Etiketa: Kanpaina

Martxoaren 29an ETXE HAU GREBAN!!

Pobreziaren feminizazioa errealitate bat da. Murrizketa eta erreformetan ikusi dezakegun moduan, gurelan eta eskubide sozialen gaineko erasoek ez dute egoera muturrera eraman eta errealitatea prekarizatu,okertu besterik egiten. Ez zaigu kontuan hartzen irtenbide errealak planteatzeko garaian, baina aldiz,ofentsiba kapitalista patriarkaletik eratortzen diren ondorioak zuzen- zuzenean ordaintzen ditugu.Eragile feministok eta emakume guztiak, Martxoaren 29ko greba deialdiarekin bat egiten dugu,soldatapekoak izan edo ez, kalera aterako gara, aldarrikatzera:

 

1. Etxeko eta zaintza lanak, ikustezinak, errekonozimendurik gabeak eta eskubideetan etagarantietan hanka motz direnak, lanak direla, lana dela.

 

2. Egungo sistema ekonomiko eta sozial hau emakumeok egiten dugun lan ikusezinari eskermantentzen dela.

 

3. Nahiz eta urteetan zehar emakumeok egin ditugun eta egun ere egiten ditugun lan hauek estatistiketan eta medio ofizialetan ez atera, ongizatea eta aberastasuna ahalbidetu eta sortzen dutela.

 

4. Bizitza eta pertsonak egon behar dutela sistemaren erdigunean, eta ez egun dauden moduanmerkatuak.

 

5. Bada garaia, etxean, eremu pribatuan ere greba egitekoa!Guzti honegatik, Euskal Herriko Emakumeen Mundu Martxatik eta Donostiako talde feminista zeinemakumeen elkarteetatik dei egiten diogu jendarteari oro har, eta emakumeei bereziki, martxoaren 29angreba egitea gainerako langile klasearekin batera. Eta animatzen zaituztegu, etxeko atarietan kartel-komunikatua itsastera; etxe hau greban dagoenaren adierazle gisa! Ez garbiketarik, ez erosketarik, ezotordurik…M-29an ETXE HAU GREBAN! EMAKUMEOK KALERA!

 

EUSKAL HERRIKO EMAKUMEON MUNDU MARTXA ETA

DONOSTIAKO TALDE FEMINISAK ETA EMAKUMEEN ELKARTEAK

http://alternatiba.net/old-files/manifestua.jpg

Berriak

Gure eskubideak ikutu ere ez. Mugi zaitez!

Martxoaren 8an emakume guztiei honako deialdia egiten diegu:

Mobilizazioa: gure eskubideak defendatzeko, gure autonomia defendatzeko, gure bizitza defendatzeko. Ezin gara geldirik egon, mugitu behar gara eta EZETZ esan behar dugu: murrizketei ez, gure eskubideen urraketari ez. Baita gu ere, indar berdinarekin, ozen eta garbi esaten dugu: Kapitalismoari EZ, patriarkatuari EZ. Gurea ez da defentsarako estrategia soila, eraso estrategia ere bada. Sistema hau ez da inoiz baliagarria izan eta gainditu behar dugu, alternatibak berehala eraikiz.

Artikulazioa: Sistemaren krisiari aurre egitean, artikulazioa ezinbestekoa da burujabetzan oinarritutako gizarte eredu berriak sortzeko. Emakumeak anitzak gara, ezberdinak, baina sistemaren alderdi guztiak erabat gainditzearen alde gaudenok, gure indarrak batu, irudimenak nahastu eta estrategia bateratuak landu behar ditugu.

Borroka: Ez dugu erreformarik onartuko, ezta prekarietatean mantenduko gaituen aldaketarik ere. Mundu berri bat nahi dugu eta orain nahi dugu, matxismorik gabekoa, patriarkaturik gabekoa, gure balioa galarazten diguna, bortxatzen eta aintzat hartzen ez gaituena. Bizitza aske bat nahi dugu, bizia ugaldu nahi dugu eta ez kapitala, gure bidea guk erabakitzen duguna izango da eta ez besteek ezarritakoa, eta horretarako ezin gara geldirik egon.

Alternatibaren Mahai Feministatik patriarkatuaren eta kapitalismoaren aurka borrokatzen jarraituko dugu, emakume guztiontzako eskubide guztien aitortzaren alde eta bizitza erdigunean kokatuko duen sistema sozial eta ekonomiko baten eraikuntzaren alde.

Gora Emakumeon Borroka!! Gora Alternatiba Feminista!!

http://alternatiba.net/old-files/8marzo.jpg

Berriak

Internationalist declaration of Bilbao: Creating Alliances between the peoples of Europe and the Americas

Internationalist declaration of Bilbao: Creating Alliances between the peoples of Europe and the Americas

Considering that capitalism, as well as the rest of dimensions that articulate the Multiple System of Domination (patriarchy, productivism, colonialism, racism, cultural hegemony), are responsible for the current situation of systemic vulnerability.

Considering also that, not only have they proven to be incapable of confronting the actual problems that beset humanity and the planet, but they have also started a suicide run, a headlong rush of terrible consequences.

European and American political and social organizations that have signed this declaration undertake:

1. To put in practice the idea that the revolution will be international or it will be nothing. Even though our struggles are, and will continue being, local, national, regional and without borders, we should not forget that the Multiple System of Domination is developed and organized globally and it will only be beaten this way.
2. To finish with the current framework of relationship between the Americas and Europe, that since the 16th century has been following the interests of the market and the reproduction of the capital, violence, racism, coloniality and pillaging. From our internationalist commitment, we will insist on the construction of new ways of relationship between individuals and peoples.
3. To coordinate ourselves in a non-colonialist, horizontal, democratic and effective way to radically end with the multiple system of domination that has dragged the world into an unprecedented crisis. At this critical moment there is no place for changes and improvements, the only possible option is the construction of alternative proposals.
4. To draw up common political agendas out from transforming values and principles, where the crux is the reproduction of life and not the capital. Out from recognition and commitment to diversity and radical democracy as a premise. Out from political strategies that aim for new production, consumption and welfare patterns based on the sustainability of our planet and on collective interests.
5. To give priority, in the political agendas, to common aspects we all share. Have respect for other struggles, make them ours, but it is necessary to put special emphasis on common struggles.

a. To support initiatives for alternative integration and integration of the peoples, like the ones that are currently being carried out in Latin America. Face up to the current patterns of regionalization represented by the European Union (EU) and the Organization of American States (OAE) because they meet the interests of the capital and not the interests of the peoples.
b. To face up to Partnership Agreements between the EU and the Americas as they plead for an unbridled capitalism where the markets and transnational companies rule. To condemn the governments and multilateral bodies that strengthen the anti-popular nature of these agreements.
c. To face up to, condemn, and prevent European transnational companies from depredating in the Americas for the terrible ecological, social, political and economical impact they carry out.
d. To stand up for the right to self-determination of any country without exception and condemn all the anti-democratic cases where the exercise of this internationally recognized right is violated.
e. To strengthen the resistance to austerity policies and plead for the radical modification of the creation and the distribution of wealth, for the defense of public services and the radical break with the capitalist world order.
f. To pledge our commitment to the de-patriarchalization of our states and societies. To acknowledge feminist proposals and struggles, specially against the oldest domination system –men against women-. Only then will we be able to talk about real democracy, justice, equality and emancipation.
g. To pledge our commitment to food sovereignty and agroecology versus industrial agriculture –represented by the CAP- and the intensive single-crop, the use of genetically modified products, plundering of natural resources, etc. as we believe that feeding is a right and not a commodity.

The revolution will be international or it will be nothing!

Bilbao, December 15, 2011

Berriak

Eredu sozioekonomiko alternatibo eta sozialista berri baten alde (Alternatiba)

Iragan hiru hamarkadetako eskubide urraketarik latzena pairatzen ari da euskal langileria azken urteotan. Hala, planetak sufritzen duen krisi sistemikoak ez du kapitalismoa bideraezina, eutsiezina eta berez bidegabea delaren inguruko eztabaidarik piztu Espainiako Erresumako, EAEko eta Nafarroako gobernuen baitan. Aitzitik, patronalen eta merkatuen eskutik aurrera egiteko estrategia koldarrari eutsi diote, langileen ahulezia areagotuz. Honela, biztanleriak ez du ezer erabakitzen eta merkatuen diktadura inposatzen da; langileen eskubideak babestu beharrean, krisia eragin duten enpresa transnazionalen pribilegioak eta interesak defendatzen dira; ez da gatazkaren oinarrira jotzen, hau da, sistema kapitalistaren errora; aitzitik, sua erregaiez amatatzeko ahaleginak egiten diharduta.

Hala ere, egoera hau aldatu daiteke, badago alternatiba bat, baina ez dago inondik inora elkarrizketa soziala deritzon horretan. Ameskeria hutsa da unean uneko gobernuaren gidaritzapean langileek eta enpresariek berdinen arteko elkarrizketa ematen denik. Irudipen demokratiko honek agerian utzi du politikoki hutsala dela. Sekula ez da berdintasnik izango gehiengoen eskubideen eta patronalaren interesen artean; gobernu eskuindarrek edota liberalek sekula ez dute zuzentasunez jokatuko; gauzak sekula ez dira argi egongo langileentzat, erabakiak beste alde batetik hartu ohi direlako, ikusi dugun legez. Gauzak horrela, une honetan elkarrizketa sozialaren alde egiteak erreformak eta eskubide urraketak laguntzea baino ez dakar. Beraz, alternatiba hori euskal herritarren burujabetzea eragozten duten kapitala zein
gainontzeko zapalkuntza sistemei aurre egitean datza, borroken artikulazio beretik abiatuz; agenda antikapitalista, feminista, ekologista, subiranista eta arrazakeriaren aurkakoarekin bat eginez. Eredu sozialista egingarria da, beharrezkoa eta premiazkoa da. Izan ere, artikulazio honetaz baliatzea da egoera honi buelta emateko eta Euskal Herri emantzipaturantz jotzeko aukera bakarra.

Zentzu honetan, Maiatzaren Lehenak kapitalaren borroka zuzenarekiko bat egitea finkatu behar du indar ezkertiarren estrategia politiko gisa, egungo kapitalismo basatiari alternatiba sozialista bat eraikitzeko bidean. Hasteko, onartutako erreformak atzera bota behar ditugu eta datozen erreforma mehatxagarriak geldiarazi:

  • Lan erreformaren aurrean, eskubideak bermatzen dituzten kontratu mugagabeen aldeko apustua, lanbide arteko gutxieneko soldata EB15eko batez bestekora hurbilduz, eta Atzerritarren Legearen erreforma osoa bultzatuz.
  • Pentsioen erreformaren aurrean, erretiroa 60 urtera aurreratu, gazteen kontratazioa lagunduko duelako, pentsio sistema pribatu eutsiezinei ateak itxiz eta pentsio publiko duinak bermatuz.
  • Pribatizazioen eta euskal Aurrezki Kutxen fusioaren aurrean, euskal finantzasistema publikoaren aldeko apustua, espekulazoarekin amaitzeko eta kutxen jatorrizko zeregin sozialei ekinez, haren kontrol demokratikoa bermatuz.
  • Politika sozial publikoen desegitearen aurrean, zerbitzu sozialen areagotzea eta zaintzan oinarritutako eredu ekonomikoa; ordainketa partekatuaren aurrean, politika sozial indartsuak sortuko dituzten politika fiskal progresiboak pribatizazioa eta lagun askok, emakumeak batez ere, pairatzen dituzten azpikontratazioei aurre egiteko.
  • Produktibitateari lotutako soldaten aurrean, kapitalaren eta soldaten errenten arteko desoreka iraingarria desagerraraztea.
  • Konfrontazioa babesten duen euskal sindikalismoak pairatzen dituen erasoen aurrean, lan harremanen euskal esparruaren eta negoziazio kolektiboaren berrindartzea, langileriaren eskubideen defentsaren tresna gisa.

MAIATZAREN LEHENEAN, ALTERNATIBAK EZEZKO BIRIBILA EMANGO DIO ELKARRIZKETA
SOZIALARI
BORROKEN ARTIKULAZIOARI BAI, BAI EREDU SOZIALISTA ALTERNATIBOARI
GORA EUSKAL LANGILERIA!

Berriak

Ez daude geure pentsioak arriskuan, baizik eta zeuen irabaziak (Alternatiba)

Margaret Tatcherren gobernuak TINA akronimoarekin (alternatibarik ez dago, ingeleraz) laburtzen zuen bere politika erabat antisoziala. Hala, gobernu kontserbadore honek krisia aitzakia hartuta Europako politika antisozialenak eraman zituen aurrera. Era berean, PSOEren gobernu liberalak dagoeneko murriztu baino murriztago dauden pentsioak eskasteko argudio bera erabiltzen du: ez dago alternatibarik. Euren arabera, gizarte segurantza  sistemak hondoa jo lezake egungo irizpideei eutsiz gero. Beraz, pentsioen gastua murriztu behar omen da sistemaren iraunkortasuna mantenduko bada.

Bi argudiook -gizarte segurantzaren hondoratzea, pentsio gastua murrizteko premia- erabat faltsuak dira eta erreforma hauen benetako helburua ezkutatu besterik ez dute nahi: publikoa murriztu krisi sistemikoaren erantzuleen negozio esparrua areagotzeko. Gizarte segurantza soziala ez dago arriskuan (esaterako aurtengo 11.000 milioi euroko irabazia) eta ez dago kosteak murrizteko beharrik – zergatik ez sarrera gehiago lortzen saiatu? Funtsean, betiko borroka da, pertsona guztien eskubideak gutxi batzuen pribilegioaren alde.

Gizarte segurantzaren hondamendia aurreikusten zuten zorigaiztoko aurreikuspenek kale egin arren, lotsa barik dihardute ekonomiaren aztiek iristear diren hondamendien berri ematen. Interesa zuten jaitsiera-tasaren beherakadak eta bizi-itxaropen tasaren gorakadak Gizarte Segurantza krisian jarriko zutela esatean, eta huts egin zuten. Aurreikuspen hauen atzean bankuak  -izan ere euren helburua Gizarte Segurantzak hartzen dituen aurrezki publiko horiek bere aldera eramatea da- eta patronala -gizarte ekarpenak murriztu nahi baititu- ditugu bereziki. Hori dela eta, pentsio publikoen murriztea eta pentsio pribatuen gorakada eskatzen dute, ez langile eta pentsiodunen hobebeharrez, ez estatuarentzat hobe delako, baizik eta euren merkatu diruzaleen mesedetan soilik. Ez dago inolako justifikaziorik.

Hala, jendeari 65 urtetik gora lan eginaraztea ez da pentsioen mesedetan harturiko erabakia. Helburua pentsio publikoak murriztea da, aurrezteko gaitasuna dutenek pentsio pribatuetan sartzeko premia ikus dezaten, bankuen negozioaren onurarako. Ez dira pentsioak kolokan daudenak, bankaren irabazik baizik.

Dirudienez, batzuei ez zaie axola finantza krisiak pentsio sistema pribatuen ahultasuna agerian utzi izana, ez eta diru publikoz lagundu behar izan zaielako txikeria. 1970Tik 2003ra 93 herrialdetan 117 banka krisi izan dira, eta 17 herrialdetan 113 finantza “stress” aldi. Pentsio pribatuak omen dira arazoarentzako irtenbidea, baina 2008ko martxotik 2009ko martxora fondo pribatuek %6,37ko errenta negatiboa eman dute batez beste.Zein dago arriskuan, pentsio publikoak edo pentsio pribatuen pagotsa? Honi jarraiki, EAEko Foru Aldundiek pentsio pribatuen mesederako zerga sistema ezarri dute, aurrezteko gaitasuna dutenentzat mesedegarri eta pentsio publikoen inguruan ahulezia ideia zabaldu dute.

Gizarte seguranta hondoratuko dela esateaz gain, arazoa beti gastu murrizketaren bidez konpondu nahi dute, patronalaren bidetik, krisitik aterako gaituzten neurri egokiak hartu gabe.

Hala, Gizarte Segurantzaren gastua aurrezteko proposaturiko aldaketetako bat kotizazioak kalkulatzeko gutxieneko epea 15 urtetik 20ra igotzea da. Horrela, sindikatuen kalkuluen arabera pensioak %6 jaitsiko dira. Neurri honek batez ere emakumezkoei  eragingo die, kotizazio aldi txikiagoak baitituzte eta lan merkatuan sartu-irten gehien egiten dutenak izaten direlako, baita behin-behineko kontratu gehien pairatzen dutenak ere.  Are berezikiago, Etxe zerbitzarien erregimen Berezipean diharduten langileei, egoera honetan diren langileen %32,5 16 eta 20 urte bitartean kotizatu duten artean baitaude. 

Ez da, ordea, Zapatero gobernuak pentsioak murrizteko duen bide bakarra. Lehen unean tanteo moduko iragarpena bazirudien ere, badirudi ziurra dela jubilazio adina 67 urtera luzatuko duela gobernuak. Neurri hau lehen aipatu kotizazio urteak 15 eta 20ra igotzekoari lotzen bazaio, pentsioen batez besteko %16ko murrizketa izango da. Era berean, atseden eskubidea ondo irabazia duen jendeari lan merkatutik ateak ixten zaizkion bitartean gazteei lanean hasteko bideak ixten zaizkie. Ez da ezagutzen osotasunean zeintzuk izango diren aldaketa zehatzak, edozein modutan, gobernuak hainbat aldaketa ditu buruan, beti ere pentsioak murriztera bideratuak.

Alternatiban, baina, erabat ezberdina den irtenbidea eskainiko genuke inoiz balizko arazo hori suertatuko balitz, hau da, irtenbideak Gizarte Segurantzak bildutako dirua igotzera jo beharko luke, ez pentsioak murrizteko aldrebeskeriak pentsatzera. Bankuek, patronalak eta ekonomista neoliberalek aldarrikatuko bideei uko egitea, alegia:

· Lan sariak, Lanbide arteko Gutxieneko Soldatatik hasita, igotzea kotizazio handiagoak izan daitezen.

· Espainiar Erresuman %20koa eta EAEn %10ekoa den langabezia-tasa murriztea, kotizazioak ordaintzen dituzten pertsona gehiago izan dadin.

· EAEko emakumezkoen okupazio-tasa igo, egun dugun %58tik Alemaniak duen %66ra kasu. Horretarako hainbat neurri daude, gizonezkoen eta emakumezkoeen arteko ardura elkarbanatuak zainketari dagokionean, emakumeak aukera eta eskubide berdintasun egoeran lan munduratzeko. 

· Gizarte Segurantzan kotizatzen ez duten bekadun eta Kolaborazio Sozial Kontratuak desagerraraztea, baita sasikotizatzen duten zabor kontratuak ere.

· 65 orduei buruzko Europako zuzentaruak aldarrikatzen zuenaren aurkako bidetik, lan jardunaldiak murriztea, lana banatu eta kotizatzaile gehiago izateko. 

· Ezkutuko ekonomia murriztea..

· Etxeko langileak Gizarte Segurantzako erregimen orokorrean sartzea. EAEn etxeko langile diren 24.318tik 14.000ksoilik kotizatzen dute moduren batean.

· Kotizazio gabeko pentsioak estatu transferentziekin finantzatzea, horretarako europar mailetara igo beharko litzateke zerga presioa. Ondasunen gaineko Zerga berreskuratu beharko litzateke, aurrezki errentak gainontzeko IRPFan berriz kokatu eta enpresa handien zein IRPFko errenta altuenen zergak handitu, besteak beste. Minimoko konplementuen %38 soilik ordaintzen du estatuak zergen bidez gizarte segurantzaren ordez.

· Lanaldia hobe banatzeko jubilazio adina aurreratzea. 40 urtez kotizatu duen pertsona bati ez zaio zertan bere jubilazioa eskastu 65 urte bete gabe ere jubilatzen bada.

Beraz, gezurrik ez. Bada alternatibarik, bada irtenbederik, kapitalistek eta merkatuak eskainitakoez haratago.

Berriak

Ezkerroko bloke handi baterantz (Alternatiba)

Alternatiban uste dugu euskal ezker anitzaren, ezker borrokalariaren eta ezker subiranistaren baitan  zer edo zer aldatzen ari dela. Antza, elkarri bizkar emateko garaiak alde batera geratu dira eta batzen gaituenaren ordez  banatzen gaituenean arreta jartzeko garaiak pasa dira. Baina, hona iritsi ahal izateko, hainbat faktorek egin dute bat. Lehenik, herri honetako ezker subiranistaren adar bakoitzak  mugitu behar izan du, nork bere analisitik eta bere historiatik, alderdikeriak alde batera utzirik. Ezker abertzalean emandako hausnarketa, EAk jorratutako bide berria, eta gu geu testuinguru poltikora jauzi egitea bera, esandakoaren adibide dira. Bada atsegin litzaigukeen beste mugimenduren bat, izan ere, denak gara beharrezko gune berri honetarako. Bideak aurrera jarraitu behar du, baina beti ere ateak irekita eta eskuak zabalik, erakunde bakoitzaren erritmoak aintzat harturik.  

Bigarren faktorea, krisiaren aurrean ezker politikoak arlo sozial eta ekonomikoan eskaini duen erantzun-eza dugu. Genuen ongizate estatu eskasa urritzen ari zaizkigu; lan kontraerreformak, pentsioen atzerakada, langabezia, EEE ugari,… pairatzen ari gara; osasun eta hezkuntza sistema hondoratu nahian dabiltza….eta bien bitartean Madril, Gasteiz eta Iruñeako gobernuak zuzen-zuzen jarraitzen zaizkio multinazioanl handiek, bankuek, Nazioarteko Diru Funtsak, eta abarrek ezarritako bideari, alegia, krisia sortu dutenek ezarritako bideari. Boteretsuen diru xahutzeekin eskuzabal, aurrekoek sorturiko krisia pairatzen dutenentzat, ordea, murrizketak.

Hirugarrenik, herri honetan gertatu diren eskubide eta askatasun urraketen inguruko hausnarketa; eta herri honi erabakitze eskubidea ez ezik izateko eskubidea bera ukatu izana dugu. Honen aurrean erantzunak eta proposamenak adosteko beharra dugu, akordioak bilatzekoa, herri honen gehiengo sozialak aktibatzeko eta mobilizatzeko gaitasuna berreskuratzekoa, “eskubide guztiak, pertsona eta idea guztientzat”. 

Laugarren faktorea, politikaren krisiaren inguruko hausnarketa, politika ulertzeko eta egiteko eredu berria gauza daitekeelako ideia. Taldekako osaketa, gizarte artikulazioa, parte hartze erabat demokratikoa, profesionaltasun-eza eta karguen errotatzea lehentsi behar dira. Herri honek behar duen gizarte eta politika aldaketa emango bada, gizarte gehiengoa aldaketa horren protagonista bilakatu beharko dugu. Gizarte artikulatu eta antolatua da bermerik onena gizarte bidezkoagoa lortzeko. 

Bosgarrenik, ezkerretik esandakoaren eta egindakoaren arteko harreman garbia erakutsi behar dugulakoan gaude, hots, defendatzen duguna eta berau lortzeko bitartekoek bat etorri behar dutela. Egunerokotasunean, geure borroka moldearekin eta antolatze ereduarekin helburutzat dugun gizarte hori erakusten eta gauzatzen joan behar dugu. Errotik demokratikoa eta parte hartzailea izango den ezkerra, gizarte borrokei zein eskubide orori, gizarte zein giza eskubideei, lotua izango zaion ezkerra. 

Eta, azkenik, arlo politiko, nazional, sozial eta ekonomikoan dakusagun egoera hain larria da non elkar-lanari ekiteko aiatzarik ez dagoen. Atzo ezberdintasun saiestezin ziren haiek, gaur balio gabe geratu dira.  Bitarteko politiko eta demokratiko hutsen alde egiteak antzinako inertziak alde batera uztera eraman behar gaitu, elkar ulertze ezak eta fidakaiztasunak bazterturik, konfidantza eta elkarlanaren zubiak berreraiki behar ditugu ezker subiranista anitzaren indarbiltzea euskal zein espainiar zentro eta eskuineko indarrei lehiatu dakien.

Jakin badakigu erronka gogorra dugula aurretik, oztoporik eta kontraesanik izango dugula bidean, baina geure esku dugu berauek gainditzen joatea. Era berean, jakin badakigu erronka hau epe ertain eta luzeko adostasun estrategikoen eskutik soilik egin daitekeela, lehen pausua egitura politiko, sindikal eta sozialen arteko konfidantzak berreraikitzea dela, eta ondoren norberak islatzen dituen sektore sozialei zabaldu behar zaiela, elkarren bizkar izan diren sektoreei hain zuzen.

Askok batzen gaitu eta merezi du lortzeko arriskatzea: herri eredu batentzat egun indarrean denarekiko erabat ezberdina den gizarte eredua.

Beste Euskal Herria beharrezkoa baita, egin dezagun posible denon artean.

Berriak

Finantza Sistemaren nazionalizazioa Euskal Herrian

Finantza sistemaren eginkizunak honakoa izan beharko luke: aurrezte prozesua eta inbertsioa eta kontsumoa uztartea, eta epe motza eta luzearen arteko harremana garatuz; produkzio eta lana sortzen duen ekonomiarentzat kredituak bermatzeko, eta partikularren beharrizanak asetzen errazteko. Finantzen funtzio sozial honek zentzu handiagoa du arautze publiko baten logikan, inbertsio eta kontsumorako lehentasunak baldintza ekologiko, laboral eta sozialen harira jarriko badira.

Zoritxarrez, egungo bankaren –eta indarrean den eredu ekonomikoaren- errealitatea bestelakoa da, oso urrun dago bete beharko lukeen funtziotik. Beraz, aukerak emateko funtzioa bete beharrean, finantza sistema epe motzeko irabaziaren zerbitzura dago; desarautzea, pribatizazioa, merkantilizazioa eta ekonomiaren kontrol publiko eta sozial eza azkeneraino eraman dira. Hots, ekonomia ez produktiboari ematen zaio lehentasuna; erabateko malgutasuna duen kapital merkatu bati esker – egun soil batean merkatuok munduko ekonomia produktiboak urte batean sortzen duen  halako sei mugitzen dute-. Sistema honen ondorioz,  mundu mailan hondamendia sortzen duten ahultasun egoerak garatu dira.

Historiarik gertuenekoena aztertu besterik ez dago etengabean zulo berean tupust egiten dugula ikusteko: 1990ean Japoneko burbuxa inmobiliariren ondoriozko Nikkei crack-a; Europar Moneta Sistemaren krisia 92an; Tequila efektua 94an; dragoi asiatikoen gainbehera 97an; Vodka efektua 98an; Samba efektua 99an; punto com delakoen jaitsiera; Enron eta Argentinako “corralito”a 2001ean; eta, azkenik, zabor hipoteken cracka 2007an eta ondorioz oraindik jasaten dugun krisia.

Merkatu espekulatiboen eta gobernu neoliberalen arteko interesen bat egiteak du  pertsona eta herrien eskubideei eragiten dien krisi iraunkorraren ardura. Horrela, merkatuaren mundu mailako tamainak zein espekulazioaren garrantziak, gobernuen gaineko presioa sortu dute, eta azken hauek euren politikak merkatuen beharren arabera garatzen dituzte, herritarren beharrak alde batera utzirik.

Horren aurrean, beharrezkoa da bankak lana sortzea, inbertsio produktiboa eta kontsumo arduratsua sustatzeko ardura berreskura dezan. Horretarako, joera kapitalista eta neoliberaletik erabat aldendu beharrean gaude. Pertsonen eta herrien eskubideak bere jardueraren gune bihurtuko dituen eredu sozioekonomiko alternatiboa aldarrikatzen dugu. Hots, bankak bere burua arautzen ez duen eta ezarri zaizkion muga eskasek egoera iraultzen ez duen egungo eskenatokia irauli nahi dugu.

Beraz, kontrol sozial eta publiko tinkopean egongo den finantza sistema arautua nahi dugu, Banku Zentraletatik hasita eta asepsia eta autonomia moduko adar-jotzeak alde batera utzirik, lana eta ekologia moduko esparruetan gizarteak adierazitako helburuen zerbitzura egongo den banka.

Hala, Euskal Herriko finantza sektorearen erabateko nazionalizazioa aldarrikatzen dugu eta estrategia honen lehen pausotzat, euskal aurrezki kutxen -BBK, Kutxa, Vital, Caja Navarra- status publikoa mantentzea eta hobetzea nahi dugu. Hobetze honek bi irizpideren araberakoa izan beharko luke: bata, euren misioa arautuko duen barne araudi zehatza jartzea,  irizpideak ekonomia eredu berri baten zerbitzura egoteko, non zainketa, kalitatezko lana sortze, klima aldaketaren aurkako borroka, energia sistema eraldatze, ekonomia zirkuitu laburrak sustatzea, sektore ahulenen kontsumoa ahalbidetzea eta justizia soziala helburu izango diren; bigarrenik, aipaturiko irizpideak beteko direla bermatuko duen kontrol soziala ezartzea.

Bide honetatik soilik aldatu ahalko dugu Aurrezki Kutzen marko soziala mahai gainean jarrarazi duen egungo egoera kaotikoa. Horrela besterik ez ditugu ekidingo espekulazio hutsa, interes tasa altuak, iruzurrak, zerga paradisuetan edo arma munduan eginiko inbertsioak eta abar. Hau lortuko bada, kontu emate sistema gardenak ezarri beharko dira eta pobrezia eta prekarietateari loturiko gizarte mugimenduen, ekologisten, sindikatuen edo alderdi politikoen kontrol soziala egon beharko da.

Helburua, beraz, Espainiako Erresumako Gobernuak Aurrezki Kutzen Lege berrian ezarritakoaren kontrako zentzuan joatea litzateke. Lege honekin Aurrezki Kutxak bankuen kopia zatarra bihurtzen dira, euren logika maltzurren parera jarri dira-eta -sortu berri den BBK Bank delakoa kasu-. Aurrezki kutxak banku bihurtzea, biderik onena da azken hauek lehiakideak bazter eta aurrezki kutxak irents ditzatzen. Aurrezki kutxak banka izate bidean jarrita, azken hauek, nahiz eta egungo mundu mailako krisiaren erantzule izan arren eta geure diruarekin erreskatatu behar izan diren, lehiakideak eliminatzeko bidea da, eta Vito Corleoneren antzera merkatuaren hatzez bere esanei men egiten ez dieten gobernuei mehatxu egiten dien banka pribatu, ahalguztidun eta deuzestatzailea sustatzen da, banka publikoaren ordez.

Une hauetan Euskal Herrian banka mota bakarra dugu irizpide hauen arabera jokatzen duena, FIARE alegia. Baina, irizpide hauetan sinisten dugunontzat adibidea eredugarri bada ere, geure lan politikoa lan hau arlo publikotik egitea eskatzea da, herritarren elkarlanetik eta elkartzetik sortu ez ezik, geure zergetatik eta erakundeen lanetik ere herritarren zerbitzura dagoen finantza sistema osa dadin.

Hori dela eta, ekonomia eredu sozialista aldarrikatzen dugu, funtzio soziala berreskuratuko duen banka publikoa, eta euskal aurrezki kutxen nazionalizazioa defendatzen dugu.

www.youtube.com/watch?v=mUC75pss63s

Berriak

Indarkeria sexistaren biktimen errekonozimenturako!

Iturria: Bizkaiko emakume asanblada

Haiengatik, gugatik, guztiongatik, ez dugu ahazten!!

Bizkaiko Emakumeon Asanbladatik eskaera bat egin nahi diogu Bilboko Udaletxeari, indarkeria sexista jasan duten biktimak aintzat hartuak eta errekonozituak izan daitezen. Botere publikoek, kasu honetan Bilboko Udaletxea lehenengoa izanik, indarkeria sexistaren biktimak diren emakumeek bizi izan duten ikusezintasunean eta utzieran erreparatzeko ordua dutela uste dugu.

Indarkeria sexista, emakumeak gizonengandik menpekotasun egoera batean mantentzeko tresna izan da eta oraindik ere bada. Erantzukizuna ez da bakarrik indarkeria jazartzen duenarena, baizik eta emakumeenganako indarkeria legitimatzen eta “ulertzen” duten estereotipoetan oinarritutako patroiak iraunarazten duenarena ere. Indarkeria mota honen desagerpena erakunde guztien, agente sozialen eta hiritarren ardura da. Emakumeok, historian zehar, egoera hau jasan dugu baina oinarrizko giza eskubideak ukatzen dizkigun antolaketa sistema honen kontra ere altxatu gara. Hala ere, ezberdintasunak eragin duen sufrimenduak edo berdintasunaren aldeko borroka baketsuak, ez batak ez besteak, ez dute botere publikoen partetik inolako errekonozimendurik jaso. Errekonozimendu honen egonezak edo ausentziak, indarkeria hau sistematikoki ematea erraztu du eta gure memorietatik at mantendu du. Ondorioaz, askok, emakumeenganako indarkeria faktore berria, baztertua eta ulertezina bezala antzematen dute euren dimentsio egituran. Memoria historikoaren erakuntza prozesuetan parte hartzeko, ezinbestekoa da SIGNIFIKAZIO, ERREKONOZIMENDU ETA KALTEORDAIN PROZESUETAN autoritatea eta presentzia irabaztea, sinboloak erreferentzia publikoa bezala IKUSTARAZIZ.

Sinboloak, edozein gizarte demokratikoaren oinarrizko giza eskubideak eta baloreak errekonozitzeko zein bertan gure buruak errekonozitzeko memoriaren lekuak dira.

Hori dela eta, emakumeenganako indarkeria inoiz ahaztua, erabilia edo legitimatua izan ez dadin, memoria kolektiboaren deialdi moduan, espazio publikoan indarkeria mota zehatz hau sinbolizatzea exijitzen dugu, NBEren hitzetan, GIZA ESKUBIDEEN BORTXAKETA HEDATUENA, IZKUTATUENA ETA ZIGORGABETUENA errepresentatzen baitu.

Indarkeria sexistaren kontrako borrokaren konplexutasunaz kontziente gara, baina ezinbestekoa da prebentzioa azpimarratzea, berdintasun baldintzetan, hiritar guztien eskuratzea ahalbidetzen duten balore ideologikoen aldaketa baten bitartez. Emakumeenganako indarkeria, emakumeoi hiritar bezala dagozkigun eskubideak eskuratzeko jasan behar dugun oztopo handienetarikoa izaten jarraitzen du. Hau guztiagatik isiltasuna apurtzea aldarrikatzen dugu, gure memoria sozialean lagunduko gaituen eta geroko belaunaldiak lagunduko dituen aztarna bat sortuz. Modu honetan, erasotzaileek askotan izan duten konplizitate sozialarekin apurtuko dugu eta biktimek merezi duten errekonozimendu sinbolikoa izango dute.

Ekintza honekin bilatzen dugu:
Biktimen errekonozimendua, FAMILIEK oroimenerako eta duelurako espazio publiko bat izatea eta berdintasunaren aldeko borroka feministaren adierazpen sinbolikoa izateaz gain, indarkeria sexistaren adierazpen mota guztiak gogoratzeko zein errefusatzeko memoria kolektiboaren aztarna bilakatzea.

Horretarako, San Vicente Plaza, AZAROAK 25EKO PLAZA deitzea eta Udaletxeak lehiaketa bat antolatzea eskatzen dugu, seinalatutako plaza honetan sinbolo bat altxatzeko helburuarekin, alde batetik biktimen errekonozimendurako eta bestetik euren existentzia propioaren jabe izateko, zein emakumeen eta gizonen arteko berdintasunaren alde egiteko borrokatu diren emakume guztien omenaldirako.

San Vicente Plaza egokiena dela uste dugu justizia arloetan signifikazio berezia eta sinbolikoa duelako, izan ere, auzitegiak bertan daude eta berdintasunaren aldeko emakumeen borrokarako espazio garrantzitsua bilakatu delako. Auzitegi hauetan, askotan bildu behar izan gara tratu txarren edo indarkeria sexualaren biktimak diren emakumeak laguntzera joan garelako, eskubideetara mugatzen ez diren sententzia judizialen aurka gure gaitzidura edo haserrea adierazi behar izan dugulako eta askotan, indarkeria sexistarik gabeko mundua aldarrikatzeko dugun eskubidea exijitzera joan garelako. Honez gain, plaza honek, Bilbo hirian lehentasunezko espazioa okupatzen duela uste dugu, Udaletxetik hurbil baitago eta aurkitzeko kokapen erraza du. Errekonozimendua edozein espaziotan ezin dela jardun kontsideratzen dugu eta nahiz eta Bilboko espazio guztiak garrantzitsuak izan, plaza hau gure eskaeretara hobeto moldatzen dena badela uste dugu.

Sinatu hemen

Argazkia: Brocco Lee

Berriak

Nafarroa bizirik nahi dugu!

Nafarroa, gure lurra, gure herria, azken hamarkadetan ezagututako ingurugiroaren eta jendartearen aurkako erasorik larrienak jasaten ari da. Herritarren argudio ekologiko eta sozialen arrazionaltasunaren aurrean, kapitala eta bere zerbitzura dagoen jauntxokeriaren logika nagusitzen da. Itoitzeko urtegia, Kastejoneko termikak, Lizarraldeako Goi Tentsioko Linea, Baztango Aroztegiako egitasmo urbanistiko-espekulatzailea, Iruñeko AHT geltokia, Olaztiko errauskailua, Bardeetako tiro poligonoa, Zilbetiko harrobia, Leitzako parke eolikoa, Sarriako presak eta ibaien egoera, kutsadura elektromagnetikoa… guztietan gidoi bera errepikatzen da: nafarroako erakunde desberdinen babesarekin herri hauetan proiektu irrazionalak inposatzen dira. Horregatik, egitasmo guzti hauek gelditzea eta herritarren iritzia errespetatzea eskatzen dugu.

Gure lurra, gure nekazaritza, gure industria, gure kultura eta gure biziak multinazional, espekulatzaile eta mota guztietako tratularien eskuetan daude. Beren etekinen logikak hartzen du garrantzia soilik, kasu askotan “garapena” eta “modernitatea” bezalako hitz ponposoekin mozorrotuta, herri xehearen interesak eta hitza baztertu eta zokoratzen duten bitartean. Hori gutxi balitz, ingurunearen aurkako erasoei delako “atzeraldi ekonomikoaren” ondorioak gehitzen zaizkio: espedienteak eta kaleratzeak hamarnaka, aurrekontu sozialetan murrizketak, lan-baldintzen prekarizazioa,….

Nafarroako toki ezberdinetatik gehiegikeria hauen aurka gure ahotsa altxatzen hasi gara. Lan horretan plataforma, koordinadora eta ekimen ezberdinak sortu dira eta hauen bidez mobilizazio ezberdinetan parte hartu dugu. Gaur, ordea, urrats berria ematea beharrezkoa jotzen dugu, aipatu dugun bezala eraso hauen azpitik izendatzaile komun bikoitza dagoelako: alde batetik eskubide sozial, herritar eta ekologikoen menperakuntza, hau da, biziaren beraren menperakuntza hazkunde eta garapen etengabean oinarritzen den jendarte eta botere ekonomikoarekiko; eta bestetik, gehiegikeria hauei guztiei erakunde desberdinek ematen dieten babesa.

Horregatik, aipatu talde eta ekimenei Nafarroaren defentsan, gure lurra eta herriaren defentsan indarrak biltzeko eta ezarri diguten jendarte eredu antisozial, eta ekologia eta demokraziaren aurkakoari aurre egiteko deia egiten diegu agiri hau sinatzen dugunok. Datorren ekainaren 26an Iruñean burutuko dugun manifestaldi baterako deiarekin zehaztu nahiko genuke aurreko deialdia, dagoeneko martxan dauden erantzunen elkargune eta etorkizuneko ekimen berrien abiapuntu gisa.

Berriak

Alternatiba | Ezkerra eraldatzearen erronka

X