Etengabeko itotzearekin mehatxatzen gaituen olatu erreakzionario batean murgilduta gaude, eta eskubide feministetan bi hamarkadako konkistak igerilari onak egin bagaitu ere, erreakzio patriarkala estrategikoki moldatzen da bizitzari eusteko sortutako sareak hausten saiatzeko; estrategia horietako bat transfobia izan da. Beren burua feministatzat jotzen zuten taldeen erreakziioetatik (edo, behintzat, instituzioetara iristean horrela deitzen zitzaien), pertsonen aurkako gorroto-narratibak sortu dira, bereziki, emakume trans-en kontrakoak. Gorroto-diskurtso horiek indarkeria-bide baten lehen urratsa dira, eta, deshumanizazioaren bidez, larriagotzen jarraitzen du, helburu bakar batera, pertsona hauen desagerpenera, iritsi arte. Estrategia faxista horiek diskurtso publikoan naturalizatu egin dira, alderdi politikoen, komunikabideen, influencer-en eta abarren konplizitatearekin; hala ere, geure buruari galdetu beharko genioke: zeintzuk dira gorroto-diskurtso horien ezaugarriak? Nori egiten diote mesede?
Ez da kasualitatea transfobiaren jopuntua emakume transak izatea, diskurtso transfoboak diskurtso matxistak eta patriarkalak baitira. Diskurtso horiek aztertzen ditugunean, argudio bio-esentzialistak ikusten ditugu oinarrian, emakumeen subalternitatea naturalizatzen dutenak. Posizio transfoboetatik kromosomak, arrak eta emeak aipatzen direnean… ez da soilik zientzia sinplifikatzen ari, eta gainera, horrek ez die arrazoia ematen, baizik eta gizonen eta emakumeen arteko desberdintasunak, patriarkatua, sexu-genero binarismoa… naturalizatu nahi dituen diskurtso batean instrumentalizatzen da, nahiz eta ideia eraikiak izan. Ideia bat eraikia dela esaten dugunean, ez dugu esan nahi “ez dagoela”, baizik eta gizabanakoen, kolektiboen eta gizarte-egituren arteko urteetako elkarrizketa-prozesua dela. Ideia horien naturalizazioak helburu argia du, aldaezin bihurtzea, patriarkatuaren inguruan eraikitako sistema bat, gizonek dituzten botere-harremanak, cis-heteronorma, arrazakeria eta kapitalismoa, besteak beste, giza izaeraren zati bat bihurtzea, bidean giza aniztasuna eta belaunaldi osoen borrokak konkistatutako eskubideak moztuz, proiektu faxista lortzeko.
Proiektu patriarkalak, nahiz eta kolektibo eta pertsona ugarik euren aurpegia, gorputza edo bizitza jartzera ausartu zirenei esker ireki diren arrakalak, gaur, indartzeko fase batean dago. Belaunaldi berrien generoaren araberako polarizazioan ikusten dugu, Interneteko machoesfera deiturikoan, herrialde batzuetako politika boterea duten gizonen eta botoa eman zutenen ego maskulinoaren masaje bihurtu dela. Proiektu matxista proiektu kolonial inperialistatik bereizi ezina da, handiena nork duen ikusteko lehia (bandera, armada…); bizitzaren guztiz kontrako politika, mundua eta pertsonak neurtzen dituen kapitalismoaren konplizea, haietatik atera dezakeenaren arabera. Testuinguru horretan, emakumeok soldata askoz ere baxuagoak izaten jarraitzen dugu (baldin eta badugu), baita erraietako indarkeria eta indarkeria basatia ere… eta, hala ere, sistemak aurrera egiten jarraitzen du emakumeen lan ez ordainduari eta aitortu gabeari esker, batez ere hego globalekoak. Migrazio-prozesu baten ondoren, emakume horien gain jartzen da, askotan, ongizate-sistemaren eta zainketen porrotaren pisua. Emakume horiek hartzen dituzte beren gain zeregin horiek egoera irregularretan eta esplotazio-egoeretan, eta horrek bereziki zaurgarri egiten ditu beste indarkeria batzuk jasateko, eta baliabideak kentzen dizkie aurre egin ahal izateko. Duela urte batzuetatik hona, feminismoetatik adierazi dugu gure zaintza-sistema krisian dagoela, sistema hori oraindik ere neurriz kanpokoa baita emakumeen gain, eta etxetik edo familiatik askoz haratago baitoaz; lanean, ikaskuntza-guneetan, batzarretan, lagun-taldeetan… ere zaintzen dugu. Azken batean, bizitzari eusteko ezinbesteko lana egiten dugu.
Proiektu inperialista itzuliz, bereziki kezkagarria da proiektu hau azken ondorioetara iristen ari den lurraldeetan ikusten duguna, adibidez, Palestinan. Bereziki arriskutsuak dira indarkeriaren eta dinamika inperialista patriarkalen konplize egiten saiatzen diren diskurtsoak, matxismoa gure sistemetatik kanpoko zerbait izatearen ideia sortuz, errealitatean horiek sakonki zeharkatzen dituenean. Diskurtso femonazionalista eta homonazionalista horiek bateraezinak dira proiektu feministarekin, eta ezin dugu ulertu anti-inperialista izan gabe. Diskurtso horiek oso kezkagarriak dira; izan ere, dikotomia faltsu bat sortzen dute, non ustez eskubideen defendatzaile diren zenbait herrialdek beste batzuk “zibilizatzen” dituzten. Diskurtso supremazista horien bidez, feministok beren proiektu inperialisten konplize izan nahi dugu, eta, gainera, ustez zibilizatuta dauden herrialde horietan ematen den matxismoa ikusezin bihurtzen dute. Gainera, beste herrialde horietako feministen agentzia bahitzen duten narratiba batzuk sortzen ditu, salbatzaile zuriek erreskatatu beharreko sari batera murriztuz. Proiektu feminista kapitalismoaren eta patriarkatuaren abolizioan datza, norberaren bizitzari eraso egiten dioten sistema horien erraitzera joatean eta biziari eusteko gai diren sistemekin ordezkatzean. Nekropolitiken aurrean, feminismoa bizitzaren aldeko apustua da.
Horregatik ulertzen dugu transfobiaren, LGTBI+fobiaren eta indarkeria matxista, arrazista, kapazitisten eta abarren aurkako borroka gudu-zelai feminista gisa. Begirada intersekzionalak borroka feminista inoiz baino borroka kolektiboago bihurtu duten ikaskuntzak ekarri ditu, indarkeria eta sistema patriarkalak proiektu matxistan nola uztartzen diren ulertzen duen borroka, eta, beraz, indarkeria arauemailea ikuspegi zabaletik ulertuz, aliantzak, sareak eta ekimen anitzak eta feministak ehunduz, helburu handiago bat lortzeko eskubideak lortzen jarraitzeko, mundu berdinzaleagoa, bidezkoagoa eta indarkeriarik gabea eraikitzeko.
Alternatibako mahai feminista
