapen batekin. Bestetik, proposamenaren oinarrian dagoen ideologia oso barneratuta daukagu eta onarpen sozial zabala dauka oraindik ere: emakumeak banantze-prozesuen onuradun gisa ikusten ditugu, pobrezia-datuek kontrakoa adierazten badute ere, gizonaren ondoan irabazle ateratzen direnak, gizonak “larrutzen” dituztenak eta, gizonak, berriz, emakumeen gezurren eta manipulazioen biktimak.
Patriarkatuaren ideologiari erantzuten dio, azken finean, eta gizon-emakumeen arteko botere-harremanak ukatzeaz gainera, mundua alderantziz aurkezten digu, emakumeak onuradunak balira bezala.
