Etiketa: Iritzia

Gonzalez, Ares eta boteretsuen justizia

Jonathan Martinez – Alternatiba

Gaur jakin izan dugu Felipe Gonzalezen Gobernuak 25 milioi pezeta bideratu zituela Santi Brouard Euskal Herriko diputatua erailtzeko, 1984ko azaroaren 20an. Gonzalez ez da inoiz epaitua izan eta, gaur egun, urtero 126.500 euro irabazten ditu Gas Natural enpresako kontseilari gisa, escracheak direla eta moraltasun irakaspenak ematen dituen bitartean.

Gaur jakin dugu Rodolfo Aresen Ertzaintzak Iñigo Cabacasen hilketa diseinatu zuela, soldaduek “daukagun guztiarekin sartzeko, herrikon sartzeko” agindua jaso zutela arazorik ez zela jakinarazi arren. Ares ez da inoiz epaitua izan eta bizitza osorako soldata txukunarekin erretiroa hartu ahal izango du.

Baina ez ezazue pentsa justiziak ez duela ezer egiten: gaur goizean berton, guardia zibilak Sortuko buruzagi Iker Rodrigo atxilotu du, agintariek hainbat egunez ezkutatu duten hilotzaren herriratzearen ekitaldian ikusle izateagatik.

Justizia egon badago, noski; boteretsuek kudeatzen eta herri xeheko lagunok pairatzen duguna.

Berriak

Venezuela eta Latinoamerika une historikoan

Gonzalo Fernandez Ortiz de Zarate – Alternatibaren Mahai Internazionalista

Datorren igandean, apirilaren 14an, berriz ere izango dira presidentetzarako hauteskundeak Venezuelan, Hugo Chavez, azken 15 urteotan Amerikako herrien burujabetzaren eta euren arteko saretzearen aldeko borrokan ikur nabarmena izandakoaren heriotza dela eta.

Dirudienez, eta galdeketa gehienek adierazten duten bezala, bere ondorengoa, Nicolas Maduro, izango da Errepublika Bolivartarraren gobernuburu datozen urteotan. Zentzu honetan, bai eskumak zein ezkerrak argi omen dute irabaziko dutela, hainbat arrazoi direla medio: Chavezen heriotzaren ostean aurreikusi daitekeen Venezuelako sektore herrikoien mobilizazio soziala, hauteskundeen parte-hartzean islatuko dena; Gran Polo Patrioticoren (Polo Patriotiko Handia) erabateko garaipena –Maduro hautagai aurkeztu duen alderdi koalizioa- bai aurreko presidentetza hauteskundeetan zein eskualdeen gobernuak hautatzeko hauteskundeetan, non Chavezek ez zuen kanpainan parte hartu, bere gaixotasuna zela eta; oposizioaren ezintasuna gehiengo sozial handientzat aukera sinesgarri gisa agertzeko, etab.

Zentzu honetan, hauteskunde kanpainak ez du aurrekoetan bezain besteko nazioarteko arretarik lortu. Halaber, sakon hausnartzen badugu Venezuelako eskumaren –baita nazioartekoarena ere. Izan ere, Venezuelak eskuma ugari biltzea lortu du, jokoan dauden etekin ekonomiko eta geoestrategikoak direla eta- etorkizun hurbilerako estrategia asmatzen laguntzen gaituzten ideia garrantzitsu batzuk ondorioztatu ditzakegu. Eskumak, dagoeneko esan bezala, ez du irabazi nahi. Izan ere, bere xedea ahalik eta portzentajerik baxuenagatik galtzea da, estatuaren gobernagarritasuna oztopatzeko, eta Maduroren aurkako kanpaina indartzeko, era berean mugimendu Bolivartarraren barruko sektore politiko ezberdinen artean tirabirak sortuz.    

Hala, Capriles eskumako hautagaiaren kanpaina honako gai hauetan oinarritzen ari da: Batetik Chavezen estatu-politikari eta estratega irudia berreskuratu -duela oso gutxi Luzifer eta Akerbeltzen nahasketa gisa saltzen zuten arren- Maduro ezgai eta ezjakin batekin alderatuz, Venezuelako oligarkiaren ikuspuntu arrazista eta klasista tipikoa azaleratuz; bestetik, kanpainaren arreta, itxuraz aurrerakoia den programa batean jarri, Hugo Chavezen presidentziaren garaian lortutako gizarte aurrerakuntza garrantzitsuak onartuz –eta bereganatuz-, eskuma neoliberalaren eta bere oinarrian dauden sektoreen agenda baztertzailea estaltzen saiatzen ari diren bitartean, klase herrikoiak erakartzeko asmoz; hirugarrenez, gizarte lan ugarietan aktiboki parte hartzen duten kubatarrenganako diskurtsoa leundu, bera gobernadore zen garaian, trabak besterik jarri ez zizkienean, estatutik kanporatzen saiatu zelarik; eta azkenik, herriaren segurtasun ezaren aurkako borrokaren buruzagitza bereganatu, Bolivarianismoa baino lehen, hamarkadetan eskuma hegemonikoen politikek sortutako desberdintasunek segurtasun eza hori bera sortu bazuten ere. Laburbilduz, aurrerakoitasuna eta herritarren segurtasun ezaren aurkako borroka, Maduro fidagarria ez dela eta Chavezen lanari jarraipenik emateko gaitasunik ez duela irudikatuz. Bere iritziz beraz, Capriles Chavezen ondorengorik hoberena da, ez Maduro.

Hala izanik, kolpista neoliberalak burutik jota al daude? Ez ba. Estrategia koherente bat landu dute, epe ertainera bere fruitua ematea espero dutena. Bere indar guztia desorekatzen eta gutxiesten jarriko dute, justu orain, Hugo Chavezen irudi indartsua falta denean: bai hauteskundeen bidetik (Madurorekiko aldea gutxitzen saiatuz), edota beste edozein bide dela medio (dagoeneko adierazi da hainbat sabotaje eta desorekatzeko saiakera egon direla, nazioarteko laguntzarekin). Eskumak badaki Venezuela zein garrantzitsua den, eta bere momentua ikusten du, ez apirilaren 14an, geroago baizik.

Horregatik, ezkerretatik jakin behar dugu Venezuela zein garrantzitsua den Amerikarentzat zein munduarentzat. Amerikako ezkerra gorputz bat izango balitz, dudarik gabe, Venezuela, bere baliabide eta esperientziagatik, bihotza izango litzake. Eta ezkerra gauza asko izan daiteke, baina batez ere bihotza da. Horregatik, igande honetan irabazten hasiko gara, eta ahalik eta tarterik handienarekin. Eta gero, Venezuelako herriak erakutsiko digu nola sakontzen den sozialismoaren eraikuntzan eta nola egiten dion aurre eskumari, kemenez. Eta hor egongo gara Euskal Herritik babesa emanez. Maduro, adiskide hori, eman gogor oligarkiari!

Berriak

Opariak eta kudeaketa publikoa

Diana Urrea, Asier Imaz, Eva Blanco eta Ernesto Merino EH Bilduko legebiltzarkideak

Egunero egunkarietako lehen orrietan ditugun ustelkeria kasuek egoera benetan kaxkarra erakusten digute. Alderdi politiko eta erakundeetako arduradunengan zeukan konfiantza eskasa galtzen ari da jendea, eta politikagintza gizartearen arazo nagusietako bat da egun hiritarrentzat.

Ustelkeria kasurik larrienei buruzko informazioa jasotzen dugu egunero komunikabideen bitartez: Gürtel auzia, Urdangarin kasua, Bárcenas, CANen espoliazioa, Barcina eta bere laguntxoen dietak… Hamaika datu ditugu, eta, hala ere, esan nahi digutena baino ez dugula jakingo ematen du: sistemaren oinarriak minduta ez ikusteko adina baino ez.

Edonola ere, eta alderdi barruko borrokak alde batera utzita, ustelkeria kasu horiek zerbait gehiagorako erabiltzen ari direla ematen du. Krisia Ongizate Estatua akabatzeko erabili da, langileen eskubideak murrizteko, Estatuaren birzentralizatze prozesuari ekiteko. Ba, era berean, ustelkeria kasuak «klase politikoaren» irudi zehatza saltzeko erabiltzen ari dira: politikari guztiak bere poltsikoaren onerako eta alderdiaren ekonomiaren alde ari direla adierazten ari dira.

Eta, gauzak horrela, zerbait egitea beharrezkoa denez, PPren Gobernuak neurriak hartuko dituela iragarri du. Neurri horien bitartez, etorkizunean erakundeak ez dira politikarien eskuetan egongo —guztiak ustelak baitira—, teknikari, funtzionario, teknokraten eskuetan baizik. Horiek zenbat eta zertan gastatu erabakiko dute, gizarteak hautatu duen ideologia edo hauteskunde programaren gainetik. Helburu hori daukate PPren Gobernuak onartu duen azken neurriek: zinegotzien kopurua murriztea, udalerriak desagerraraztea…

Gizartea nazkatuta dago, eta ulergarria da «politikari guztiak berdinak» direla esatea, baina PPk, Madrilgo Gobernuak, badaki hori ez dela egia; faltsua da, eta politika egiteko, kudeatzeko beste eredu bat dagoela ezkutatzen du. Botereak ez du inor gaizto bihurtzen. Eta gure artean badaude historia luzea duten alderdiak eta ustelkeriak inoiz kutsatu ez dituenak.

Alderdi politiko batzuen kudeaketa ereduaren oinarrian dago ustelkeria. Inork ez du Jaguar bat, poltsa garesti bat edo traje bat oparituko trukean zerbait jaso behar ez badu. Edonork daki hori hausnarketa mamitsua egin gabe. Era berean, guztiok badakigu enpresa batek ez diola gobernatzen ari den alderdiari dirua emango ezer jasotzeko itxaropenik gabe.

Ustelkeria kasu gehienen azpian enpresariak aurkitu ditugu, eraikitzaileak sarriegi, politiko ustelen lagunak. Hori horrela dela diote egunero irakurtzen ditugun berriek. Eta enpresa eraikitzaileei buruz hitz egiten eta gaia gurera ekarrita, esan behar da batzuek ez dutela Espainiako ohitura txarrak hemen kopiatzeko arazorik. Erakundeek esleitutako aurrekontuetan egiten diren gehiegikeriez ari gara, adibidez, ustez legezkoa den bezala eta txosten garbiarekin esleitutako lanen azken prezioa aurretik zehaztutakoaren bikoitza denean. Eta horrek zalantza bat sortzen du, ezin uler daitekeelako aurreikuspenak horren gaizki egin eta zigor administratiborik ez jasotzeaz gain kontratazio gehiago jasotzea sari bezala.

Horrelako kasu batzuk ditugu Euskal Herrian ere: AP1 eraikitzeko jasanezinezko kostua, Bidegin antzemandako desorekak… Horiek ikusita, galdera bat datorkigu burura: erakunde bati hitzartutakoa baino %48 gehiago fakturatu ondoren, zenbateko esker ona ager dezake enpresari batek?

Interesen joko hori eta alderdi politikoen finantzaketarako dohaintza sistema iluna daukagula kontuan hartuta, benetan agertoki itsusia dugula aitortu beharra dago.

Agertoki itsusia ez bakarrik Espainian, Euskal Herrian ere dohaintza trafikoa baitugu, eta ez dakigu horren azpian zer dagoen. Duela gutxi komunikabideetan irakurri dugunez, euskal alderdi bat dugu benetan iaioa dohaintzak eskuratzeko lanetan: Estatuan azkeneko hamar urteetan dohaintza gehien jaso duten alderdien artean hirugarren postuan dago EAJ, ia 22 milioi euro jaso baititu (3.500 milioi pezeta). CiU dago bigarren postuan, eta 46.577.789 euro lortu ditu, eta PP lehen postuan, 39.185.016 euro eskuratuta. EAJren kasuan, gainera, dohaintza ia guztiak, %86, anonimoak izan dira.

Estatu mailan ondo irabazitako hirugarren postuan dago EAJ, PP eta CiUren ondotik —eta bitxia bada ere, PSOEren aurretik—, baina alderdi politiko bakoitzaren esparruari (Espainia, Katalunia eta EAE) eta biztanleriari begiratuta, EAJ txapeldun handia da: biztanle bakoitzeko 10 euro jasotzen baititu —bere kudeaketa esparrua EAE dela kontuan izanda—; bere atzetik CiU dago, pertsona bakoitzeko 6,15 euro jasota, eta PP, askoz ere gutxiago lortuta, 0,80 euro. Kudeaketa arloko txapeldunak oso onak dira baliabideak bilatzen ere, antza denez. Eta, hala eta guztiz ere, jatetxe batean ia 200 euroko menua afaltzera doazenean, angula eta guzti, diru publikoarekin ordaintzen dute.

Ustelkeria badago, ezin da ukatu, ziurrenik azaleratu dena baino gehiago. Baina gizarteak zigorgabetasunean eta alderdien zuzendaritzaren babesarekin aberasten diren politikarien berri duen bitartean, beste errealitate bat ezkutatzen da: legalitatean oinarrituta eta garrantzitsuagoa dena etikan oinarrituta aritzen diren alderdi eta politikariak daude.

Eta etikaz ari garenean ez dugu esan nahi ez lapurtzea bakarrik, diru publikoa, guztion dirua, ondo kudeatzeaz ari gara. Eta hori oso zabala da: legebiltzarkideek —gizartearen batez besteko soldata baino askoz ere gehiago jasotzen dutela— beren tabletak erostea; bidaietako dietak izan behar direnak izatea… Gai horiei buruzko bere iritzia plazaratu du EH Bilduk, eta aldaketak lortu ditu.

EH Bilduko kargudun publikook joera etikoa izateko konpromisoa sinatu dugu, politika egiteko beste modu batean sinisten dugulako, diru publikoa arduraz, eraginkortasunez eta gardentasunez kudeatu behar dela uste dugulako. Ustelkeria kiribil infinituan murgildurik, gizartearen konfiantza falta ulertzen dugu, baina EH Bilduko kargudunak eta EH Bildu osatzen dugun alderdietako kargudunak sekula ez dira ustelkeria kasuetan zikindu. Politikari guztiak ez dira ustelak, politikari guztiek ez dute bere poltsikoaren onuraren alde lan egiten, eta titularretan agertzen diren ustel horien kudeaketa eredua ez da dagoen bakarra. Politika egiteko eta diru publikoa kudeatzeko beste eredu bat dago, EH Bildukook erakusten ari garenez.

http://alternatiba.net/old-files/Barcina presa.jpg

Berriak

Aguraindik ere, matxinatzeko arrazoiak

Toni Ramos – Alternatiba Araba

Krisiaz modu orokorrean hitz egitea, honezkero, nekagarria eta errepikakorra ere izan daiteke. Dagoeneko, ezkerreko gizon eta emakume guztiok bat gatoz esatean hau ez dela krisi ekonomiko soila, ez dela krisi zikliko horietako bat, kapitalismoaren babesleek irakatsi nahi izan diguten bezala, igaroko diren horietakoak eta azken buruan merkatuak ia berez konponduko dituena. Izan ere, errealitatean, sistema kapitalista beraren krisi bat da, krisi ekonomiko, ekologiko eta energetiko batean ondorioztatu dena. Egoera honetan, kaltetuak betikoak dira, bereziki emakumeak. 

Gertuko kasuak ezagutzea interesgarriagoa izan daiteke; Gogoeta eragin eta horrelako egoerak pairatzen dituzten pertsonez errukiarazten gaituztenak; gehiago ala gutxiago, basakeria honen eraginik jasotzen dutenak eta noiz edo noiz mobilizazioren bat babesteko kalera ateratzen animatzen diren horiek hunkitu ditzaketenak. Hau eraginkorragoa izan daiteke kontzientziak pizteko, bai, baina kasu horiek ere, gero eta gehiago, gure egunerokotasunaren parte dira eta ohikoak bihurtzeko,  eta beraz sentsazionalismoan erortzeko arriskua dute.

Inguruan begiratu besterik ez dugu egin behar, bizilagunak entzun, udal asanbladetara joan (deitzen diren lekuetan, noski), kalean dauden kartelak begiratu eta norberaren burua ispiluan begiratu. Aski da gainean dugun egoeraz jabetzeko. Gure inguruan gertatzen dena azaletik aztertu besterik ez dugu behar. Honen bitartez ulertuko dugunez, ez da beharrezkoa azalpen global bat bilatzea, azalpena bere horretan datorrelako, eta ez dugu eredu dramatiko bat behar, parez pare dugu eta.

Nik ariketa hau praktikan jarri dut nire herrian, Agurainen. Higiezinen eztandak eta bestelako txorakeriek eraginda, aurreko udal gobernuak sustatutako kudeaketa negargarriaren erruz Udalak duen zor izugarriaz konturatu naiz; FCC talde boteretsuaren filial batean estalitako erraustegi bat Olaztin eraiki nahi izateagatik guztiok sufritzen dugun arriskua ikusi dut; langabeziaren lekuko izan naiz, azken urtean %10eko igoera izan duena, Agurainen %19ko tasa eutsiezinera heldu dela; eta etxe kaleratzeen itzal makabroa eta baita familia aguraindarren zelatan dauden putreak ere. Horrela, kasu jakinetan gelditzeko beharrik gabe eta azalpen globalak emateko beharrik gabe, egoera onartezina dela ondorioztatu dut eta arrazoi nahikoa dauzkagula bidegabekeria horien guztien aurka kalera ateratzeko eta matxinatzeko; sistema kapitalistaren aurka matxinatzeko. 

Baina Agurainen kasua ez da bakarra, ez da salbuespen bat, ez da aparteko gertakari bat. Eta gure herri eta hiri guztietan, gure inguruan gertatzen denari buruz azaleko analisi hau bera egiten badugu, argudio berdin eta ezberdinekin topo egingo dugu, kalera irteteko eta munstro zapaltzailearen  aurka eta bere ondorioen aurka matxinatzeko.

Berriak

Guatemala odolustuz

Gonzalo Fernandez Ortiz de Zarate – Alternatibako Mahai Internazionalista

Duela zenbait hamarkada jada, Eduardo Galeanok Las venas abiertas de América Latina (Latinoamerikako zain irekiak) idazkian aipatzen zituen lurralde honek bere historian pairatutako espoliazioa, inposaketa, kolonialismoa eta indarkeria; planetan izandako bortitzena konkistaren garaietatik. Horrela, Galeanok azaltzen zuen Latinoamerika, azken bost mende luzeetan, beti izan dela botere globalentzat ahalik eta etekinik handiena lortzeko erabilitako lurraldea, erabakitzeko ahalmenik eta burujabetzarik gabekoa, non pobrezia eta desberdintasun sozial handiak, nazioarteko egituran duen menpeko funtzioak eragindako alboko efektuak besterik ez direlarik. Zainak irekita dauzkan lurraldea beraz, gutxi batzuen mesederako odolusten ari dena.

Gaur, XXI. mendeko lehen hamarkadan, beharbada azpi-kontinentearen gainean bestelako irakurketa egin genezake. Irakurketa baikorragoa, azpimarratuz 1992an genozidioaren urteurrenean harira -batzuek Amerikako aurkikuntza deitutakoa- burrunba egindako aski da! oihu hura, karakterizazio historiko horri aurre egiten dieten prozesu politiko eta sozialetan bihurtu dela. Hala, zalantzarik gabe lurraldea burujabetzan eta integrazioan hobetu da, eragile eta politika neoliberalei aurre eginez, eta baita indarrean dagoen sistema gaindituko duten alternatiba burujabeak proposatuz ere. Gaur egun beraz, sarraskiarekin amaitzen eta kontinente ernegatu eta duin baten zain irekiak sendatzen tematuta dauden indar, botere eta agendak badaude (bereziki gogoratu nahi dugu Hugo Chavez, Amerikak azken hamarkadetan izandako kirurgilaririk hoberena). 

Halaber, prozesu alternatibo hauek, oraindik sendoak eta itxaropentsuak, gupidarik gabeko erraldoi bati eta historian irmoki eraikitako egitura batzuei aurre egiten diete. Hala, Latinoamerika odolusten darrai, nahiz eta gaur egun, egoerari buelta emateko gai izateko esperantza dugun. Itxaropen hori bera, lurraldea zeharkatzen duen esperantza, bereziki zigortuak izan diren estatuetara heldu da; Guatemalara esaterako, bere zainak oraindik zabal-zabalik dituenak. Izan ere, Guatemalan odola bor-bor jaulki da gatazka armatuak iraun duen bitartean (1960-1996). Eta Guatemalan, gaur egun, odola borborka jaulkitzen jarraitzen duelako.

Eta hau hala da, ikuspuntu kolonialista, arrazista, antidemokratikoa eta boterearen aliantza berrien interesaren aldekoa (gobernu militarrak, enpresa transnazionalak, interes-talde nazionalak, narkotrafikoa), ez delako batere aldatu, eta ez dutelako nahi emantzipazio haizeak eta sendatzeko nahiek Guatemalan lekua izan dezaten. Aurrez aurre, herri eta gizarte mugimenduek sustatutako erantzunaren aurka, gero eta handiagoa dena, eta gizartearen gehiengoari zuzenduta, haien agendan kokatu dituzten proposamen alternatiboen aurka agertzen dira. Hortxe kokatzen da beldurra sustatzeko, ekintzaile sozial eta politikoak kikiltzeko, protesta kriminalizatzeko estrategia eta baita berau mantentzeko indarkeriaren erabilera ere.

Testuinguru honetan kokatzen da pasa den martxoaren 18an gertatutako, Marcos Ucelo Xinca Herriaren buruzagi komunitarioaren erailketa. Aurretik beste hiru kideekin batera bahitu zuten, galdeketa komunitario batetik itzultzen ari zirela. Ekintzaile ezagunak dira, Martxa Indigena eta Nekazaria bezalako mobilizazio handietan parte hartu dutenak, eta haien lurren jabetza komunaren alde borrokatzen dutenak, enpresarien interesei aurre eginez. Estrategia honen beste adibide bat, beste hamaikaren artean, Ruben Herreraren espetxeratze bidegabea da; lagun-mina eta Huehuetenengoko Departamenduko Asanbladako buruzagia, besteak beste terrorismoagatik salatua, soilik Galiziako zentral hidroelektriko bat herri galdeketarik egin gabe eraikitzearen aurka agertzeagatik. Gertakari honetan interes politiko eta enpresarialak nahasten dira -beste askotan bezala-, eta hildako komunitario bat, onartutako setio-egoera eta hamahiru atxilotu baino gehiago eragin dituena; noski, guztiak komunitateetakoak direlarik. Ruben azkena izan da, beste guztiak dagoeneko aske dauden bitartean, haien aurkako frogarik ez dagoelako. 

Negozioa, espoliazioa, beldurra, kikiltzea, indarkeria basatia, gobernuarena edo enpresena. Hau da proposamen ofiziala. Lehendakariak, Otto Perez Molinak, hala adierazi zuen Madrilera eginiko bisitan. Bere diskurtso ulergaitza itzulita, honakoa esan zuen: “Zatozte enpresa espainiarrak, herri hau salgai dago eta. Segurtasun juridiko, legal eta soziala eskaintzen dizkiegu inbertsioei, kosta ahala kosta”. Eta kosta ahala kosta honek hildakoak ere badirela esan nahi du, Marcosena bezalakoa; eta atxiloketak badirela, Rubenena bezalakoa.

Baina Rubenek badaki, Marcosek zekien bezala, eta Guatemalako herri eta sektore herrikoiek dakiten bezala, eragin nahi duten beldurra, botereak duen beldurrarekiko proportzionala dela. Aldaketa haizeak dagoeneko heldu direlako, Baqtun berri bat martxan da, eta atsekabetutako herri honen zainak sendatuak izango dira. Beharrezkoa delako eta egingarria delako. Inork ezin dio haizeari mugarik jarri, ezta Guatemalan ere. Eutsi goiari Ruben!

Berriak

Munduko alkaterik onenaren hirian

Joana Regueiro, Ana Etxarte, Asier Gomez eta Unai Delgado – EHBildu Bilbo

Martxoaren 6an Bilbon gertaturiko Jose Antonio Dieguezen hilketak agerian jarri du gaur-gaurkoz instituzioek gaitasunik ez dutela bermatzeko pertsona orok etxebizitza duin eta egokia izateko duen eskubidea. Nahiz Euskal Herrian indarrean dagoen legeriak lehen mailako eskubide gisa seinalatu, etxebizitza luxuzko ondare bihurtu da, eta gero eta gehiago dira muturreko egoerak bizi dituzten pertsonak. 2012an, 454 etxe kaleratze izan ziren Bilbon. 454 familia miseria gorrira kondenatuak. Non eta 15.567 etxebizitza huts dauden hirian, Bilboko Udalak berak emandako datuen arabera.

Jose Antonio Dieguezen hilketak ez du soilik agerian utzi herritarrengandik gertuen dauden instituzioek beren eskubiderik oinarrizkoenak ziurtatzeko duten gaitasunik eza. Ibarrekolandako herritar horren heriotzak begi bistan utzi du Bilboko Udalak inolako borondaterik ez duela gobernatzen duen hiriko biztanleen eskubideen bermatzaile nagusia izateko.

Etxe kaleratzeak gizarte arazo dira, eta azken garaian kezka handia sortu dute bilbotarren artean. Horren isla izan dira iragan azaroko eta urtarrileko udalbatzarretan izandako eztabaida biziak. PPren funtsik gabeko proposamen baten harira, etxe kaleratxeen arazoari errotiko konponbidea emateko konpromisoa galdegin zion ezkertiar eta abertzaleon koaliziak udalari. Aurkezturiko zuzenketa ezin argiagoa zen, eta etxe kaleratzeen arazoaren aurrean Udalak zenbait konpromiso har zitzan proposatu zuen. Besteak beste, erakunde finantziarioei eskatzeko etxe kaleratze prozedura oro bertan behera uzteko eta Espainiako Gobernuari Hipoteken Legea aldatzeko. Izan ere, Europako Batasuneko Justizia Auzitegiak lege horrek EBko legeria urratzen duela, eta herritarrak babesgabe uzten dituela ebatzi aurretik, hainbat instantzia juridikok ere esana zuten gehiegikeriaz jokatzen duela.

Hori hala, gure koalizioak aurkezturiko zuzenketak etxegabetzeen auzian gehiegikeriaz jokatzen duten entitate finantziarioekiko harremana berrikusteko eskatzen zion udalari. Halaber, etxe kaleratzeen arazoari gaina hartzeko lanean ari diren gizarte eragileekin elkarlanerako prestasuna adierazteko eskatu zion, eta bide horretan sakonduz, arazoa bertatik bertara landu ahal izateko batzorde bat eratzea proposatu zuen gure koalizioak. Batzorde horretan, udal taldeek nahiz gizarte eragileek hartuko lukete parte, eta etxetik kaleratuak izateko arriskuan izan daitezkeen kasu guztien azterlan zehatza egingo lukete, ondoren halako egoerak ekiditeko beharrezkoak diren bitarteko eta protokoloak indarrean jartzeko. Muturreko egoerarik berriro ez emateko. Horiek errotik ekiditeko.  Eta, bidenabar, etxe kaleratzeen arazoari erabateko konponbidea emateko. Ordea, gure koalizioaren zuzenketari bidea itxi zion EAJk, kontra bozkatuz. Era berean bota zuen atzera PSE-EEk urtarrilean aurkezturiko zuzenketa. Kasu batean zein bestean, Iñaki Azkunak gidatzen zuen gobernu taldeak argiro erakutsi zuen etxe kaleratzeen auzia konponbidean jartzeko inongo borondaterik ez duela. Ustez munduko alkaterik onena denak finantza erakundeen eta herritarren artean den amildegia desagerrarazteko udal taldeek abiaturiko ekinaldiak geldiarazi ditu. Ez behin, birritan baizik.

Testuinguru horretan erabaki zuen Bilboko Auzo Elkarteen Federazioak ekimena hartzea, eta doako aholkularitza juridiko zerbitzua abiaraztea. Beste behin ere, herri mugimenduak hartu behar izan zuen bere gain, hasiera batean behintzat, administrazioari dagokion zeregin bat. Zerbitzua eskaintzen hasi zenetik, etxetik kaleratua izateko arriskuan den hainbat jenderi eman dio babesa. Asterik aste, jende andana bildu da laguntza premia larrian; kaltetuetako asko Udal Etxebizitzen zerbitzuak berak haien aurka hasitako kaleratzeko prozedura batean murgilduta daude. Eta adierazgarriena dena: muturreko egoera horietan diren pertsonetako asko Gizarte Ekintza saileko gizarte langileek eurek bideratu dituzte federazioaren zerbitzura. Horrek agerian utzi du zeinen handia eta larria den udalak arlo horretan duen gabezia. Orobat, nabarnen geratu da udalak ez dituela gizarte politikak egokitu, egungo krisi egoerari behar bezala heltzeko, eta laguntzarik handiena behar duten herritarrei irtenbide zentzudun, bidezko eta duinak emateko.

Ibarrekolandako gertaerak, eta berau salatzeko arratsalde horretan bertan buruturiko manifestazio jendetsuak erakutsi zuten etxe kaleratzeek ondorio tragikoak dituztela, eta herritarren artean gero eta kezka handiagoa eragiten dutela. Hala, EH Bilduk azpimarratu nahi du gizarte arazo honi amaiera emateko borondate politikoa baino ez dela behar. Alferrik da adierazpen instituzional bat egitea, harekin batera kaleratzeak ekidingo dituzten neurri zehatzak hartzen ez badira. Pertsona orok du eskubidea etxebizitza duin eta egoki bat edukitzeko, eta administrazioak ezin du tamaina horretako erantzukizuna gizarte mugimenduen zoriaren mende utzi. Horrenbestez, beste behin exijitzen dugu udaleko talde politikoez gain, gizarte eragileak ere bilduko dituen batzorde bat sortzeko, kaltetuen sufrimendua apalduko duten neurriak definitzeko eta gizarte gaitz bihurturiko arazo honi aterabide bat emateko, behingoz.

Berriak

Udal erreforma, gutun-azalak eta bestelako zentzugabekeriak

Luis Maria Salgado eta Begoña Vesga – Alternatiba

Barcenas kasuaren une gorenean, Espainiako gobernua harrotu egiten da, Alderdi Popularraren esanetan, udal administrazioa arrazionalizatzea, txikitzea eta bertan bizirauten duten kargu publikoen kopurua murriztea xede duen lege proiektu bat aurkezteagatik. Halabeharrezko arrazionalizatzea arrazoizkoa dirudi; administrazioen murrizketa, ados egon gabe ere, ulergarria da, publikoaren alde egin beharrean pribatizazioa sustatzen duen alderdi batengan; eta buruzagien soldatak murrizteko aukerak, justuak bekatariengandik bereizten ez dituen munstroak, klase politiko deiturikoak eragiten dituen etengabeko murrizketak jasan behar izaten dituen herriari gozarazten dio.

PPren ustetan, zentzuzkoena da Espainiako legeak udalei bere eskumenak zeintzuk diren zehaztea eta zeintzuk eskuordetze bidez gauzatu ditzakeenak. Beste guztia, udalaren kolore politikoa edota egoera ekonomikoa edozein delarik, debekatuta dago. Horregatik udal entitateek ezin izango diote herritarrei bere eskumenetik kanpo dauden zerbitzurik eskaini, ezta horretarako baliabideak izanda ere, ezta administrazio eskudunek, murrizketengatik jota daudenak, eskaini nahi ez dituztenean ere. Horregatik udal ikuskatzaileak, Espainiako gobernuaren ordezkari txikietan bihurtutakoak, legea indarrean egon orduko esan behar izango dute zeintzuk diren modu desegokian erabiltzen diren eskumenak, eta zerbitzu horiek bertan behera geldituko dira. Bat-bateko erregulazioa indartzeko, PPren proiektuak Udalen eskumenen zerrenda murriztu du, orain arte modu zehatzean onartzen ziren batzuk ezabatuz. Ingurumenean ezer ez, zaborrak eta lorategiak ez ezik; etxebizitzan ezer egiterik ez; hezkuntzan zero; ezta gizarte zerbitzuetan ere, soilik -eta bakarrik azken kasu honetan- Autonomia Erkidegoak delegatzekotan eta udalerriak onartzen badu, eta beti ere lehenaren kontrolpean.

Eskumenak murriztu ostean, lege proiektuak udalek eskaini beharreko oinarrizko zerbitzuak gutxitzen ditu. Hilerriak, argiztapena, zaborrak, ura, estolderia, errolda, parkeak eta liburutegiak bezalako zerbitzuak, udala defizitarioa denean pribatizatu ahal izango dira eta beste zerbitzu guztiak -PPren ustez oinarrizkoak ez direnak-  itxi egingo dira udalerriak ez baditu Madriletik agindutako aurrekontu egonkortasuneko baldintzak betetzen.

Adi egon daitezela egonkortasun sakro-santuaren aurka ezer esaten duten 5.000 biztanle baino gutxiagoko udalerriak; indargabe utzi eta ondokoari anexionatuak izango direlako. Izan ere, alderdi popularrarentzat -akaso konplexuren batengatik- tamainak badu garrantzia eta horregatik txikia dena deuseztatzen dute patologikoki; herritarren parte-hartzeari legeak egindako erreferentzia txikiak ezabatzen dituzte; Udalbatza Irekia -100 biztanle baino gutxiago dituzten udaletan indarrean dagoen gobernu eredu asanbladaduna- deuseztatzen dute eta udalez-peko erakundeak desagertzea errazten du. Izan ere, kudeaketa eta partaidetza espazio hauek, herritarrengandik hurbilegi daude, autoritate printzipioa ahaztarazi eta herritarrak demokraziara gaizki ohitu ditzake.

Ez pentsa erdikoak salbu daudenik; 20.000 biztanletik beherako herrietan ere arriskua egongo baita; ez disolbatzeko, baizik eta lapurtuak izateko. Izan ere, aldundiek udal hauei zerbitzuen kudeaketa kendu ahal izango die ditxosozko aurrekontuen egonkortasuna betetzen ez denean, edo eskala-ekonomiari ganorazko arreta ematen ez zaionean edo zerbitzuen kostua Espainiako Gobernuak ezarritakoa baino handiagoa denean. Bestela esanda; sudur-puntan jartzen zaienean. Arraroa dirudi liberala izateaz harrotzen den gobernuak zerbitzu baten prezioa ezartzea. Baina kontuan hartuta kopuru hori zehaztuko duen adierazleetako bat deuseztatzeko asmoa dutela, hitzarmen kolektiboak alegia, guztiak zentzua hartzen du. Era berean, zentzua dauka kontuak esleitzerakoan eskala-ekonomiak duen lehentasuna, zeren horren eskala handian, zerbitzuen hornitzaile bakarrak enpresa talde handiak izan daitezke, enpresa txikiak aukerarik gabe utziz. Nondik zetozen Barcenasen gutun-azal ezagunak ustez betetzen zituzten ustezko dohaintzak?

Bestalde, Rajoy eta bere lagunak, merkatu handi eta libre baten alde, urrats desarautzaile berri bat egin dute. Hala, jarduera ekonomiko bati ekiteko, udalaren baimena ez da beharrezkoa izango, lege sektorial batek hala zehazten ez badu. Arreta deitzen du jarduera ekonomikoa liberalizatzen den bakarra izatea, beste guztiarekin -aisialdi, espiritu edo elkarte alorrean- udalek zorrotz jokatzeko baimena izango dutelarik.   

Tira, beti gelditzen zaigu zinegotzien soldaten murrizketaren kontsolamendua. Tamalez, soldata bazterketa batez ere oposizioko alderdiei eragingo die, eta txikienei bereziki. Udal langabetuen banaketa sistema proportzional bat zehaztu zezaketen, edo are gehiago, arreta berdina jarri zezaketen soldatapeko zinegotziak baino kopuru handiagoan dauden gobernu taldeen aholkulariekin. Adibidez, 240.000 biztanleko udalerri batean, soldatapeko 18 zinegotzirekin batera, 27 behin-behineko kargu egongo lirateke, erreformaren hutsuneei esker, guztiak aholkulariak izan zitekeelarik.  

Proiektuaren letra txikiaren azken kontsolamenduaren ostean, gelditzen zaigun gauza bakarra da gure buruei galdetzea aldundiek Hego Euskal Herriko udalerriak oligopolioaren laguna den olatu antidemokratiko honetatik babestuko ote dituzten. Erantzuna arriskutsua da, baina kontuan hartuta Espainiako gobernuak ezarritako eta merkatuen zerbitzura jarritako salbuespen-egoera, UPN-PP ententea eta Rajoy eta Urkulluren arteko elkar-ulertzea, ez litzake harritzekoa foru izaera salbatuko duen eta aldi berean erreformaren oinarrian dagoen publikoa den guztiaren suntsipena bermatuko duen trikimailuren bat asmatzea.

Tamalgarria. Behin arrazionalizatzen eta murrizten hasita, norbaiti monarkia deuseztatzea bururatu ahal zitzaion, edo hainbat polizia Ebroaren bestaldera itzultzea, bankuei errutasun-presuntzioa ezartzea, senatua ixtea eta bide batez, pertsonen eskubideak babesten ez dituen eta zorigaiztoko nazio gutxituen nahiari erantzunik ematen ez dion Estatu hau desegitea… hasiera bikaina lirateke.

Berriak

Feminismoa, Antikapitalismoa eta Norvegia

Amaia Agirresarobe eta Carmen Garcia – Alternatibako Mahai Feminista

Datozen urteetan benetako hondamendia ezagutuko du Euskal Herriak gizarte arloari dagokionez. Hala, ezinbestekoa da herritarrek jakitea eman daitekeen asaldaketa ezarritako boterearen kontrako alternatiba sortu ahal izateko ordaindu beharreko salneurria izango dela. Benetako alternatibaz ari gara, ez botere txandakatzeaz. Egoera zail honetan, gai izango al dira indar ezkertiarrek alternatiba hura eraikitzeko? Alternatiba feminista izango al da edota traizio berri baten aurrean kokatuko gaitu, ezker klasikoaren eta feminismoaren arteko talka emanda, historian hainbestetan gertatu den bezala, emakumeen eta gizonen arteko parekidetasuna lortzeko borroka aldarrikapen zerrendaren amaieran kokatu denean? Zantzu guztien arabera, gatazka saihestezina izango da ezkerretik eztabaida politiko sakona eta lasaia egiteari ihes egiten badiote beren postulatuetan gizon eta emakumezkoen arteko berdintasuna benetan –eta ez formalki- txertatzearen inguruan. Hausnarketarako zenbait elementu proposatzera gatoz, egun premiazkoa dugun eztabaida euskal ezker desberdinen agenden azken orrietan ageri den arren.

Egungo zibilizazio krisia gainditzeko alternatibaren eraikuntza feminismo antikapitalistarentzat zailtasun handiko testuinguruan ematen ari da, gutxienez bi ahultasun handiek markatutakoa. Batetik, feminismoaren instituzionalizazioa eta, honi lotua, aukera berdintasunarekiko sinesmen itsua, sistema bere osotasunean zalantzan jartzea oztopatzen duen ikuspegia izanik. Pentsa liteke hegemonikoa bilakatu dela feminismoaren diskurtso zein jarduera liberal bat zeinek ez duen bestelako menpekotasun sistemekin – klasea, arraza, egoera ekonomikoa zein soziala- bat egiteko asmorik, eta azterketa estruktural eta sistemikoetan oinarritzen ez dena, egungo egoeran oinarrizkoak badira ere; patriarkatua, kapitalismoa, kolonialismoa, produktibismoa eta demokrazia formala bateragarriak eta beharrezkoak diren errealitateak direlako.

Bestetik, bere burua alternatibotzat duen ezkerraren erredikaltasun faltak, egun, sistemaren eraldaketa osoa proposatu eta exijitzen duen feminismoaren bultzada oztopatzen du. Hala, eremu politikoa eskumara mugitu da, eta ezkerrak ez dio horri ihes egin. Prozesu hau, gau neoliberal luzean garatutakoa, biluztu egin zen 2007ko eztanda finantzarioaren ostean. Globalizazio kapitalista 20 urtez nagusi izan ostean, bizi dugun egoeraren aurrean erantzuna eman nahi dugunean, konturatzen gara bere garaian etsai genituen horien proposamenak babesten ari garela! Liberal ohiek eskumako posizioetan kokatzen dira orain; sozialdemokrata ohiek liberalismoan; eta ezkertiar izandakoek… sozialdemokraziaren posizioetan kokatzen dira! Honetan, ezkerra, bere begirada emantzipatzailea klasetik haratagoko borroka esparruetara begiratu beharrean, joera erreformistari eusten dio.

Hala, eskuinerako joera orokor hau, feminismo liberalaren instituzionalizazioarekin batera, feminismo antikapitalistarako oztopo handi bilakatzen da. Ezkerrak sozialdemokraziara egin duen eraldaketa horren inguruko premiazko eztabaida dugu. Ongizate estatua al da azken helburua edota trantsizio emantzipatzailerako hasierako urratsa besterik ez? Norvegia al da helburua? Berregin daiteke Norvegiako esperientzia mundu osoan? Eta batez ere, ez al da Norvegia zapalkuntza eta dominazioa bere maila gehienetan ezinbestekoa duen gizartearen eredugarria? Ez al da garaia aurrerakoia denaren, kapitalismoaren eta demokrazia liberala eta ordezkatzailearen eremutik (Norvegiatik alegia) at gizarte eredu berriak proposatzen hasteko?

Krisialdia ez da baliatu sistemaren kontraesanak auzitan jartzeko aukera gisa, alternatiba erradikala eta integrala martxan jartzeko asmoz; aldiz, eta oro har, maila apalagoa eta sistemarekiko jarrera bateratzaileagoa duen agenda eragin du. Izan ere, egungo ezker hegemonikoak izan dezakeen aurkari nagusia ez da sistema kapitalista ezta, are gutxiago, kapitalismo patriarkala, finantzen kolapsoa baizik, gure bizitzengan eragina duten gaitz guztien sorburua. Ekonomia “finantzariaren” demonizazioaren aurrean, ezkerraren hautua ekonomia “erreala” muturreraino defendatzea izan da, alegia, “produktiboa”. Sistema kapitalista babesteari ekin dio, bere ildo produktibistan izan arren eta honen oinarriak goratuta: soldatapeko enplegua eta lana. Estrabismo produktibista honen eskutik datoz sozialdemokraziaren aldarrikapen nagusiak, estatu indartsua eta arautzailea, eta ongizate estatua berreskuratzea lehentasun nagusi gisa.

Proposamen politiko honek, agenda neoliberalari bakarrik aurre egiten diona, gainerako krisi estrukturalak (zaintzarena, ekologiarena, elikagaiena) laga edo besteen menpe jartzen ditu, borroka feminista berriz ere bigarren mailan jarrita, lehentasunetatik urrun. Hareazko gazteluen gainean eraikitako alternatiba proposatzen digute, baina, politika publiko industrial eta gizarte babeserako neurri guzti horiek martxan jartzeko behar beste baliabide ekoizteko benetako aukerarik al dago? 50 eta 60ko hamarkadetako hazkundea berregiterik dago? Eta egingarria izanda ere, desiragarria al da? Galdera guzti hauei erantzuteko eztabaida atzeraezina da! Ezin gara erresistentziara mugatu, egun existitzen ez den alternatiba hausnartu eta eraiki behar dugu.

Berriak

Israel: lehengo lepotik burua

Diana Urrea – Alternatibako Mahai Internazionalista

Israelgo gobernuak Gazako populazioaren aurka duela hiru hilabete burutu zuen eraso militar bortitzak milaka heriotz izan zituen ondorio bezala; eta, gainera, jada negargarria zen populazioaren egoera okertu zuen. Gure inguruko hedabideetako analista gehienek ia aho batez adierazi zuten hauteskunde israeldarrak zirela zergatia. Arrazoiak, ordea, bestelakoak dira; nahiz eta, ziur asko, Netanyahuren gobernuak argi izan eraso militar azkar batek bere alde egin zezakeela.

Hain zuzen ere, Israelek bultzatutako bortizkeriaren arrazoia bere gobernu neokontserbadoreak Islamaren aurka daraman aurretiazko gerra estrategian datza. Estrategia horren muina bi oinarri ditu: alde batetik, erantzukizun berdina duten eta sufrimendu berdina pairatzen duten bi alderdien arteko gerraren ideia faltsua zabaltzea; eta, bestalde, gatazka konpontzeko negoziazioak ahalik eta gehien atzeratzea, Israelen posizioa etengabe indartzen den heinean.

Netanyahuren gobernuak, Estatu Batuetako hauteskundeetan, Romneyren alde egin zuen, bere garaipena ziurtzat joz; eta berraukeratutako Obamak negoziatzeko egin zezakeen presioak ekiditeko probokazio odoltsua bultzatu zuen, kanpotik inposaturiko bake negoziazioen berpiztea baztertzeko asmoz. Horrela bada, Estatu Batuetako administrazio berriak Ekialde Hurbila baretzeko ahaleginak egiten dituen bitartean, Netanyahu bere gudarako estrategia globalari bizi berria emango dion norgehiagoka bilatu zuen, Gazako populazioaren bizkarretik.

Aldi berean, Hamasi itzelezko legitimitatea eta ospea eman dio, palestinarren artean, Israeli militarki aurre egiteko eta israeldar hiriak erasotzeko duen gaitasunak. Hamas indartzea da, israeldar neokontserbadoreen beste helburuetako bat, era berean Abbas palestinar presidentea ahultzeko eta bere negoziazio ahalmenak gutxitzeko.

Estrategia horren beste adibide bat da Nazio Batuen Asanblada Orokorrak Palestinari aitortutako nazio begirale estatusari emandako erantzuna: Netanyahuk berehala iragarri du Jerusalem aldean kokaleku berri bat egiteko plana. Kokaleku berri horrek hiria Zisjoradanitik isolatzen du, Estatu Palestinarraren bideragarritasuna deusezten du eta behin betiko akordio bat lortzea ezinezko bilakatzen du.

Azkenean, hauteskundeen emaitzak ez dira onak izan Netanyahurentzat, baina palestinarren ikuspuntutik berdin dio, ustezko alderdi zentristek israeldar neokontserbadoreen politika berdina babesten dutelako.

Egoera honetan, Israelen estrategia maltzur horri aurre egiteko eta bere apartheid, okupazio eta arrazakeria politikari aurre egiteko, gizarte zibilak daukan bide bakarra da gero eta indartsuagoa den nazioarteko boikot, desinbertsio eta zigor kanpaina (BDS) babestea da, eta nazioarteari palestinarren eskubideen eta nazioarteko zuzenbidearen aldeko jarrera irmoa eskatzea.

Irudia:Latuff 2004

Berriak

Zorrotzaurreko sheriffa

Jorge Segoviano eta Sandra Llano – Alternatibaren Bilboko Asanblada

Bilboko Zorrotzaurre auzoa erabat ahaztua izan dute erakunde publikoek azken 30 urteetan, bertako hiri paisaiaren apaltzearen lekuko izan eta bere burua hiribilduaren eraldatze industrialaren zabortegi bihurtzen ikusi duen bitartean. Azkenean, auzoak Udalaren eta eskutik lotuta daraman hirigintzarako elkarte ilunen begi instituzionalaren arreta bereganatu dituenean, 2000 urte inguruan, izaera faraonikoa duen berriztatze proiektu batekin etorri dira, Jose Luis Bilbaok eta PNVk ohiko duten joera megalomanoarekin bat datorrena.

Garai hartan aurkeztu zen plana monumentuzko obra planteatzen zuen eta, nola ez, nazioarteko arkitektura etxe esanguratsu bati egin zitzaion enkargua (badirudi EAJrentzat Bilbon denetarik dagoela bertoko arkitektoak izan ezik). Noski, egitasmo hau udalaren, aldundiaren, arkitektoaren eta bertan ezarri nahi ziren enpresa gutxi batzuen artean adostu zen bakarrik.

Geroztik, Zorrotzaurreko eta Deustuko Erriberaren berrantolaketa urbanistikoaren ‘megaplan’ honek hainbat zartada sufritu ditu: bertako bizilagunen ekintza bateratua etorkizuneko auzoaren planifikazioaren baitan hitza eta botoa izateko; lur kutsatuen aurkikuntza; krisiari egotzitako finantziazio falta, eta abar. 

Iñaki Azkunaren obra ospetsuak jasandako azken astindua, bertako pabilioi industrial abandonatuetan etxerik gabeko hainbat pertsonen, asko eta asko magrebtar etorkinak, etorrera izan da, berreskurapen planarekin batera poliki-poliki eremua uztera behartuta egon direnak. Bizilagunek zonaldean bizi zen segurtasun ezaren salaketaren ondorioz, eta Lakuako gobernu sozialistarekin megaplana aurrera ateratzeko bat-bateko hitzarmen aukera baten aurrean (pasa den abenduaren 11an adostutakoa), azaroaren hasieran udalak Zorrotzaurreko “okupa etorkinen” aferan esku hartzea erabaki zuen.

Azken emaitzak: bi makro-sarekada, indarkeriaren bitartezko 60 pertsonen joanarazia eta identifikazioa. Gutxienez horietako erdien atxiloketa eta beste askoren kanporatze prozesua martxan poliziaren eskuetan jartzearen ondorioz. Honen aurrean, Arartekoak poliziak hartutako neurri gogorrak eta baztertzaileak gaitzetsu ditu eta, GKE eta auzoko lan talde desberdinen kritika asko ere entzun dira. 

Ironiko xamarra da, Munduko Alkaterik Hoberena paperik gabeko pertsonak eta eskaleak jazartzen zituen bitartean, Zorrotzaurreko Euskaldunako Zubia auzo elkarteak, elkarbizitzarako hitzarmen batera ailegatzeko asmoz, pabilioietako bizilagunekin elkarrizketa prozesu bati bide ematea. Gainera, Lakuako gobernuak zonaldearen hirigintza plan definitiboa onetsi zuen egun berean, auzoko  bizilagunek, GKEek, lan taldeek eta pabilioietako pertsonek asanblada bati eman zioten hasiera, beti ere, Udaleko kale hezitzaileek parte hartu gabe (gonbidatuta bazeuden ere).     

Asanbladaren emaitzak oso positiboak izan dira: bizikidetza bakezale baterako konpromisoa eta elkarrenganako ezagutza asmoa dago orain (izan ere, auzoko Haceria erakunde kulturalak eragile  guztiei zuzendutako elkargunea prestatzen ari da), eta alde desberdinen arteko akordio batera ailegatu da zonaldean eman diren lapurreta eta erasoen arduradunak identifikatzeko. 

Bizilagunen adierazpenak nahiko argiak dira: “Arazorik larriena elkar ez ezagutzea zen. Gu haien beldur ginen lapurreten eta erasoen ondorioz, eta  haiek gure beldur ziren sarekaden arduradunak ginela uste zutelako”. Udal sarekadek egoera konpontzen lagundu beharrean, gatazka oztopatu baino ez zuten egin eta aurrerabiderik gabe utzi zuen egoera. Auzolanari esker bakarrik lortu zuten bidezko irtenbide baketsu batera ailegatzea.

Alternatibatik Euskaldunako Zubia elkartearen ekimena txalotzen dugu. Egun, zaila da arrazakeriazko diskurtso klasista saihestea eta ondorioz, etorkin baztertuak gure hiriko segurtasun ezaren arduradunak bezala ez ikustea. Oraindik ere zailagoa izaten da ekintza parte-hartzaileei, integratzaileei eta positiboei bide egitea; horregatik, haien jarrera eredugarritzat hartzen dugu, meskita, narko areto eta halakoen aurrean bakarrik manifestatzen dakiten bizilagun intolerante eta berekoiei aurre egiteko.

Aldi berean, kolektibo desberdinak eta GKEak ere eskualdean egindako lanarengatik zoriondu nahi ditugu, Udalak berak egin behar zuen lanaz arduratu direlako: akordio batera ailegatzeko beharrezkoak ziren tresnak ahalbidetzea eta prozesuaren bitartekari izatea, alegia.

Baina ez, Azkuna sheriffak polizia erabiltzea nahiago izan du, Kukutza husteko operaziotik nahiko landuta duten protokoloaren erabilera, hain zuzen. Zer inporta du Arartekoak gehiegizko neurriak direla badio ere, zer daki berak?. Garrantzitsuena telebistan ikusten dugun hori da, nola Azkunak eskaleez, gaizkilez eta kaleko-edan zaleez salbu mantentzen duen gure Botxoa. Ohi bezala.  

Azpimarratu nahi dugu ere administrazioak bete duen papera, antza arazoak beti kolpeka konpontzen dituelako: Zorrotzaurreko lan berrien aurretiko desurbanizatze prozesu kaotiko honek hamabi urteko iraupena izan du. Askok, eraikitzaileen faborean auzoa nahita hiltzen utzi dutela esaten dute, harritzekoa ez dena, etxeak berez jausten direlako eta mobilizazio gabezia agerikoa delako auzokideen artean.

Azkenik, Alternatibatik zentzugabekeriazko prozesu hau salatu eta Bilbon, Bizkaian eta Euskal Herri osoan eman diren beste prozesu askoren kopia dela azpimarratu nahi dugu, beti ere, kapitalaren esanetara eta PNV, PP eta PSE menpekoak diren komunikazio medioen laguntzaz. Hauek gure hiriak eta herriak haien jolastoki bihurtu dituzte, aberasteko haien monopoly pribatua. Gauzak horrela, Zorrotzaurreko sheriffa, peoi hutsa baino ez dela esan genezake, txirenea eta oldarra bai, baina peoia azken finean.

Berriak

Alternatiba | Ezkerra eraldatzearen erronka

X