Etiketa: Iritzia

Troikako gaizkileak Bilbon

Ana Etxarte – Alternatiba

Alderdi Popularra, bere ohiko eskumako leloei jarraiki, herritarren segurtasun gabezian oinarrituta alarma soziala pizteko estrategia martxan jartzen saiatu da berriz ere, daukan garrantzia areagotuz, herritarren beldurrarekin jolastuz, eta poliziaren zein errepresioaren logikari bidea emanez. Ildo honetatik, mozio bat aurkeztu da balizko egoera honi aurre egiteko, Herritarren Segurtasunerako Plan Integral bat lehenbailehen Bilbon ezartzea proposatuz.

Esan beharra daukat, salbuespena izan arren, Alderdi Popularrarekin ados nagoela bere mozioan egiten dituen bi baieztapenekin: Lehenik, ziur nago Bilbon delituak egiten darabiltzaten banda antolatuak badaudela. Bestalde, egoera honi aurre egiteko guztiz aproposa deritzot giza segurtasun plan bat lantzeari.

Jakina, horraino soilik etortzen gara bat. Izan ere, PPren segurtasun kontzeptua eta bertan proposatutako giza segurtasun kontzeptua (Nazio Batuek onarturikoa) ezberdinak dira oso. Hala, giza segurtasunaren kontzeptuaren arabera, soilik norberaren bizimodua bermatzeko, oinarrizko beharrizanak asetzeko, norbere kasa moldatzeko eta komunitatean modu libre eta seguruan parte hartzeko gaitasuna bermatzen denean ematen da. 

Gauzak horrela ulertuta, gero eta ozenago aldarrikatzen da, baita Bilbon ere, herritarren segurtasun eza, antolatutako delinkuentzia boteretsuak gidatutako eta zilegitasunik gabeko sistema suizida batek sortutako giza segurtasun ezaren ondorioa dela. Hauek dira jazarri eta atxilotu beharko genituzkeen gaizkileak, hauengana zuzendu beharko genituzke gure arreta eta lehentasunak. Gorbata garestiak janzten dituzten lapurrak dira, atxilotuta egon beharrean, enpresa handiak zuzentzen dituztenak, gure eskubideekin espekulatzen eta gure bizitzak merkaturatzen ari direnak; publikoki gaitzetsiak edo baztertuak izan ordez, pertsona eredugarri moduan aurkezten dizkigutenak; instituzioetatik aurkaritza jaso ez ezik, hauen laguntza eta trikimainak eskuratzen dituztenak, jokabide morroi eta ipurgarbitzaile bati jarraiki.

Hauek dira segurtasun ezaren errudunak: politikari ustelak, kapitalista handiak eta euren morroiak. Azken finean, gehiengoen eskubideak alde batera utzita, euren etekinak biderkatzeko baliabide publikoak erabiltzen dituztenak. Eta hauei aurre egiteko Giza Segurtasunerako Plana abian jarri beharko litzake, egiten dutena, egiten uzten zaiena, guztion segurtasuna arriskuan jartzen duelako. 

Horregatik EHBildutik proposatu dugu Giza Segurtasunerako Plan horren lehen puntua Bilbon izango den Ekonomia Goi-bilera bertan behera uztea izan da. Izan ere, martxoaren 3an Udal Gobernuaren oniritziarekin egingo den ekitaldian, besteak beste Nazioarteko Diru Funtseko, Europako Batasuneko, Espainiako Ekonomia Ministerioko eta Telefonica, BBVA edota Iberdrola bezalako enpresa handietako ordezkariak bilduko dira. Jardunaldi hauen helburua krisialditik ateratzeko ikuspuntu berriak aztertzea dela badiote ere, ez utzi zuen buruari iruzurrik egiten, euren xede bakarra herritarrak ustiatzen jarraitzeko moduak aztertzea baita, gero eta estuago eta merkatuaz baliatuz, gure lepotik bizitzen jarrai dezaten.        

Dudarik gabe, horrelako ekitaldiek eta kasta honek, gure giza segurtasuna kolokan jartzen dute, eta horregatik ez ditugu Bilbon nahi. Argi daukat ere, antolatutako gaizkile asko bertan izango direla eta horregatik lehenbailehen erantzun behar dugu Udaletik. Gaizkileekin, batek daki… akaso hauek ez dituzte kalean diru-zorroak lapurtuko, baina adi ibili behar gara, zeren eta lapurtu, lapurtu egiten dute; baina handizka, lehen mailan egiten den bezala. 

Horregatik, gure bizitzengatik, gure segurtasunagatik, protesta egitera goaz eta ongi etorriak ez direla esatera goaz. Troika eta kapitalistak, alde hemendik!

http://alternatiba.net/old-files/Kartel pirata web.jpg

Berriak

Frankismoaren aurkako militante eta iraultzaile historiko Miguel Romerori agurra

Atzo, militante antifrankista eta iraultzaile historiko Miguel Romerok utzi gintuen, Moro ezizenarekin ezagutua. Azken urteak minbiziaren kontra borrokan eman ditu, baina beti ere, bere konpromiso politikoari bizkarra eman gabe VientoSur aldizkariaren buru gisa; ezinbesteko eta erreferentziazko publikazio politikoa, mundua ezkerraren ezkerretik aldatzeko ametsa dugunontzat. Miguel Romero Euskal Herriaren lagun izan dugu, euskal gatazkaren bidezko konponbidea defendatu ez ezik, LKI-ko aspaldiko kideekin harremana estua mantendu zuelako. Eskerrik asko zure ausardia eta emandako ereduarengatik.  Agur eta ohore, Moro.

Berriak

Pankarta, epaile eta ministroak

Asier Vega – Alternatiba

Beharbada ozenago esan daiteke, argiago ezinezkoa baita eta, ahots gehiago… etorriko dira. Urtarrilaren 11n Bilboko kaleak bete zituen bakearen eta giza eskubideen aldeko aldarrikapena gogoratzen dugun jendetsuena izan zen, deialdiaren arrakastaren meritua partekatua izan arren. Izan ere, salbuespen egoera baterantz doan erregimen politiko baten laguntza izan zuen, gizarte mugimenduek askotan amestu baina hamarkadotan lortu ez dutena erantzuna eragin duena: eskubideak eta duintasuna aldarrikatzeko gero eta jende gehiago kalera ateratzea; Euskal Herritik Herrialde Katalanetara, murrizketak eta gehiegikeriak salatzeko bete diren plazak ahaztu gabe.

Urtero, euskal presoen eskubideen aldeko manifestazioak milaka lagun biltzen ditu kalean. Hala zen ETAk bere ekintza armatua bertan behera utzi baino lehen -bitxia orduan ez zirela manifestazio hauek legez kanpo uzten- eta gerora ere arrakastatsuak izan dira. Frankismoaren ondorengoen gezurretatik haratago, manifestazio hauek sinestarazi nahi izan dutena baino helburu sinpleagoa dute: presoen senide eta lagunak zigortu eta hitzen dituen dispertsioaren amaiera, gaixo larriak edo sendaezinak kartzelatik ateratzea, eta kondenak luzatzeko erabiltzen diren oinarri legalik gabeko neurrien amaiera eskatzea.  

Laburbilduz, gobernu espainiar desberdinek euskal presoei ezarritako espetxe politika,  zigorrean eta salbuespenean oinarritutakoa, behingoz amaitzea eskatzen da. Batzuek, sentitzen duten gorrotoa dela eta, biktimak edo minaren trafikanteak diren heinean ezberdina izango dena, justizia mendekuarekin nahasten jarraituko dute; baina ukaezina da euskal gizarteak eskubideen berrezarpena, gatazkaren behin betiko konponbidea eta bakea eskatzen duela. Euskal Herriak argi hitz egin du, solaskiderik ez badu ere.

Velasco epaileak larunbateko manifestazioa debekatzea erabaki zuenean, zalantzazko meritu bakar bat -erregimen espainolarentzat gutxienez- izan zuen: pankarta beraren atzean EHBilduk osatzen dugun alderdi politikoak, EAJ, ELA eta LAB sindikatuekin batera biltzea, hain zuzen ere. Bitxia da, baita barregarria ere, nola Espainiako Erresumako Gobernu guztiek bere balizko etsaiak indartzen dituzten.

Batzuek itun nazionalista bat segituan ikusi dute, eta bada beldurra dionik; baina beste ezerren gainetik, ardura ariketa bat besterik ez da izan, euskal herritarron oinarrizko eskubideen aurkako enegarren erasoa -besteak beste manifestazio eskubidearen aurkakoa- gelditzeko asmoz egina.

Sigla batuketa hau, erregimen espainiarrak herri honen bakearen eta normalizazio politikoaren aurka etengabe egiten duen boikotaren emaitza besterik ez da izan. Gatazkaren aldeetako baten indarkeria bertan behera gelditu ondorengo prozesuan, batetik, ez dute batere lagundu, eta bestetik, espetxe politikaren salbuespen egoerarekin amaitzeko pausu bat bera ere ez dute eman -Estrasburgok derrigortu duenean izan ezik-; eta gainera, presoen eskubideak defendatzea edo haiekin elkarrizketak izatea delitu bakarra duten gizon-emakumeak jazartzen, legez kanpo uzten eta espetxeratzen jarraitu ditu. Hor ditugu berriki gertatutako Herriraren  edota EPPKren abokatuen aurkako operazioak, justizia bere nahiera erabiltzen duen kasta buruzagi baten politika suizidan egindako urrats berriak, hain zuzen.  

Aparteko aipamena merezi du Francoren garaietatik barne ministrorik traketsena izan denak. Ez bakarrik manifestazioa Israeldik baloratzeko burutazioa izateagatik, mende erdian Europan izandako erakunde armatu guztiek batera baino hildako gehiago eragin dituen genozida bat omentzen zen bitartean; ezta “abortua ETArekin zerikusia duela” esan zuen ministroa izateagatik ere. Traketsa da espetxe politika ez dela aldatzen “manifestazio bat edo birengatik” esateagatik; esaldi honek, lehenik eta behin, euskal presoentzat ad hoc sortutako salbuespen politika dela berresten duelako. Honez gain, ez lukeelako ukatu behar haserratutako herri batek gauzak aldatzeko duen gaitasuna. Gamonalen adibidea dugu; inork ez duelako gogoratzen zenbat plaza protestaz bete ziren iraultza baten bezperan.

Euskal Herritik, bestak beste gure etorkizuna zein izango den erabakitzera eramango gaituen bidea eraikitzeko ahalmena izateko, pankarta bat eta epaile xelebre bat baino gehiago behar da. Euskal eskumari, ezin zaio eskatu soilik momentu zehatz batean hautua egitea: alegia, bere herriko gehiengo sozialarekin batera manifestazio batera joan edo Ertzaintza honen aurka bidaltzea -lehen aukeraren alde egin izana ospatu behar badugu ere-, askoz gehiago eskatu behar zaio. Adibidez, murrizketa eta erreformak onartzen ez jarraitzea -are gutxiago hauen alde jokatzea edo hauen soberakinekin negoziatzea-; ez onartzea bankuek inposatu eta Europako instituzioek ezartzen duten logika kapitalista barneratzen dutenek inposatzen diguten miseria kudeatzea; herria eraikitzea euskal banku publikoa defendatuz eta ez Kutxabank pribatizaziora eramanez; etekin sozialik ez duten azpiegitura erraldoien politika bertan behera uztea eta intsumiso azaltzea abortuarena bezalako erreformen aurrean, Eusko Jaurlaritzak egun dituen eskumenak erabiliz.

Edonola ere, urtarrilaren 11ak alderdikerien gainetik protagonista nagusi bat izan zuen: herria. Eta kontuz ibili daitezela ulertu nahi ez dutenek herriaren erabakiak gobernuek, poliziek ezta ejertzitoek ere gelditzerik ez dituztela. 

Iturrian irakurtzeko: www.enlucha.org

Kalatanez irakurtzeko: www.enlluita.org

Berriak

Din, dan, don, karitate on

Cristina Bereciartua – Alternatibako kidea

Gabonak heldu dira; badaude argiak, apaingarriak, Olentzeroak leihoetan eta jendea opariak eta janaria etengabe erosten… Baina Gabonekin batera, kontsumismoaren sindromeaz gain, luxuzko elkartasuna ere heldu da: hirugarren munduko beltzen aitabitxi izan (gure artean bizitzera etorriko balira baztertuko genituzkeenak), GKEei diru gehiago ematen zaie, telebistan ongintzazko galak antolatzen dira proiekturen bat sustatzeko… Eskuzabaltasunaren izpiritua sustatzeko aukerak askotarikoak dira; munduan miseria handia dago eta ez dugu zertan urrundu behar hura aurrez aurre ikusteko.  

Hainbeste karitate erakutsi nahi izatea eta, urtero, egunotan egiten dugun kontzientzia garbiketa honek, gogaitu egiten nau. Hipokresia hutsa. Izan ere, gure auzoan norbaitek komunitatea ordaintzeari utziz gero, neurri juridikoak hartuko ditugulako dirua erreklamatzeko. Zorrari zergatik ezin dioten aurre egin, guri bost axola. Langabezian dagoela? Berdin dio; Stop-Kaleratzeak deitutako kontzentrazioren batera joango gara, baina auzokoak berea ordain dezala.  

Baina eguberriko itxurakeria honen oinarrian, bada zerbait benetan kezkagarria: gure seme-alabei helarazten dizkiegun baloreak, hain zuzen. Joan den astean, ohiko supermerkatuan erosketak egin ostean, 15 bat urteko neska irribarretsu bat gerturatu zitzaidan, bere eskolan antolatu duten egitasmo baten berri emanez; janaria jasotzen ari ziren elikagaien banku batera bideratzeko. Eta gaur bertan, errekaduak egiten nituela, irakasle batekin zihoan nerabe talde batekin egin dut topo, janari iragankorrez betetako kutxak aldean eramaten zituztela. Nola ez, ziurtzat hartu dut elikagaien bankuan entregatuko zituztela.

Beharbada, kontatu berri dizuedana, ez zaizue hain txarra irudituko; azken finean gure gaztetxoei elkartasuna erakusteko modu bat da. Baina hau ez da zuzena; izan ere, karitatiboak eta asistentzialistak izaten erakusten diegulako, limosna ematen. Ez al litzake interesgarriagoa izango eskubideak aldarrikatzen erakustea? Instituzio publikoetara hurbilduz, hauei dioten beldurra urrunduz, euren zerbitzura dauden tresnak direla irakatsiz eta ez menperatzen gaituzten erakundeak. Zilegi ez den zerbait aldatu nahi dutenean, nola eta nora zuzendu behar diren irakatsi behar diegu. Ekimen aldarrikatzaileak abian jarri ditzaketela erakutsi. Azken finean, haien burujabetzea sustatu. Horrela, benetako elkartasun eta konpromiso sozialean oinarritutako baloreak helarazi ahal izango dizkiegu.

Zilegi ez diren egoerei aurre egiteko, eskubideak aldarrikatzeko, gizarte justuago eta parekideago baten alde borrokatzeko prest dauden pertsonak hezi behar ditugu. Etorkizuneko belaunaldiengan balore eta kultura demokratikoak sustatu, politikoki aktiboak, konprometituak eta burujabeak diren subjektuetan bihurtzeko tresnak eta gaitasunak eskainiz. Euren eskubideak eta baita hauen erabilpen egokia aldarrikatzeko bideak ezagutuko dituzten pertsonak izango dira.  

Baina Gabonetan gaude eta ez da egokia miseriei, hipokresiari eta gure gizartearen kontraesanei buruz hitz egitea; ulergarria, horregatik, garrantzitsuak diren gauzei buruz arituko gara. Beraz, kontsumitu, xahutu, gastatu, beharrezkoak ez diren gauzak oparitu, janaria zaborrera bota, eta ahal duenak, otarrainxkaz goza dezala. Eta soberan izanez gero, Eguberrietarako karitate aholku bat emango dizuet: zaborrera bota itzazue; ziur inor kontainerrean miatzen ibiliko dela jateko zerbaiten bila; sinetsita nago eskertuko duela.

Berriak

Petro ez doa inora

Oliver Gómez – Alternatibaren Mahai Internazionalista

Duela hilabete batzuk Kolonbian herri manifestazio handiak antolatzen ari dira herriak jasan beharreko egoera ekonomiko, sozial eta politiko txarrari irtenbideak eskatzeko. Lerro hauek idazten diren bitartean, Bogotan inoiz gogoratutako mobilizazio handienetako bat gertatzen ari da Gustavo Petro, zilegitasun osoz aukeratua izan zen alkatea babesteko. 

Bogotako alkatea, hiriburu bateko lehen agintari ezkertiarra izan da; 80ko hamarkadaz geroztik estatuan indarrean egon diren politika neoliberalei aurre egiteko neurriak martxan jarri  dituena. Zerbitzu publikoen despribatizazioa; osasun  eta hezkuntza publikoaren zabalkundea eta hobekuntza; herritarren segurtasun ezaren murrizketa; birziklatzea ogibide duten milaka familia lan merkatu formalera sartzea; drogekiko menpekotasuna duten pertsonei arreta egitea; ingurugiroaren defentsa, eta oro har beharrizan handiena duten pertsonei so egitea, alkate honek indarrean jarri dituen politiketako batzuk dira, estatuko elite ekonomiko zein politikoak bere aurka jartzea eragin dutenak, haientzat mehatxu arriskutsu bat izateagatik.

Bere aurkarien jardunaren ondorioz, nazioko prokuradore nagusiak epai bat argitaratu berri du Petro  kargutik kentzeko eta datozen hamabost urteetan herritarren bidez aukeratutako edozein kargutan egoteko gaitasunik gabe utziz. Oraingo honetan eskumak erabilitako aitzakia, alkateak hondakinen gaia ustez gaizki kudeatzea izan da. Epaiaren oinarriek, presidenteak berresten ez duen bitartean ondorio legalak zenbaterainokoak izango diren eta konstituzioan eragina izango duen jakin gabe,  agerian uzten dute Kolonbian sustatzen den edozein proiektu politiko alternatibo mehatxupean dagoela, beti hala izan baita. Atzo erregimenari aurre egiten ziotenak deuseztatzen baziren -izan ere, Union Patriotica alderdiko hiru mila militante baino gehiago erailak izan dira-, gaur egun oso susmagarriak diren trikimailu legalekin txikitzen dituzte.

Eraso honek demokraziaren eta herriaren nahiaren aurka bidaltzen duen mezua (alkatea boto demokratikoen bidez aukeratua izan zen eta inongo deliturik egotzi gabe kargutik kendu dute, eta gainera herriak ezin izango du datozen hamabost urteotan aukeratu), datozen lehendakaritza hauteskundeei begira eskumaren aurkari garrantzitsuenetako bat baztertzeaz gain, Kolonbian eremu demokratikotik oposizioa egiteko ezintasunaren ideia indartu egiten du.  Kolonbiako gobernuak eta FARC-EPk La Habanan jorratzen dituzten bake hizketaldien ardatzetako bat, insurjentziari armarik gabeko partaidetza politikorako espazioetan lekua eskaintzea da, eta beraz Petro gerrillari ohia kargutik kentzeak, partaidetza hori ezinezkoa dela argi utziko luke. 

Alternatibatik agintari kolonbiarrei herritarrek hauteskundeetan adierazitako nahia errespetatzea eta herriaren burujabetzari egindako lapurreta hau ez onartzea eskatzen diegu. Elkartasun internazionala deitu nahi dugu, kaleetan dagoen den herria babesteko; hain zuzen bidegabekeria hau salatzen eta demokratikoki aukeratua izan den alkateak bere karguan jarraitzea eskatzen ari den herria. Kolonbiako herriari demokrazia, justizia soziala, mobilizazioa eta borroka defendatzen jarraitzeko indarra eta kemena bidaltzen diogu.

Gora Herria!, Irabaziko dugu!

Berriak

Alternatiba | Ezkerra eraldatzearen erronka

X