Etiketa: Iritzia

Capriles eta kolpisten eskuliburua

Jonathan Martínez – Alternatiba

Venezuelako eskuinak hainbeste porrot izan ditu hauteskundeetan, dagoeneko sua, pogrom-a eta balengan besterik ez du konfiantza. Izan ere, Henrique Caprilesen tropelek 2002an Chavezen kontra estatu kolpea egin zutenen gidoia jarraitzea erabaki du, kaleak odolez tindatuz.

11 urte igaro dira oposizioak, patronalak eta komunikabide pribatuek Caracasen herritarren arteko borroka sustatu zutela eta Baralt etorbidea frankotiratzailez bete zituztela. Hemeretzi hildako eta ehunka zauritu izan ziren aitzakia Miraflores Jauregian indarrez sartzeko. Espainiako prentsa ofizialak estatu buru zilegiaren bahiketa txalotu zuen, eta Aznarren gobernuak “laguntza eta babesa” eskaintzera atera zen azkar, Pedro Carmona presidente kolpistaren zerbitzura.

Caprilesek, kolpismoaren eskuliburua ederki ezagutzen duela, nazioarteko begiraleek berretsitako gardentasuna duten hauteskundeak inpugnatzera deitu du. Horregatik, burgesiaren seme-alabek kalera atera dira zentro medikoak eta PSUVen egoitzak erretzera, telebista publikoak zein gizarte etxeak inguratzera atera dira, mediku kubatarrei erasotzera eta jarraitzaile bolivartarrei tiro egitera. Zazpi lagun hil dituzte, azaletan ageriko ez direnak herritar xehe jaio eta Bostonen bizi ez direlako.

Iraultzak aurrera darrai. Baita faxismoa eta bere konplizeen isiltasunak, ere.

Berriak

Gonzalez, Ares eta boteretsuen justizia

Jonathan Martinez – Alternatiba

Gaur jakin izan dugu Felipe Gonzalezen Gobernuak 25 milioi pezeta bideratu zituela Santi Brouard Euskal Herriko diputatua erailtzeko, 1984ko azaroaren 20an. Gonzalez ez da inoiz epaitua izan eta, gaur egun, urtero 126.500 euro irabazten ditu Gas Natural enpresako kontseilari gisa, escracheak direla eta moraltasun irakaspenak ematen dituen bitartean.

Gaur jakin dugu Rodolfo Aresen Ertzaintzak Iñigo Cabacasen hilketa diseinatu zuela, soldaduek “daukagun guztiarekin sartzeko, herrikon sartzeko” agindua jaso zutela arazorik ez zela jakinarazi arren. Ares ez da inoiz epaitua izan eta bizitza osorako soldata txukunarekin erretiroa hartu ahal izango du.

Baina ez ezazue pentsa justiziak ez duela ezer egiten: gaur goizean berton, guardia zibilak Sortuko buruzagi Iker Rodrigo atxilotu du, agintariek hainbat egunez ezkutatu duten hilotzaren herriratzearen ekitaldian ikusle izateagatik.

Justizia egon badago, noski; boteretsuek kudeatzen eta herri xeheko lagunok pairatzen duguna.

Berriak

Venezuela eta Latinoamerika une historikoan

Gonzalo Fernandez Ortiz de Zarate – Alternatibaren Mahai Internazionalista

Datorren igandean, apirilaren 14an, berriz ere izango dira presidentetzarako hauteskundeak Venezuelan, Hugo Chavez, azken 15 urteotan Amerikako herrien burujabetzaren eta euren arteko saretzearen aldeko borrokan ikur nabarmena izandakoaren heriotza dela eta.

Dirudienez, eta galdeketa gehienek adierazten duten bezala, bere ondorengoa, Nicolas Maduro, izango da Errepublika Bolivartarraren gobernuburu datozen urteotan. Zentzu honetan, bai eskumak zein ezkerrak argi omen dute irabaziko dutela, hainbat arrazoi direla medio: Chavezen heriotzaren ostean aurreikusi daitekeen Venezuelako sektore herrikoien mobilizazio soziala, hauteskundeen parte-hartzean islatuko dena; Gran Polo Patrioticoren (Polo Patriotiko Handia) erabateko garaipena –Maduro hautagai aurkeztu duen alderdi koalizioa- bai aurreko presidentetza hauteskundeetan zein eskualdeen gobernuak hautatzeko hauteskundeetan, non Chavezek ez zuen kanpainan parte hartu, bere gaixotasuna zela eta; oposizioaren ezintasuna gehiengo sozial handientzat aukera sinesgarri gisa agertzeko, etab.

Zentzu honetan, hauteskunde kanpainak ez du aurrekoetan bezain besteko nazioarteko arretarik lortu. Halaber, sakon hausnartzen badugu Venezuelako eskumaren –baita nazioartekoarena ere. Izan ere, Venezuelak eskuma ugari biltzea lortu du, jokoan dauden etekin ekonomiko eta geoestrategikoak direla eta- etorkizun hurbilerako estrategia asmatzen laguntzen gaituzten ideia garrantzitsu batzuk ondorioztatu ditzakegu. Eskumak, dagoeneko esan bezala, ez du irabazi nahi. Izan ere, bere xedea ahalik eta portzentajerik baxuenagatik galtzea da, estatuaren gobernagarritasuna oztopatzeko, eta Maduroren aurkako kanpaina indartzeko, era berean mugimendu Bolivartarraren barruko sektore politiko ezberdinen artean tirabirak sortuz.    

Hala, Capriles eskumako hautagaiaren kanpaina honako gai hauetan oinarritzen ari da: Batetik Chavezen estatu-politikari eta estratega irudia berreskuratu -duela oso gutxi Luzifer eta Akerbeltzen nahasketa gisa saltzen zuten arren- Maduro ezgai eta ezjakin batekin alderatuz, Venezuelako oligarkiaren ikuspuntu arrazista eta klasista tipikoa azaleratuz; bestetik, kanpainaren arreta, itxuraz aurrerakoia den programa batean jarri, Hugo Chavezen presidentziaren garaian lortutako gizarte aurrerakuntza garrantzitsuak onartuz –eta bereganatuz-, eskuma neoliberalaren eta bere oinarrian dauden sektoreen agenda baztertzailea estaltzen saiatzen ari diren bitartean, klase herrikoiak erakartzeko asmoz; hirugarrenez, gizarte lan ugarietan aktiboki parte hartzen duten kubatarrenganako diskurtsoa leundu, bera gobernadore zen garaian, trabak besterik jarri ez zizkienean, estatutik kanporatzen saiatu zelarik; eta azkenik, herriaren segurtasun ezaren aurkako borrokaren buruzagitza bereganatu, Bolivarianismoa baino lehen, hamarkadetan eskuma hegemonikoen politikek sortutako desberdintasunek segurtasun eza hori bera sortu bazuten ere. Laburbilduz, aurrerakoitasuna eta herritarren segurtasun ezaren aurkako borroka, Maduro fidagarria ez dela eta Chavezen lanari jarraipenik emateko gaitasunik ez duela irudikatuz. Bere iritziz beraz, Capriles Chavezen ondorengorik hoberena da, ez Maduro.

Hala izanik, kolpista neoliberalak burutik jota al daude? Ez ba. Estrategia koherente bat landu dute, epe ertainera bere fruitua ematea espero dutena. Bere indar guztia desorekatzen eta gutxiesten jarriko dute, justu orain, Hugo Chavezen irudi indartsua falta denean: bai hauteskundeen bidetik (Madurorekiko aldea gutxitzen saiatuz), edota beste edozein bide dela medio (dagoeneko adierazi da hainbat sabotaje eta desorekatzeko saiakera egon direla, nazioarteko laguntzarekin). Eskumak badaki Venezuela zein garrantzitsua den, eta bere momentua ikusten du, ez apirilaren 14an, geroago baizik.

Horregatik, ezkerretatik jakin behar dugu Venezuela zein garrantzitsua den Amerikarentzat zein munduarentzat. Amerikako ezkerra gorputz bat izango balitz, dudarik gabe, Venezuela, bere baliabide eta esperientziagatik, bihotza izango litzake. Eta ezkerra gauza asko izan daiteke, baina batez ere bihotza da. Horregatik, igande honetan irabazten hasiko gara, eta ahalik eta tarterik handienarekin. Eta gero, Venezuelako herriak erakutsiko digu nola sakontzen den sozialismoaren eraikuntzan eta nola egiten dion aurre eskumari, kemenez. Eta hor egongo gara Euskal Herritik babesa emanez. Maduro, adiskide hori, eman gogor oligarkiari!

Berriak

Opariak eta kudeaketa publikoa

Diana Urrea, Asier Imaz, Eva Blanco eta Ernesto Merino EH Bilduko legebiltzarkideak

Egunero egunkarietako lehen orrietan ditugun ustelkeria kasuek egoera benetan kaxkarra erakusten digute. Alderdi politiko eta erakundeetako arduradunengan zeukan konfiantza eskasa galtzen ari da jendea, eta politikagintza gizartearen arazo nagusietako bat da egun hiritarrentzat.

Ustelkeria kasurik larrienei buruzko informazioa jasotzen dugu egunero komunikabideen bitartez: Gürtel auzia, Urdangarin kasua, Bárcenas, CANen espoliazioa, Barcina eta bere laguntxoen dietak… Hamaika datu ditugu, eta, hala ere, esan nahi digutena baino ez dugula jakingo ematen du: sistemaren oinarriak minduta ez ikusteko adina baino ez.

Edonola ere, eta alderdi barruko borrokak alde batera utzita, ustelkeria kasu horiek zerbait gehiagorako erabiltzen ari direla ematen du. Krisia Ongizate Estatua akabatzeko erabili da, langileen eskubideak murrizteko, Estatuaren birzentralizatze prozesuari ekiteko. Ba, era berean, ustelkeria kasuak «klase politikoaren» irudi zehatza saltzeko erabiltzen ari dira: politikari guztiak bere poltsikoaren onerako eta alderdiaren ekonomiaren alde ari direla adierazten ari dira.

Eta, gauzak horrela, zerbait egitea beharrezkoa denez, PPren Gobernuak neurriak hartuko dituela iragarri du. Neurri horien bitartez, etorkizunean erakundeak ez dira politikarien eskuetan egongo —guztiak ustelak baitira—, teknikari, funtzionario, teknokraten eskuetan baizik. Horiek zenbat eta zertan gastatu erabakiko dute, gizarteak hautatu duen ideologia edo hauteskunde programaren gainetik. Helburu hori daukate PPren Gobernuak onartu duen azken neurriek: zinegotzien kopurua murriztea, udalerriak desagerraraztea…

Gizartea nazkatuta dago, eta ulergarria da «politikari guztiak berdinak» direla esatea, baina PPk, Madrilgo Gobernuak, badaki hori ez dela egia; faltsua da, eta politika egiteko, kudeatzeko beste eredu bat dagoela ezkutatzen du. Botereak ez du inor gaizto bihurtzen. Eta gure artean badaude historia luzea duten alderdiak eta ustelkeriak inoiz kutsatu ez dituenak.

Alderdi politiko batzuen kudeaketa ereduaren oinarrian dago ustelkeria. Inork ez du Jaguar bat, poltsa garesti bat edo traje bat oparituko trukean zerbait jaso behar ez badu. Edonork daki hori hausnarketa mamitsua egin gabe. Era berean, guztiok badakigu enpresa batek ez diola gobernatzen ari den alderdiari dirua emango ezer jasotzeko itxaropenik gabe.

Ustelkeria kasu gehienen azpian enpresariak aurkitu ditugu, eraikitzaileak sarriegi, politiko ustelen lagunak. Hori horrela dela diote egunero irakurtzen ditugun berriek. Eta enpresa eraikitzaileei buruz hitz egiten eta gaia gurera ekarrita, esan behar da batzuek ez dutela Espainiako ohitura txarrak hemen kopiatzeko arazorik. Erakundeek esleitutako aurrekontuetan egiten diren gehiegikeriez ari gara, adibidez, ustez legezkoa den bezala eta txosten garbiarekin esleitutako lanen azken prezioa aurretik zehaztutakoaren bikoitza denean. Eta horrek zalantza bat sortzen du, ezin uler daitekeelako aurreikuspenak horren gaizki egin eta zigor administratiborik ez jasotzeaz gain kontratazio gehiago jasotzea sari bezala.

Horrelako kasu batzuk ditugu Euskal Herrian ere: AP1 eraikitzeko jasanezinezko kostua, Bidegin antzemandako desorekak… Horiek ikusita, galdera bat datorkigu burura: erakunde bati hitzartutakoa baino %48 gehiago fakturatu ondoren, zenbateko esker ona ager dezake enpresari batek?

Interesen joko hori eta alderdi politikoen finantzaketarako dohaintza sistema iluna daukagula kontuan hartuta, benetan agertoki itsusia dugula aitortu beharra dago.

Agertoki itsusia ez bakarrik Espainian, Euskal Herrian ere dohaintza trafikoa baitugu, eta ez dakigu horren azpian zer dagoen. Duela gutxi komunikabideetan irakurri dugunez, euskal alderdi bat dugu benetan iaioa dohaintzak eskuratzeko lanetan: Estatuan azkeneko hamar urteetan dohaintza gehien jaso duten alderdien artean hirugarren postuan dago EAJ, ia 22 milioi euro jaso baititu (3.500 milioi pezeta). CiU dago bigarren postuan, eta 46.577.789 euro lortu ditu, eta PP lehen postuan, 39.185.016 euro eskuratuta. EAJren kasuan, gainera, dohaintza ia guztiak, %86, anonimoak izan dira.

Estatu mailan ondo irabazitako hirugarren postuan dago EAJ, PP eta CiUren ondotik —eta bitxia bada ere, PSOEren aurretik—, baina alderdi politiko bakoitzaren esparruari (Espainia, Katalunia eta EAE) eta biztanleriari begiratuta, EAJ txapeldun handia da: biztanle bakoitzeko 10 euro jasotzen baititu —bere kudeaketa esparrua EAE dela kontuan izanda—; bere atzetik CiU dago, pertsona bakoitzeko 6,15 euro jasota, eta PP, askoz ere gutxiago lortuta, 0,80 euro. Kudeaketa arloko txapeldunak oso onak dira baliabideak bilatzen ere, antza denez. Eta, hala eta guztiz ere, jatetxe batean ia 200 euroko menua afaltzera doazenean, angula eta guzti, diru publikoarekin ordaintzen dute.

Ustelkeria badago, ezin da ukatu, ziurrenik azaleratu dena baino gehiago. Baina gizarteak zigorgabetasunean eta alderdien zuzendaritzaren babesarekin aberasten diren politikarien berri duen bitartean, beste errealitate bat ezkutatzen da: legalitatean oinarrituta eta garrantzitsuagoa dena etikan oinarrituta aritzen diren alderdi eta politikariak daude.

Eta etikaz ari garenean ez dugu esan nahi ez lapurtzea bakarrik, diru publikoa, guztion dirua, ondo kudeatzeaz ari gara. Eta hori oso zabala da: legebiltzarkideek —gizartearen batez besteko soldata baino askoz ere gehiago jasotzen dutela— beren tabletak erostea; bidaietako dietak izan behar direnak izatea… Gai horiei buruzko bere iritzia plazaratu du EH Bilduk, eta aldaketak lortu ditu.

EH Bilduko kargudun publikook joera etikoa izateko konpromisoa sinatu dugu, politika egiteko beste modu batean sinisten dugulako, diru publikoa arduraz, eraginkortasunez eta gardentasunez kudeatu behar dela uste dugulako. Ustelkeria kiribil infinituan murgildurik, gizartearen konfiantza falta ulertzen dugu, baina EH Bilduko kargudunak eta EH Bildu osatzen dugun alderdietako kargudunak sekula ez dira ustelkeria kasuetan zikindu. Politikari guztiak ez dira ustelak, politikari guztiek ez dute bere poltsikoaren onuraren alde lan egiten, eta titularretan agertzen diren ustel horien kudeaketa eredua ez da dagoen bakarra. Politika egiteko eta diru publikoa kudeatzeko beste eredu bat dago, EH Bildukook erakusten ari garenez.

http://alternatiba.net/old-files/Barcina presa.jpg

Berriak

Aguraindik ere, matxinatzeko arrazoiak

Toni Ramos – Alternatiba Araba

Krisiaz modu orokorrean hitz egitea, honezkero, nekagarria eta errepikakorra ere izan daiteke. Dagoeneko, ezkerreko gizon eta emakume guztiok bat gatoz esatean hau ez dela krisi ekonomiko soila, ez dela krisi zikliko horietako bat, kapitalismoaren babesleek irakatsi nahi izan diguten bezala, igaroko diren horietakoak eta azken buruan merkatuak ia berez konponduko dituena. Izan ere, errealitatean, sistema kapitalista beraren krisi bat da, krisi ekonomiko, ekologiko eta energetiko batean ondorioztatu dena. Egoera honetan, kaltetuak betikoak dira, bereziki emakumeak. 

Gertuko kasuak ezagutzea interesgarriagoa izan daiteke; Gogoeta eragin eta horrelako egoerak pairatzen dituzten pertsonez errukiarazten gaituztenak; gehiago ala gutxiago, basakeria honen eraginik jasotzen dutenak eta noiz edo noiz mobilizazioren bat babesteko kalera ateratzen animatzen diren horiek hunkitu ditzaketenak. Hau eraginkorragoa izan daiteke kontzientziak pizteko, bai, baina kasu horiek ere, gero eta gehiago, gure egunerokotasunaren parte dira eta ohikoak bihurtzeko,  eta beraz sentsazionalismoan erortzeko arriskua dute.

Inguruan begiratu besterik ez dugu egin behar, bizilagunak entzun, udal asanbladetara joan (deitzen diren lekuetan, noski), kalean dauden kartelak begiratu eta norberaren burua ispiluan begiratu. Aski da gainean dugun egoeraz jabetzeko. Gure inguruan gertatzen dena azaletik aztertu besterik ez dugu behar. Honen bitartez ulertuko dugunez, ez da beharrezkoa azalpen global bat bilatzea, azalpena bere horretan datorrelako, eta ez dugu eredu dramatiko bat behar, parez pare dugu eta.

Nik ariketa hau praktikan jarri dut nire herrian, Agurainen. Higiezinen eztandak eta bestelako txorakeriek eraginda, aurreko udal gobernuak sustatutako kudeaketa negargarriaren erruz Udalak duen zor izugarriaz konturatu naiz; FCC talde boteretsuaren filial batean estalitako erraustegi bat Olaztin eraiki nahi izateagatik guztiok sufritzen dugun arriskua ikusi dut; langabeziaren lekuko izan naiz, azken urtean %10eko igoera izan duena, Agurainen %19ko tasa eutsiezinera heldu dela; eta etxe kaleratzeen itzal makabroa eta baita familia aguraindarren zelatan dauden putreak ere. Horrela, kasu jakinetan gelditzeko beharrik gabe eta azalpen globalak emateko beharrik gabe, egoera onartezina dela ondorioztatu dut eta arrazoi nahikoa dauzkagula bidegabekeria horien guztien aurka kalera ateratzeko eta matxinatzeko; sistema kapitalistaren aurka matxinatzeko. 

Baina Agurainen kasua ez da bakarra, ez da salbuespen bat, ez da aparteko gertakari bat. Eta gure herri eta hiri guztietan, gure inguruan gertatzen denari buruz azaleko analisi hau bera egiten badugu, argudio berdin eta ezberdinekin topo egingo dugu, kalera irteteko eta munstro zapaltzailearen  aurka eta bere ondorioen aurka matxinatzeko.

Berriak

Alternatiba | Ezkerra eraldatzearen erronka

X