Etiketa: Azala

(Bideo) Hitzaldia: Ezkerra eta nazio eraikuntza. Joxe Iriarte “Bikila” eta Jule Goikoetxea

Alternatibak hitzaldia egin zuen joan den urtarrilaren 24an bere Donostiako egoitzan, ezkerraren eta eraikuntza nazionalaren arteko lotura aztertzeko. Horretarako, eskarmentu handiko bi hizlarik hartu zuten parte solasaldian: Joxe Iriarte “Bikila”, Alternatibaren Koordinakunde Nazionaleko kidea, idazlea eta euskal ezkerreko militante historikoa; eta Jule Goikoetxea, filosofoa, ekintzaile feminista eta EHUko irakaslea.

Estaturik gabeko nazioetan eztabaida etengabe bezain korapilatsua izaten da hitzaldian jorratutakoa: burujabetzaren edota eskubide sozialen aldeko borrokaren artean lehentasuna zeinek duen. Askorentzat txanpon beraren bi aldeak dira, guztiz banaezinak, baina bada uztartze hori ezinezkotzat jotzen dutenak. Horren inguruan aritu ziren.

Berriak

Alternatibak babesa agertu die GARAko langileei eta gizarteari komunikazio proiektu herritarrak defendatzeko deia egin dio

Alternatibako Koordinakunde Nazionalak salatu egin du milaka euskal herritarren ahalgin eta bultzadarekin martxan jarritako komunikabideen kontrako enegarren erasoa. Gararen kontrako lapurretaren harira doa salaketa, modu bidegabean eta ulertezinean  egotzi baitzaio Eginen zorra. Ondorioz, komunikabide baten etorkizuna mehatxupean jarri dute, berez bideragarria dena, aniztasun informatiboa beraren kalterako.

Tamalez, euskal independentismoaren aurkako estrategia errepresiboan, orain Kataluniarekin eta TV3ekin egin bezala, Espainiako Erresumak zentsura, jazarpena eta komunikabideen itxierak baliatu izan ditu. Adibide larri bezain ugarien artean, 1998an Egin beraren itxiera dago, Ardi Beltzarena (2001) edota Euskaldunon Egunkariarena (2003). ETAren jarduera eten zenetik ere, bere joera zapaltzaileari jarraipena eman dio estatuak: Apurtu eta Ateak Ireki webguneak itxi, kazetariak atxilotu (Alfredo Remirez) eta Mozal Legea ezarri (Hala Bedi eta Argia).

Egoera honen aurrean, Alternatibak bere babesa agertu nahi die Garako langile guztiei. Gizarteari, bestetik, dei egin dio bide guztietatik babesten jarrai ditzala martxan jarritako komunikabide herritar independenteak, gizarte anitza eta demokratiko baten ezinbesteko osagai direlako.

Berriak

Ezkerra eta eraikuntza nazionalaren harremana jorratuko du Alternatibak Donostian

Ostegun honetan, urtarrilaren 24an, Alternatibak hitzaldia egingo du bere Donostiako egoitzan ezkerraren eta eraikuntza nazionalaren arteko lotura aztertzeko. Horretarako, eskarmentu handiko bi hizlarik hartuko dute parte solasaldian: Joxe Iriarte “Bikila”,  Alternatibaren Koordinakunde Nazionaleko kidea, idazlea eta euskal ezkerreko militante historikoa; eta Jule Goikoetxea, filosofoa, ekintzaile feminista eta EHUko irakaslea.

Estaturik gabeko nazioetan eztabaida etengabe bezain korapilatsua izaten da hitzaldian jorratuko dena: burujabetzaren edota eskubide sozialen aldeko borrokaren artean lehentasuna zeinek duen. Askorentzat txanpon beraren bi aldeak dira, guztiz banaezinak,  baina bada uztartze hori ezinezkotzat jotzen dutenak. Horren inguruan ariko dira Bikila eta Goikoetxea.

Hitzaldia Alternatibaren Donostiako egoitzan izango da, Autonomia kaleko 15.ean (Easo plazako Euskotren geltokiaren ondoan), hilaren 24an, osteguna, arratsaldeko 19:00etatik aurrera. Euskaraz izango da, eta sarrera askekoa, aretoa bete arte. Solasaldia Alternatibaren hamargarren urtemugaren harira antolatutako hitzaldi sortaren baitan dago, Donostian egingo den lehenengoan hain zuzen ere.

Berriak

Alternatibak Kolonbiako bake prozesuaren oztopoak eta bilakaera aztertuko ditu Bilbon

Hurrengo asteazkenean, urtarrilak 23, Alternatibak hitzaldia egingo du Bilbon, Kolonbiako bake prozesuaren bidean izandako oztopoak eta bere bilakaera aztertzeko. Dagoeneko, bi urte baino gehiago igaro dira Cartagenan Gobernuak eta FARC-ek akordioa izenpetu zutenetik. Solasaldian bake elkarrizketetan parte hartu izan duten bi kidek hartuko dute hitza: Alberto Pinzon Sanchez eta Carlos Alberto Ruiz Socha. Aurkezle lanetan Diana Urrea Herrera Alternatibako Mahai Internazionalistako kidea arituko da.

Alberto Pinzon Sanchez, medikua eta antropologoa, 2001ko eta 2002ko  bake elkarrizketetarako batzordeetan aritu zen, non Kolonbiako gobernua eta FARC aurrez aurre egon ziren; bigarren aukeran ELN ere han izan zela. Carlos Alberto Ruiz Sochak, bestetik, akademikoa eta abokatua da, FARC-eko aholkularia izan zen duela bi urteko bake prozesuari begira eta egun zeregin berberetan dabil ELN-rentzat.

Hitzaldia bideratzeko ardura Diana Urrea Herrera Alternatibako kideak izango du. Kolonbian jaioa, legebiltzarkidea izan zen Gasteizen iragan legegintzaldian, eta Porto Alegreko (Brasil) Kolonbiako Bake Foroan parte hartu zuen 2013an.

Solasaldia urtarrilaren 23an izango da, arratsaldeko 18:30etatik aurrera Bilboko Hika Ateneoan (Ibeni kaia 1). Alternatibaren 10. urtemuga ospatzeko antolatutako hitzaldi sortaren baitan kokatua, sarrera askekoa izango da aretoa bete arte.

Berriak

(Bideo) “Hamar urtez ezkerra eraldatzen” ekitaldia 18/12/15

Alternatibak bere hamargarren urtemuga ospatzeko ekitaldi politikoa egin du Bilboko Itsas Museoan. Izan ere, 2008ko abenduaren 13an egin zen alderdiaren aurreneko batzarra, Bidebarrieta liburutegian hain zuzen.

Ekitaldian Bakartxo Ruiz EH Bildu Nafarroako lehendakarigaia 2019rako eta Oskar Matute Alternatibako bozeramailea. Kongresuko diputatuak bere alderdiak azken hamar urte hauetan jokatu duen papera nabarmendu nahi izan du: “Igarotako denborak frogatu du bere garaian egiten genituen diagnostikoak zuzenak zirela frogatu du, gaur egun ere baliagarriak ditugula. Esan genuen orduan hiltzeko jaiotzen ginela, gure aberria personak direlako siglen gainetik”.

Testuinguru politikoari dagokionez, ultraeskuinaren gorakada izan du hizpide, “Europan faxismoaren izurritea politika austeriziden ondorioz biderkatu” dela ohartarazi du, eta “garai ilunak” datozen arren, “ezkerreko gizon-emakumeok atzera ibiltzeko ohiturarik ez” dutela ziurtatu du. Sistema ekonomikoaren emaitza “pertsonei mugak ezartzea baina kapitalari askatasunez mugitzeko aukera ematea” dela salatu du, eta horregatik, “orain dela hamar urte, gaur bezala, eskuin arrazista, matxista eta homofoboaren aurrean tinko altxatuko gara”.

10. urtemuga

2008ko abenduaren 13ko sorrera batzarraren ondoren, hain zuzen ere “Abenduak 13” izenekoa, Alternatiba alderdien erregistroan inskribatu zuten 2009ko otsailean. Urte berean, erakundearen egiturak sortu ziren, Koordinakunde Nazionala (zuzendaritza politikoa) zein proposamen politikoa garatzeko Elkarlan Mahaiak. Hasierako dokumentu hauek 2018 honetan gaurkotu izan dira, Eraiki deritzon prozesuan.

2010etik, eta euskal esker subiranistaren baitan elkarlanaren aldeko apustuaren baitan, Alternatibak zenbait akordio estrategiko izenpetu zituen, hala nola Adierazi EH eta Gernikako Akordioa (2010) edo Euskal Herria Ezkerretik (2011). Urte horretan EA eta independenteekin batera maiatzeko udal eta foru hauteskundeetara aurkeztea erabaki zen. Bide beretik egin zen Amaiur gisa Espainiako bozetara aurkezteko akordioa, ordurako Sortu eta Aralar alderdiekin batera ere.

Batzar Nazional desberdinetan (erakundearen erabakigune nagusian) Alternatibak ezker subiranistaren aldeko frontearen alde egitea erabaki du behin eta berriro, EH Bildu indar hegemonikoa izateko asmoari bere ahaleginak eskainiz, euskal gizartearentzat eskubideak eta bizitza duina bermatzea ahalbidetuko duen eraldaketarako tresna bihurtuta.

Alternatibaren 10. urtemuga apirilera arte luzatuko da, borroka desberdinen inguruan antolatutako hitzaldi sortarekin, Euskal Herriko hiri desberdinetan. Hizlari adituak izango dira, arlo desberdinak jorratzeko, hala nola feminismoa (Irantzu Varela, Oihana Etxebarrieta o Zuriñe Rodríguez), ekosozialismoa (Luis Gonzalez Reyes eta Nuria del Viso), Internazionalismoa (Carlos Alberto Ruiz Socha, Alberto Pinzón Sánchez eta Diana Urrea) edo eraikuntza nazionala-soziala (Jule Goikoetxea eta Joxe Iriarte ‘Bikila’).

Berriak

Kataluniako erreferendumaren irudi kronikarik onenaren aurkezpena Bilbora eramango du Alternatibak, “Dies que duraran anys”, Jordi Borras egilearekin

Hurrengo larunbatean, urtarrilaren 12an, Alternatibak Bilboko Hika Ateneora eramango du Jordi Borras fotokazetariaren “Dies que duraran anys” (Urteetan iraungo duten egunak) (Ara Llibres, 2018) liburuaren aurkezpena. Egileak berak azalduko du bere lana, 2017ko udazkenean, urriaren 1eko egun historikoen bezperako, tarteko zein osteko egunetan jasotako irudiak biltzen dituena.

Ekitaldia, aurreko egunean Gasteizko EH Bilgunean egingo denarekin batera, Euskal Herrian liburu honen itzulpenaren egindako aurreneko aurkezpena izango da. Iazko San Jordi azokan gehien saldutako liburuetako bat izan zen, hain zuzen ere, libro “Dies que duraran anys”.

https://pbs.twimg.com/media/DwjEdf7XcAAmk_0.jpgJordi Borras, ilustratzaile eta fotokazetari ezaguna da, eta aurretik ere Alternatibak antolatutako saioetan hizlari aritu izan da, faxismoaren gorakada aztertzen. Bere lanean talde ultraeskuindarren mehatxuak pairatu izan ditu, eta eraso fisikoak ere, udan polizia nazional baten eskutik pairatutakoa bezala.

Liburuak irudi ikusgarri bezain ikonikoak jasotzen ditu, , Kataluniako historian betirako gogoratuko direnak: herritarren mobilizazioak, hautestontziak zein boto paperak babesteko trikimailuak, kargu publikoen aurreneko atxiloketak, etab. Irudiekin batera, egun horiek algaraz, beldurrez eta, batez ere, duintasunez bizi izan zituzten idazle ezagunak ageri dira liburuan.

Bilboko aurkezpena larunbatean, hilak12, izango da, eguerdiko 12:30etatik aurrera Hika Ateneon (Ibeni kaia 1). Alderdiaren 10. urtemugaren harira antolatutako hitzaldi sortaren hurrengoa izango da, eta sarrera askekoa da aretoa bete arte. Borrasi sarrera egiteko, Fermi Rubiralta historialari, zientzia politikoan doktore eta ANC Euskal Herria-ko kidea izango da.

Gehiago

Uriola: Jordi Borras fotokazetaria Bilbon egongo da “Dies que duraran anys” liburua aurkezten

Berriak

Zergatik hiltzen gaituzte eta ez da ezer gertatzen

Irantzu Varela

Hiltzen gaituzte gizarte batek hor dauzkalako berak ametitzen dituen indarkeriak. Eta gure gizarte honek ametitzen du gizonek emakumeak hiltzea eta bortxatzea. Badakit nik hori, aste bakarrean bost emakume hil zituztenean ere ez baitzen ezer gertatzen. Herrialdea ez zen gelditu, ez ginen irten kalera, Ministro Kontseiluak ez zuen urgentziazko bilerarik egin, prentsaurrekorik ere ez zuen antolatu bere burua feministatzat duen gobernu horrek jakinarazteko nolako larrialdi neurriak hartu behar zituen. Komunikabideetan ere ez zuen tarte handirik hartu, ez eta pare bat zutabe baino gehiago ere azaletan.

Badirudi lortu genuela jende gehiena pixka bat haserretzea —haserre arinegia— “beste bat hil dute” esaten zigutenean. Baita instituzioetako liderrek pinak eta lazoak jartzea ere, eta oso serio jartzea gertatua arbuiatzeko elkarretaratzeetan. Euren kontua ez balitz bezala. Baina jarraitzen du indarkeria matxista “izurria” dela dioen diskurtso anestesiko horrek. Ez-dakigu-nondik-datorren izurrite bat balitz bezala; azaltzerik ez duguna eta borrokatzerik ez duguna. Baina ez da hala.

Indarkeria matxista denok jasaten dugun emakumeen kontrako indarkeria basatia da, egunerokoa, eta gutako batzuk ohartu ere egiten ez garelako hasten dena.

Indarkeria matxista denok jasaten dugun emakumeen kontrako indarkeria basatia da, egunerokoa, eta gutako batzuk ohartu ere egiten ez garelako hasten dena. Gutxiago kobratzen dugu, pobreagoak gara, etxean hiru aldiz gehiago lan egiten dugu—doako lana baita—, gauez ibiltzeko beldurrak egoten gara, askoz gutxiago hil eta lapurtzen dugu baina askoz gehiago hil eta bortxatzen gaituzte… eta jarrai dezakegu bide horretatik sistema heteropatriarkal honetan gure berdintasun-eza deskribatzen duen indarkeria deskribatzen. Baina batzuek ez dute ikusten, eta askori beldurra ematen dio —gero eta gehiago— guk hura ikustea. Izan ere, sistema honi eusten dion indarkeria da.

Emakumeen kontrako indarkeria, gaur egun, gure gizartean, argigarria da. Hiltzen dituzten emakumeen erdiak baino gehiago, bere lagunak edo lagun ohiak hiltzen ditu, betiere gizonak. Horietatik, ia denak ere bereizteko prozesuan hiltzen dituzte. Alde egitera doazenean, amen esateari uzten diotenean, etxabereak izateari uzten diotenean. Horretarako balio du gure aurkako indarkeriak. Guri gogorarazteko ez zaiola ezer gertatzen etxetik alde egiten ez duenari, esklabo lana uzten ez duenari, besterekin ez doanari, gona motzetan ez dabilenari, kolkoa erakusten ez duenari, edo urdangaren moduan ez dabilenari; mozkortzen ez denari, etxera desorduan itzultzen ez denari, protestarik egiten ez duenari, aurre egiten ez duenari, kexatzen ez denari… Men egiten duenari, eta isilik dagoenari —eta haiei gustatzen zaie, ez balego bezala baita— ez zaio ezer gertatzen. Zeren eta gauza gaiztoak emakume gaiztoei gertatzen zaizkie. Beti egoten baitziren behar ez zuten lekuan, edo edan egiten zuten, edo okerreko autora igotzen ziren edo behar baino haragi gehiago erakusten zuten, edo salatu egiten zuten, edo ez zuten egiten, edo geldirik egoten ziren bosten artean bortxatzen zutelarik edo bortxatzaileari aurpegi ematen zioten eta hiltzaile bihurrarazten zuten.

Hilketa bakoitzaren, bortxaketa bakoitzaren, eraso bakoitzaren atzean, ohartarazpen bat dago: kontuz ibili, ez egin gauza gaiztorik, izan ona. Argi utzi ez duzula merezia, ez zarela txerri bat, ez zarela eroa eta ez zarela horietakoa. Eta, orduan, ez zaizu ezer gertatuko. Emakumeen aurkako indarkeria komunikabideetan nola agertzen den ikusi besterik ez dago gure gizartean nola jasaten —eta zilegitzen— dugun ikusteko. Hor dira “hilik agertu diren” emakumeak —Bihurguneko Neskatoaren gisa—, nahiz eta alaben aurrean lepoa moztua izan, nahiz eta labankadaka, aizkorakadaka edo plantxakadaka xehatua izan; hor da odoleztaturik bere burua entregatu eta errua aitortzen duen gizona, edo bere buruaz beste egiten duena bere tortura objektua hondatu baitu eta ez baitu bizitza honetan beste inor izorratzekorik. Hor dira “aita onak” diren gizon horiek, nahiz eta seme-alabak bainuontzian ito, etxeari su eman aurretik, edo alabari “printzesa” deitu eta eskolako atera askaria eramaten zuena hura estrangulatu aurretik. Hor dira bortxatzaile epaituen defendatzaileak, telebistetan paseoan dabiltzanak esanez onarpenaren ideia oker bat dugula, damuagatik salaketa faltsuak ipintzen ditugula. Hor dira kazetariak, hildakoen iraganaz hitz egiten dutenak, beren bikotekide sexualez, beren ohituraz, argazkiez, sare sozialez, zerk eraman dituen patu horretara arrazoitzen dutenak. Hor dira epaileak, talde bortxaketen ordez olgeta ikusten dutenak, umeak salbatzen dituzten amengan bahiketa ikusten dutenak, beldurrak eragindako disoziazioaren lekuan onespena ikusten dutenak, laguntza oihuen lekuan gezurrak ikusten dituztenak, mehatxuen lekuan adierazpen askatasuna, ezertarako balio ez duten protokoloak diren lekuan salaketa faltsuak… Indarkeria den lekuan normaltasuna.

Baina, hilketa bakoitzaren, bortxaketa bakoitzaren, eraso bakoitzaren atzean, emakumeok behintzat beste arrazoi batzuk bilatu behar genituzke urduri egoteko: zergatik ematen digu beldurra ezezagunekin gurutzatzea, hiltzen gaituztenen erdiak baino gehiago maite gintuztela esaten bazuten? Zergatik beldurtzen gaitu bakarrik bidaiatzeak, hamar kasutatik zazpitan gure inguru hurbileko gizonek bortxatzen bagaituzte? Zergatik uste dugu seguruago gaudela gizon bat hurbil izanda, baldin, kasurik onenean, trukean gure askatasuna eskatuko badigu?

Indarkeria era askotarikoak egunerokoan jasaten ditugun biktimak ere ez gara konturatzen. Uste dugu nahi dugulako egiten garela etxeko lan guztien kargu. Uste dugu mundu guztia zaintzen dugula maite gaituztelako. Uste dugu ez dela ezer gertatzen kalean iraintzen bagaituzte, ez dela hainbesterako gu ukitzea, eskukatzea, nahi ez dugunean larrutan egitea. Uste dugu bakarrak garela jada gehiago jasaten ez dugunak. Denbora gutxiago izatearena, gure hitzak gutxiago balio izatearena, espazio gutxiago izatearena, ordezkaritza gutxiago izatearena, eskubide gutxiago izatearena, lan okerragoak izatearena. Gu hil eta bortxatzearena uste dugu ez dagoela lotua jolastokietan neskatoek espazioaren laurden bat bakarrik hartzearekin. Uste dugu indarkeria sexuala ez dagoela lotua zineman, telebistan, iragarkietan, pornografian, modan, politika, zientzian, kulturan, lan merkatuan, umorean, eguneroko elkarrizketetan, whatsapp taldeetan eta Vatikanoan betetzen ditugun rolekin. Baina desberdintasun horiek guztiak indarkeria beraren parte dira, berdintasun falta naturala delako plantak egiten dituen indarkeriarena, eta diferentziekin justifikatua dagoena. Neutroak direla, kaltegabeak, eztabaidaezinak, mugiezinak, sakratuak, naturalak, antzinakoak, edo burura datorkigun edozein kaka zahar, justifikatzeko egun batean —nola ere ez dakigula— gutako bat —bizitza normala, senar normala, zorigaizto normala zuena — hila agertzea.

Baina, hilketa bakoitzaren, bortxaketa bakoitzaren, eraso bakoitzaren atzean, emakumeok behintzat beste arrazoi batzuk bilatu behar genituzke urduri egoteko

Gero eta gehiago gara holakorik irensten ez dugunak. Gero eta beldurtuago eta amorratuago daude pribilegio horretan guztian bermatzen ziren horiek. Amaiera ikusten ari dira eta. Eta, hiltzen gaituzten “aita onak” eta “gizon onak” direnez, ez dute nahi ezer aldatzea. Gu hil nahiago dute, ezin badute berdin segitu. Nahiago dute gu hiltzea eta bortxatzea ametitu, eta ez onartu beren erantzukizun instituzionala, ez hartu prestakuntzarik beren lanbidean erdia diskriminatzen eta menean hartzen duen sistema honi jarraipenik ez emateko, ez borrokatu lan munduko desberdintasunak, ez ulertu bortxatzen ari direla negoziatu ezean larrutan egiten duten bakoitzean, ez ulertu zergatik ematen diguten ematen diguten beldurra, ez onartu bortxatzen eta hiltzen gaituztenak ez liratekeela hainbeste izango zilegiturik ez baleude. Beste gizonen eta sistemak eratu dituen egituren eskutik.

Horregatik, indarkeria matxista da heriotza kausa nagusia hamabost eta berrogeita lau urte artekoen artean. Mundu osoan. Minbizia baino gehiago. Gerrak baino gehiago.

Hildako emakumeek salaketak jarriak zituzten sarritan, eta ez zuten ezertarako balio izan. Hiltzailetik babesteko neurriak eskatuak zituzten askotan, eta ukatu egin zizkieten. Hori ez da sistemaren hutsegitea. Besterik gabe, erakusgarri bat da, erakusten duena sistema hau prestatua dagoela gizonek beste gizon batzuei egiten dieten indarkeriatik babesteko, baina ez gizonek geuri egiten diguten indarkeriatik babesteko. Izan ere, bake esaten diogu gizonek masiboki elkar hiltzen ez duten aldiari. Baina gu sistematikoki bortxatzea eta hiltzea bakearen eta demokraziaren normaltasunaren parte da. Eta errealitate hori bere lehentasunak erabakitzen dituen sistema batean bakarrik da posible, emakumeen kontrako indarkeria ez dela indarkeria erabaki duen sistema batean.

Ez dago izurriterik, sistemak zilegitzen dituen indarkeriak baizik. Ez dago ero bakarturik, patriarkatuaren seme sanoak baizik. Ez dugu arbuio abstrakturik erakutsi behar, kausa zein den eta neurriak zein diren ez bageneki bezala. Urteak eta urteak daramatza mugimendu feministak honako honelakoak eskatzen: berdintasun politiken aldeko apustu instituzional sendoa, lanerako baliabideak, curriculum programa guztietan genero perspektibarekin formatzea, hasi haur hezkuntzatik eta graduondokoetaraino; Genero Indarkeriaren Lege Integralaren berrikuspena, elkarrizketa tokian tokiko, eskualdeko eta estatuko talde feministekin, kode deontologikoen sorrera genero ikuspegiz arlo profesional guztietarako, komunikabideen eta publizitatearen behatokiak, diskurtso matxistak eta gorroto delituak borrokatzeko neurriak… eta horrela jarrai genezake egunak eta egunak neurri zehatzak idazten errealitatearen, eguneroko borrokaren eta eskarmentu indibidual eta kolektiboaren analisitik eratortzen diren maila guztietan. Eseri eta entzun egin beharko gintuzkezue.

Indarkeria matxista ez da garaiezina, ez da normala, ez da hor egongo betirako. Sinetsidazue. Nire Angela Davis miresgarriak behin batean desmuntatu zuen nire ezkortasuna betirako, hauxe esan zuenean: “Esklabotzari amaiera eman bagenion, nola ez diogu amaiera emango patriarkatuari?”. Ez dago bakerik justiziarik gabe. Ez dago justiziarik berdintasunik gabe. Ez dago berdintasunik feminismorik gabe.

Artikulu hau Vice agerkari digitalean argitaratu zen gazteleraz.

Berriak

Oskar Matute: “Lege berri bat egin aurretik, presazkoa eta ezinbestekoa da LOMCE erabat indargabetzea”

Isabel Celaa Espainiako Hezkuntza Ministroak LOMCEren “neurri polemikoenak” legea erabat indargabetu gabe aldatuko dituela jakinarazi ostean, EH Bilduk berretsi du “presazkoa eta nahitaezkoa” dela LOMCE baliorik gabe uztea lege berri bat egin aurretik. Gure kide Oskar Matutek ohartarazi du LOMCEren zati batzuk aldatuz “atzera begiratzea eta 2006. urtera itzultzea” dela Espainiako Gobernuaren asmoa, aukera aurrera egiteko zimenduak ezartzeko aprobetxatu beharrean.

LOMCE indargabetzeko bidean, Matutek “pauso irmoak” eskatu dizkio Espainiako Gobernuari, eta “ausart” aritzeko deia egin dio lege atzerakoi hori guztiz deseraiki eta LOMCE baliorik gabe utz dezan. “Ikasleen egunerokoan, hezkuntza komunitatean eta errealitate anitzetako autogobernuetan izan duen ondorio negatibo eta mingarriengatik”, azaldu du.

EH Bilduk betidanik defendatu du LOMCE indargabetu eta edukiz hustu zitekeela, inolako ñabardurarik gabe. “Ezinbestekoa da hankaz gora jartzea, are gehiago gizarteak hezkuntzan dituen beharrei errespetuan oinarritutako perspektiba inklusibo, parekide eta laiko batetik erantzun nahi badiogu”, gehitu du Matutek.

Koalizio subiranistak pozez hartu du gaur aurkeztutako aurreproiektuak LOMCEren indargabetzea bere gain hartzea, baina kezkatuta agertu da Hezkuntza Ministroak ez duelako “konpromiso argirik” erakutsi Euskal Hezkuntza Komunitateak eta Eusko Legebiltzarreko Autogobernu ponentziak aldarrikatu duten “hezkuntza eskumen esklusiboari buruz”.

EH Bilduk Hezkuntza Batzordean duen bozeramaileak, horrez gainera, agerian utzi ditu Espainiako Gobernuaren kontraesanak LOMCEren inguruan. “Joan den uztailean, ministroak agintaldiaren xehetasunak eman zituenean, argi utzi genuen ezinbestekoa eta presazkoa zela LOMCE erabat baliogabetzea lege berri baterako lehen pauso bezala. Celaak berak erantzun zigun ezinezkoa zela hori egitea. Zalantzan jarri genuen orduan eta gaur xehetutako aurreproiektuak arrazoia eman digu”, gogorarazi du.

Legea tentuz aztertuko duela jakinarazi du EH Bilduk, laikotasun, berdintasun eta kalitate irizpideei erantzuna ematen dien ikusteko. Ildo horretan, autogobernua errespetatzeko eskatu du Matutek, euskal eredu propio baterako Euskal Hezkuntza Komunitateak eginiko apustuari bide emateko. “Euskal gizarteak merezi eta behar dituen erronkei erantzungo lieke horrek”, nabarmendu du.

EHBildu

Berriak

Eskubideen urteurren gazi-gozoa

Maria del Rio – Alternatiba

Giza Eskubideen Adierazpen Unibertsala onartu zenetik 70 urte bete direla, urtemugari eskainitako batzarra egin berri da Bilbon. “Erronka berriak” goiburua izanik, giza eskubideen nazioarteko zuzenbidearen garapenaren balantzea egin zen, baita geroaz hausnartu ere, airean galdera kezkagarria utzita: ba al dute etorkizunik giza eskubideek?

Nazio Batuen 1948ko adierazpena aski ezaguna da, eta inork ezin du zalantzan jarri mugarria izan zela giza eskubideen historian. Eskubideak sustatzeko eta babesteko nazioarteko sistema testu horretatik sortzen da, eta munduan estandar izaera aitortu zaio.

Alabaina, egungo munduko egoera erabat nahasia eta aldakorra da. Europan muturreko eskumaren gorakada etengabea da; giza eskubideen diskurtsoak lehentasuna galdu du, eta eskuma agenda politikoa finkatzeko gaitasuna irabazten doa; gainera, Trump, Salvini eta Bolsonaroren modukoak gero eta ohikoagoak dira. Egoera kezkagarri honen aurrean, giza eskubideen hauskortasuna onartu beharra dago: atzera egiteko zinezko arriskua ukaezina da. Batzarrean aniztasunaren, errefuxiatuen eta nazioarteko terrorismoaren kudeaketan sakondu zen bereziki. Hortaz, gaurkotasun handiko eztabaida, alegia, «askatasuna edo segurtasuna» dilema, mahai gainean egon zen une oro.

Ezin dugu ahaztu giza eskubideak osasuna, hezkuntza eta etxebizitza ere badirela. Horiei guztiei eraso zaie krisiaren aitzakiapean hartutako austeritate politikekin. Berdintasunik eza gero eta nabariagoa denean, giza eskubideen diskurtsoaren oinarria diren berdintasuna eta duintasuna politika publiko ororen ardatza izatea ozenki eskatzea baino ez dugu. Beraz, nahitaezkoa da izaera eraldatzailea eta haustura gaitasuna duten mugimenduak sustatzea eta babestea, eta horren adibide ona da feminismoen gorakada. Azken finean, beldurraren diskurtso boteretsuari aurre egin beharra dago, eta horretarako, gizarte ehuna berreraiki eta «zapalduen arteko gerra» dinamika arriskutsuarekin apurtzea izan behar da helburu.

Gara-n argitaratua

Iritzia

Alternatiba | Ezkerra eraldatzearen erronka

X